Eimreiðin - 01.04.1942, Síða 60

140
BYGGÐU HÚS ÞITT SJÁLFUR
EIMBBIÐJS
Eftir mikið stímabralc drengjanna að utanvérðu og föðm
þeirra að innanverðu, tókst loks að útvíkka útsýnisglufuna Þa®
mikið, að ég gat troðið konunni minni þar út um.
Þegar mér sjálfum hafði tekizt að skriða þar á eftir henni, sat
hún á nokkrum plönkum, sem orðið höfðu umfram. Hún 8rt'*’
þurrkaði tár, lagaði leifarnar af sumarhattinum á höfði ser og
reyndi af fremsta megni að hylja stærstu götin og rifurnai a
kjólnum sinum. Öðru hvoru leit hún í lítinn spegil, snökkti og
strauk um andlit sitt með rauðum kvasta, er lá í kringlótti i
öskju.
Ég nálgaðist hana með varúð og sagði hughreystandi:
— Þú skilur, húsið er ekki fullsmíðað ennþá. Og þegar við
verðum kunnugri þvi og það kemur á það þak og, og svalir on
flaggstöng ...
Það fauk pappirsörk upp úr handtösku hennar, og þar sem
gamlir eiginmenn eru ætíð mjög kurteisir og stimamjúkir, þegal
svona stendur á, þaut ég til og ætlaði að ná blaðinu fvrir hana
og fá henni það.
En hún fékk það ekki. Mér varð af.tilviljun litið á blaðið. Það
var prentuð leiðbeining frá verzluninni, sem hafði afhent bygg"
ingarefnið. Ég las:
„Taka skal planka x 1 og leggja hann á grunninn frá horni
A og til borns B. Siðan skal taka planka y 1 og leggja frá horni
C til horns D.“ Þannig áfram. Engar samstöfur, engin þraut nt
krossgáta. Byrja bara efst á blaðinú og enda neðst, þegar húsið
var fullgert. Hvorki saxófúnn né drottningin af Sababags.
Og þá! Þá hélt ég blaðinu liátt á loft frammi fyrir tárvotuiu
augum konunnar og öskraði:
— Og þetta! Þetta hefur þú haft í töskunni allan tíniann
meðan við höfum hætt lífi, heilsu, kröftum og — og viti, til þeSS
að smíða þitt eigið lnis sjálfir!
— Ég ætlaði að fá þér það, en Svo, svo gley—gleym—gleyindi
ég því, snökkti hún. Svo varst það nú þú, en ekki ég, sem vildn
fá húsið. Hún þurrkaði sér um augun og tók ofan sinn gjöreyði"
lagða hatt.
Ég varð alveg orðlaus. Það hljóta j)ó að vera einhver tak-
inörk fyrir þvi, hvað maður getur þolað, að slengt sé franian
í mann af ásökunum.