Eimreiðin - 01.04.1942, Qupperneq 103

EliIREIÐI\-
ÓSÝNILEG ÁHRIFAÖFL
183
etni> svo sem kol, og lét
k'eikja í öllu saman, svo að af
'arð ein óslitin eldsglóð. Svo
"'ikill varð hitinn af glóðinni,
'ið fólk varð að standa all-
tangt álengdar til þess að þola
ann- Allan þann tíma, sem
"ndirbúningur þessi stóð yfir,
S()ng fakirinn bænir Múharn-
eðstrúarmanna og bað aðra,
Sein vildu fylgja sér, að gera
Slikt hið sama. Margir fleygðu
'asaklútum sínum í eldsglóð-
lna til þess ag ganga úr
skugga
um, að hér væri ekki
n,n skynvillu að ræða, og
.1 llnnn þeir til ösku. En fak-
sem
og var ber-
og hann var
að ganga
ninn hóf nú að ganga á rauð
^ióandi viðaröskunni,
enn iogaði glatt
■a'ttur. Hann tróð eldinn hægt
°S einbeittur
náiega tíu minútur
alla glóðina á enda. Svo koin
ninn til okkar og lét okkur
Sk°ða á sér fæturna. A þeim
Sjst hvorki brunablaðra né
Sjr, og hann fann hVergi til í
'eini eftir gönguna. Hann
Sk°raði á aðra að fylgja sér,
Jllnað hvort berfætta eða á
S°kkaleistunum, en í stígvél-
n,n máttu þeir ekki vera. En
ann tók það fram, að þeir
einir> sem tryðu og tækju
nndir bænir hans, skyldu
'igja, aðrir ekki. Bæjarstjór-
llln« skattheimtumaðurinn og
löggæzluinaður þorpsins, svo
og nokkrir aðrir, fóru að dæmi
hans og tróðu eldinn. Enginn
þeirra fekk brunasár eða
brenndu sokkaleista sína, því að
hitinn hafði engin áhrif á þá.
Enginn þeirra varð svo mikið
sem var hitans meðan þeir
tóku þátt í þessari trúarlegu
eldvígsluathöfn Austurlanda.
Daginn eftir vorum við vitni
að óvenjulegri réttarrannsókn
út af ákæru á Gvðinga nokkra,
sem áttu að hafa numið á
hrott og myrt mann einn i
trúarlegu fórnfæringarskyni.
Nokkur hörn, sein flest voru
annaðhvort kristin eða Hindú-
ar, voru kölluð sem vitni. Og
þau unnu eið að því, að Gyð-
ingarnir hefðu numið á brott
manninn og myrt liann. Þeim
liafði verið blásin í brjóst
þessi fáránlega villa af svo
miklum krafti, að þau trúðu
sjálf statt og stöðugt á, að
þau færu ineð rétt mál.
Börnum með auðugt
ímyndunarafl er oft refsað
fyrir ósannindi, sem þau eiga
þá eina sök á, að þau hafa
blekkt sig sjálf. Hér er um
sálfræðilegt fyrirbrigði að
ræða, sem allir foreldrar og
kennarar verða að hafa á nán-
ar gætur.
Margir málafærslumenn
eru meistarar í því að fá aðra