Eimreiðin - 01.04.1942, Side 72

152 LÚ eimbeiði*
hennar. Stríðnisglampanum, sem við strákarnir þoldum ekki,
en elskuðum samt. Svo bætir hún við:
„Batnandi manni er bezt að lifa.“
Ég á bágt með að þola stríðni, svo að ég leiði talið inn a
aðrar brautir.
„Hvaða erindi áttu bingað, Lú?“ spyr ég.
Ég verð var við þótta í svip hennar, er hún spyr:
„Er ég óvelkomin?"
„Nei, það er öðru nær. En eitthvert erindi hlýturðu að eiga-
Þú ert ekki daglegur gestur hér nú orðið.“
„Það er satt,“ segir hún, og rödd hennar fær á sig rauna-
biæ. „Mig langaði til þess að sjá þig. Ég sat ein heima,
mér leiddist. Mér leiddist stofan mín, allt þetta hég'ómlega
Gyðingaskraut, rándýr málverk, gamlir, brothættir postu-
linsvasar, útsaumaðir púðar — og' skran. Mér leiddist lífið-
Mér leiddist allt. Svo greip mig einhver ómótstæðileg þrá til
þess að sjá þig. Sjá þig' og heyra. Ég vildi sjá þig brosa is'
lenzka sumarbrosinu þínu, hevra þig tala norsku með dáleið-
andi framburðinum þínum, heyra þig anda — heyra þig sofa-
Ég þráði að heyra eitthvað af strákunum, gömlu félögunum,
heyra hvað þeir gera, heyra hvað þeir segja, — heyra allt um
þá. Ég varð að koma til þín. Sýndu mér gestrisni þessa stuttu
stund, sem ég stend við, gestrisni og miskunnsemi. Lofðu mer
að gleyma nútíðinni, en muna það liðna. Aðeins örfáar mín-
útur. Ég skal aldrei ónáða þig framar.“
Hún horfir á mig bænaraugum og réttir mér hönd sína-
Ég tek hönd hennar og segi:
„Lú.“
Aðeins Lú og ekkert annað.
Við þegjum um stund, og timinn snýr við. Hann líður aftur
á bak um fáeina mánuði. Lú tekur ilmandi vasaklút úr barnii
sér og bregður honum upp að augunum. Aðeins andartak.
Henni er svo ótamt að gráta, að láta tilfinningar sinar i ljós,
henni Lú.
„Jæja. Segðu mér eitthvað af strákunum,“ biður hún.
„Hvernig líður þeim?“
„Ágætlega."
„Skáldinu?“