Skírnir - 01.01.1920, Blaðsíða 73

Skirnir]
Ritfregnir
67
að neyða hana til þess, frekar en henni leikur sjálfri hugur á. Það
er betra, aS slá einn streng vel, en marga illa. Og sórhvert skáld
verður að yrkja samkvæmt þv/, sem eöli þess býður.
Fyrra bindið af H r æ ð u m þótti mér gott. En þetta er miklu
síðra. Aðalpersónan, Karl Hildálf, er þó all-merkilegur maður, sem
vert er að kynnast, umbrotamaður með eldmóð í huga, en ekki
mJög stöðugur í rásinni. En hinar persónurnar eru fremur daufar,
°g ekki er gerð nægileg grein fyrir ýmsum viSburðum' og sumu
framferði söguhetjanna. Má þar til nefna einn aðalþráðinn í sög-
unni, ástir þeirra Karls og Alfhildar. Þar að auki er frásögnin
stundum óþarflega reyfaraleg, stíllinn of órólegur og hraður sums-
staðar, en heimspekileg langloka í endanum. Það lítur út fyrir, að
höf. hafl beitt við söguna svo mikilli hraðvirkni, að úr hafi orðið
hroðvirkni. Er það leitt um jafn-efnilegt skáld, sem Sig. Heiðdal
annars er. En eg efast ekki um, að hann muni ná sór betur niðri
f næstu bók.
Loks vil eg geta þess, þótt ekki ætli eg að reikna höf. það
tN lasts, að eg skil ekki nafnið j>Hræður — finst það vera alveg
ut í hött. Sennilega hafa þó ráðið því einhver hugsanasambönd
höf., sem eg kann ekki að rekja.
Sigurjón Jónsson lætur lítið yfir sór — hann nefnir bók sína
Oræfagróður. Af gróðri þessum er rúmur helmingur æfintýri,
en hitt ljóð. Ekki man eg til þess, að eg hafi sóð neitt fyr eftir
Þennan höfund, og mun þetta vera fyrsta bókin eftir hann, sem
kemur á prenti.
Æfintýrin eru flest trúarlegs eðlÍB og spegla kenningar guð-
®Pekinnar. Eru flest þeirra Ijómandi falleg og hollur og góður
estnr. Ef eg œtti að finna nokkuð að sumum þeirra, mætti helzt
eegja, að höf. só stundum óþarflega nákvæmur með það, að koma
Veg fyrir allan mögulegan misskilning lesandans. En slíkt eru
^ámunir, og það er einsætt, að höf. er gæddur góðri skáldgáfu.
eg t. d. benda á æfintýrin >Efnaleysi« (bls. 85) og »Brúna«
v 8- 88), sem bæði eru gripin beint út úr daglegu lífi, ágætlega
«amin 0g auðskilin.
Kvæðin þykja mór yfirleitt síðri að skáldskapargildi en æfin-
yr n> þótt mörg þeirra sóu snotur. Má þar til nefna »Vetur i
íking^ (áherzlugalli í 3. vísu: Víkingur: syngur); »Dyrn-
ar<íi mjög fallegar vísur; »Vögguvísur«, »Stökur« o. fl. —
Allar þessar bækur, sem eg hefi nú minzt á, eiga að því leyti
8ammerkt, að þær vilja koma einhverju til leiðar. Takmarkið er
5*