Morgunn - 01.07.1974, Qupperneq 10

8
MORGUNN
það er óneitanlega hugnæmt að athuga, hvernig henni verður
við. í þeirri frásögn er svo mikil sálfræðileg speki. Fyrst heldur
hún, að þetta sé blekking, einhver sjónhverfing. Þvi næst kem-
ur henni til hugar, að heimsendir sé kominn. Loks áttar hún
sig á því, að það geti þó hugsazt, að hún sjái þetta rétt, og dauð-
um mönnum sé leyft að koma aftur í þennan heim.
„Eru þat svik ein,
es séa þykkjumk
eða ragnarök?
Ríða menn dauðir,
es jóa yðra
oddum keyrit,
eða es hildingum
heimför gefin?“
Ambáttin á tal við Helga. Hún fer heim til húsmóður sinnar
og segir henni, að ef hún vilji tala við mann sinn, skuli hún
koma til fundar við hann, og að hann hiðji hana að líkna sér
og draga sviðann úr sárum sínum. Hún flytur mál hans í kvið-
unni með þessum orðum:
„Út gakk Sigrún
frá Sevafjöllum,
ef þik folks jaðar
finna Ivstir;
(upp’s haugr lokinn,
kominn es Helgi)
dolgspor dreyra,
döglingr bað þik,
at sárdropa
svefja skyldir“.
Sigrún fer nú að finna Helga, og verður mjög fegin fundi
þeirra, þó að hann sé dauður. Hún sér, að mjög þunglega er