Morgunn - 01.07.1974, Síða 17

DULARFUIJL FYRIRBRIGÐI í FORNRITUM VORUM 15
ur skýflóki kom á himininn og úr skýinu rigndi því, er kallað
var blóð. Þetta blóðregn hefur nokkrum sinnum komið fyrir
hér og þar um heiminn og hefur verið rannsakað. Enginn
ágreiningur virðist vera um það, að þetta fyrirbrigði stafi ein-
göngu af jarðneskum orsökum, sem ég ætla ekki að tefja tím-
ann á að skýra frá. En um margar aldir var þetta blóðregn tal-
ið fyrirboði stórtiðinda. Þórgunna hélt, að það væri feigðarboði
einhvers á bænum. Hún sýktist um kvöldið sjálf og andaðist
úr þeirri sótt.
En áður en hún dó, gerði hún ýmsar fyrirskipanir. Hún
mælti svo fyrir, að sig skyldi flytja austur í Skálholt til greftr-
unar. Fyrir því færir hún tvær ástæður í sögunni. önnur er
sú, að henni segi svo hugur um, að sá staður muni nokkra hríð
verða göfugastur hér á landi. Það er auðvitað ekkert óhugs-
andi, að Þórgunna liafi séð þetta fyrir. En síðari ástæðan virð-
ist tilbúningur síðari tíma. Hún er sú, að þá muni vera kenni-
menn í Skálholti til þess að veita henni yfirsöngva. Mér skilst
svo sem engir kennimenn hafi þá verið komnir i Skálholt.
önnur fyrirmæli Þórgunnu eru það, að rekkju hennar og
rekkjutjald skuli brenna i eldi, því að það muni engum að
nytjum verða. Um þessa skipun sína segir hún þetta, „ok mæli
ek þetta eigi fyrir því, at ek unna engum at njóta gripanna, ef
ek vissa, at at nytjum mundi verða, enn nú mæli ek því svo
mikit um“, segir hún, „at mér þykkir illt, at menn hljóti svá
mjök þyngsli af mér, sem ek veit at verða mmi, ef af er brugðit
því sem ek segi fyrir“. Þar sem nú Þkrgunna neitar því af-
dráttarlaust, að hún leggi þungan hug á þann, er kynni að
eignast gripi hennar, þá er hún vill láta brenna, þá gefur sagan
enga skýringu á því, hvers vegna svo mikið illt verði að hljót-
ast af því, ef út af þessum fyrirmælum hennar er brugðið. Og
ég held ekki, að það mál verði skýrt. Bóndinn vill haga sér
eftir þvi, sem hún hefur boðið. En hann fær því ekki ráðið
fyrir konu sinni. Hún vill ekki, að þvílíkar gersemar séu
brenndar. Þetta sé ekki nema öfundarmál eitt, hún hafi eng-
um unnað að að njóta, og engin býsn muni eftir koma, þó að
slíku sé breytt. Þóroddur bóndi er tregur, en kona han leggur