Skírnir - 01.01.1920, Blaðsíða 78

72
ítitfregnir.
[Skirnir
þeirra við þjóCerni sitt og tungu og óbifanlegri trú þeirra á sigur
góða málstaöar áður lýkur. Manni getur ekki annað en hitnað um
hjartaræturnar við að kynnast þesaum ósveigjanlegu mönnum, sem
engar tálsnörur eða freistingar geta fengið til að hverfa af róttri
braut. Frásagan er einkar lifandi, en þó látlaus. Höfundur kostar
kapps um, að láta staðreyndirnar sjálfar tala og við það eykst bók-
inni mikillega sannfæringarvald. En það sem öllu öðru fremur
gerir bókina svo aðlaðandi og grípur mest hug lesendannna, það
eru lýsingarnar á þeim forvígismönnum Suðurjótanna, sem þar eru
leiddir fram á sjónarsviðið. Sæl er sú þjóð, sem slíka forvígismenn
á sem Suðurjótar hafa átt í baráttu sinni! Það hefir verið þeirra
mikla hamingja í öllum þrengingum þeirra að geta fylkt sór utan
um aðra eins ágætismenn eins og gamla Hans Krúger frá Bevtoft,
Áhlmann og Junggren, Rustav Johansen, Flensborgar-Jessen og
Hansen-Nörremölle. Enda reyndust þeir samlöndum sínum hinir
ágætustu forvígismenn í einu og öllu, hver á sinn hátt. Það eitt
út af fyrir sig að maður kynuist lífi og starfi sumra þessara manna
í bók Möllers gefur henni hið mesta gildi.
Þegar þetta er ritað, stendur hin eftirþráða atkvæðagreiðsla
fyrir dyrum þar syðra. Skoðanir manna hafa að vísu verið ærið
skiftar um, hvar heppilegast væri fyrir Dani, að hin nýja landa-
mæralína yrði dregin. Um það má ávalt deila. Aðalatriðið er að
línan verði dregin svo, að Dönum verði endursameiningin eigi hefnd-
argjöf og fagnaðarspillir. Því að fögnuður þeirra er mikill yfir þeirri
von, sem nú hefir, fyrir viðburðanna rás, snúist í svo fulla vissu.
En um fram alt eru það þó Suðurjótarnir sjálfir, sem með fögnuöi
hugsa til þess að sameinast aftur bræðrum sínum fyrir norðan ána,
en á þeim fögnuði furðar sig enginn, sem les hina ágætu frásögu
Arne Möllers í bók hans, er nú verður ó k e y p i s dreift út yflr
landið til allra félagsmanna dansk-íslenzka fólagsins.
Dr. J. H.