Tímarit lögfræðinga - 01.09.1982, Qupperneq 8

deild lögreglustjóraembættisins í Reykjavík og gegndi því embætti til dauða-
dags.
Ljóst er af framangreindum starfsferli, að til þess að feta hann svo vel
fari, má góð menntun sín lítils, ef sá sem á heldur hefur ekki jafnframt fram
að bjóða hjartað sanna og góða. En Ólafur var báðum kostum búinn og
leyfi ég mér enn að vitna til ummæla Sigurjóns lögreglustjóra, sem gerst
á að þekkja starfshæfni Ólafs og mannkosti hans. Sigurjón segir m.a.:
„Ólafur Jónsson var traustur starfsmaður svo af bar. Hann var góður lög-
fræðingur og afkastamaður til verka.“ Og enn segir: „Ólafur var árvakur
vörður laga og réttar en hafði jafnframt næman skilning á viðkvæmum
vandamálum þeirra, sem höfðu farið halloka í lífinu eða lent á glapstigum.
Hann vildi hvers manns vandræði leysa, ekki síst ungmenna, sem áttu við
erfiðleika að stríða. Hann var vinur þeirra og vildi veita þeim stuðning."
Þetta eru fögur eftirmælti og sönn eru þau. Það vita þeir vel, sem til þekkja.
Ég kynntist Ólafi fyrst þegar við vorum að hefja nám í Menntaskólanum
á Akureyri. Ég þekkti ekki æskuheimili hans af eigin raun, en heyrt hef ég
kunnuga fara um það fögrum orðum, og er það allt í samræmi við lýsingu
Finnboga Eyjólfssonar í eftirmælum um Ólaf. Segir hann Ólaf hafa alist upp
í glöðum hópi systkina og annarra vandamanna í Austvaðsholti, þar sem
„ríkti glaðværð með undirtóni alvörunnar. Þar var iðkaður söngur og hljóð-
færasláttur án þess að skyldustörfin væru vanrækt, og þar réð ríkjum sú
menning, sem ekki verður lærð af skólabókum, en verður aðeins numin
með samvistum við vandað og traust fólk, eins og foreldrar Ólafs voru.“
Engum sem þekktu Ólaf mun koma framangreind lýsing á óvart, svo greini-
lega bar hann vitni þess að hafa mótast í slíku umhverfi. Hann unni glað-
værð, söng og hljóðfæraslætti alla ævi sína, og gaman hans var græskulaust.
Frá fyrstu kynnum okkar Ólafs fór jafnan vel á með okkur og urðum við
brátt góðir vinir og brást tryggð hans aldrei. Hann átti drjúgan þátt í að
efla samheldni og góðan félags- og vináttuanda meðal okkar bekkjarsyst-
kinanna frá M.A., sem hefur þróast farsællega með árunum. Ríkir jafnan
gleði á fundum okkar, þó að blandin sé hún nú orðið söknuði vegna of
tíðra fráfalla bekkjarsystkina og ástvina þeirra.
Öllum, sem til þekkja ber saman um það, að í einkalífi sínu naut Ólafur
mikillar gæfu, og bar hæst ágætt kvonfang og mikið barnalán. Ólafur kvænt-
ist árið 1951 og gekk að eiga Margréti Svövu Guðmundsdóttur, og eign-
uðust þau þrjú börn. Er heimilisbrag þeirra við brugðið af öllum sem gerst
þekktu.
Með Ólafi Jónssyni hverfur úr heimi hér mannkostamaður, vammlaus og
vítalaus. Hann var sómi stéttar sinnar.
Guðmundur Benediktsson
50