Morgunn - 01.07.1974, Síða 23

DUI.ARFUIX FYRIRBRIGÐI í FORNRITUM VORUM
21
skálanum ok lagði handleggina upp á þvertréit ok gægðist inn yfir skálanri.
Eigi lét bóndi heyra til sin, þvi at honum þótti ærit um, er hann heyrði,
hvat um var úti. Grettir lá kyrr ok hrærði sig hvergi. Glámr sá at hrúga
nökkr lá i setinu, ok réðst nú innar eftir skálanum ok þreif í feldinn stund-
arfast. Grettir spyrndi i stokkinn ok gekk því hvergi. Glámr hnykkti i ann-
at sinn miklu fastara, ok bifaðist hvergi feldrinn. 1 þriðja sinn þreif hann j
með báðum höndum svá fast, at hann rétti Grelti upp ór setinu; kiptu nú i
sundur feldinum i millum sin. Glámr leit slitrit, er hann helt á ok undrað-
ist mjök hverr svá fast myndi togast við hann; ok i þvi hljóp Grettir undir
hendr honum ok þreif um hann miðjan, ok spenti á honum hrygginn sem
fastast gat hann, ok ætlaði hann, at Glámr skyldi kikna við; enn Jjrællinn
lagði at handleggjum Grettis svá fast, að hann hörfaði allr fyrir orku sakir.
Fór Grettir þá undan í ýms setin. Gengu þá frá stokkarnir, ok alt brotnaði
þat sem fyrir varð. Vildi Glámr leita út, en Grettir færði við fætr, hvar
sem hann mátti, enn þó gat Glámr dregit hann fram ór skálanum; áttu
þeir þá allharða sókn, því at þrællinn ætlaði at koma honum út ór bænum;
enn svá ilt sem var at eiga við Glám inni, þá sá Grettir, at þó var verra at
fást við hann úti, ok því braust hann í móti af öllu afli at fara út. Glámr
færðist í aukana ok knepti hann at sér, er þeir kvámu i anddyrit; ok er
Grettir sér, at hann fekk eigi við spomat, hefir hann alt eitt atriðit, at hann
hleypr sem fastast í fang þrælnum ok spyrnir báðum fótum í jarðfastan
stein, er stóð i dyrunum. Við þessu bjóst þrællinn eigi; hann hafði þá tog-
azt við at draga Gretti að sér, ok því kiknaði Glámr á bak aftur, og rauk
öfugr út á dyrnar, svá at herðamar námu upp dyrit, ok rjáfrit gekk í sundr,
bæði viðirnir ok þekjan frerin; féll svá opinn ok öfugr út ór húsunum, enn
Greltir á hann ofan. Tunglskin var mikit úti ok gluggaþykn; hratt stund-
um fyrir, enn stundum dró frá. Nú er í þvi er Glámr féll, rak skýit frá
tunglinu, enn Glámr hvesti augun upp í móti, ok svá hefir Giettir sagt
sjálfr, at ])á eina sýn hafi hann sét svá, at honum brygði við. Þá sigaði svá
at honum af öllu saman, mæði ok ])ví, er hann sá at Glámr gaut sínum
sjónum liaiðlega, at hann gat eigi bi ugðit saxinu, ok lá nálega i milli
heims ok heljar. Enn því var meiii ófagnaðarkiaftr með Glámi enn flestum
öðrum afturgöngum, at hann mælti þá á þessa leið: „Mikit kapp liefur ]>ú
á lagit, Grettir", sagði hann, „at finna mik, enn þat mun eigi undarlegt
þykkja, þó at þú hljótir eigi mikit happ af mér; enn þat má ek segja þér,
at þú hefir nú fengit helming afls þess ok þroska, er þér var ætlaðr, ef þú
hefðir mik eigi fundit; nú fæ ek þat afl eigi af þér tekit, er þú hefir áðr
hrept, enn því má ek ráða, at þú verðir aldrei sterkari enn nú ertu, ok
ertu þó nógu sterkr, ok at því mun mörgum veiða. Þú hefir frægr orðit hér
til af verkum þínum, en héðan af munu falla til þin sektir ok vígaferii,
enn flest öll verk þín snúast þér til ógæfu ok liamingjuleysis. Þú munt
vei ða útlægr gerr, ok hljóta jafnan úti at búa einn samt; þá legg ek þat ó
við þik, at ]æssi augu sé þér jafnan fyrir sjónum, sem ek ber eftir, ok mun