Morgunn - 01.07.1974, Síða 35

DULARGÁFUR OG DULTRU
33
sem hann veitti henni í bamsnauð, og hafi hún mælt svo um,
að: grip þessum skyldi fylgja lækningamáttur. Þo.rleifur á að
hafa eignazt grip þennan og sútt til hans hina dásamlegu
lækningagáfu sína. Hvað sem hæft er í sögunni run hringinn
gúða, þá held ég, að okkur 20. aldar mönnum þm-fi ekki að
blandast hugur um, að á bak við Þorleif í Bjarnarhöfn stúðu
þroskaðar verur frá æðri tilverusviðum, sem ávallt hafa verið
og eru enn tilbúnar að hjálpa og likna hrjáðu mannkyni og
leita ávallt eftir hæfilegum farvegum fyrir hjálp sina, þar sem
þá er að finna. Á 20. öldinni eru fjölmörg dæmi rmi dulræna
hæfileika, sem eru ykkur kunnari en svo að nöfn þurfi að
nefna. Ég vil þú aðeins leyfa mér að nefna hér einn draum-
spakasta Islending, sem sögur fara af á seinni öldum, Hermann
Júnasson, alþingismann á Þingeyrum, sem lézt árið 1923 og
skrifaði mikið um dulræna reynslu sina og slík mál yfirleitt,
og vísast þar til búka hans: Draumar, útg. 1912, og Dulrúnir,
sem út kom 1914.
Múðir mín, Ingibjörg Júsafatsdúttir, var mjög dulræn og
dreymdi hana oft merkilega drauma, sem greinilega komu
fram. Mig langar til að Ijúka máli mínu með því að segja frá
einum þeirra. Foreldrar mínir bjuggu þá að Söndum á Borg-
areyju í Skagafirði. Snemma á þorra árið 1925 dreymir
niömmu, að henni þykir hún vera stödd suðvestan við tjörn þá,
er Stúratjörn var nefnd. Ekki gerði hún sér grein fyrir um-
hverfinu að öðru leyti en því, að henni fannst allt vera úhugn-
anlega grátt og eyðilegt. Einhver úþægileg einmanakennd
greip hana, hún horfir til Blönduhlíðarfjalla, og alls staðar var
sama grámúskan. Henni verður litið í útnorður og sér hún þá
koma á fleygiferð utan bakkana, kerlingu, sem stefnir til henn-
ar. Þegar hún nálgast hana, verður hún mjög úttaslegin, og
hennar fyrsta hugsun er, að við bræðurnir séum einir heima.
Henni finnst hún komast fram fyrir kerlinguna og reyna að
varna henni að komast til bæjarins, en þá bregður svo við, að
kerling snýr sér að henni og ætlar að grípa til hennar. En þá
finnst mömmu sér vaxa svo afl og kjarkur, að 'hún stendur
hnarreist fyrir framan hana. Kerlingu virðist bregða svo illa
3