Morgunn - 01.07.1974, Síða 78

76
MORGUNN
Ég er guð allra þjóða og allra landa, frá upphafi, um aldir
og að eilífu.
Ég er óendanleiki allífsins, hversu þröngar skorður sem
mennirnir reisa mér í hjörtum sínum og húsum.
Frá einni og sörnu uppsprettu, þótt rnn ólíka farvegu fari,
renna straumar lífsins allir að einu hafi. Og hafið er uppsprett-
an, uppsprettan hafið.
Hvað sem mennirnir elska, hvað sem þeir tilbiðja og hverju
sem þeir trúa, þá elska þeir mig, tilbiðja mig og trúa á mig,
því fyrir mig og í mér eru allir hlutir, og ég í þeim.
Þess vegna eru allir einlægir menn rétttrúaðir, hverju sem
þeir trúa.
Þess vegna eru mér jafn velþóknanlegar bænirnar, sem
stigu upp frá vörum Guðríðar konu þinnar, eins og píningar-
sálmarnir þínir, Hallgrímur rninn, þótt andríkir séu.
Þess vegna eruð þið mér bæði jafn velkomin, nú og að ei-
lífu.“
Séra Hallgrímur hvíldi vakandi höfuðið á svæflinum. Guð-
ríður sat við rúmið hans. Hún sá að friður dauðans var að fær-
ast yfir andlit hans.
„Ertu hérna Guðríður mín?“ mælti hann veikum rómi.
„Já, Hallgrímur minn.“
„Guði sé lof og dýrð! Þú verður með mér í eilifri sælu, Guð-
riður. Ég ihef séð guð og nú dey ég rólegur. Miskunn hans og
ást innilykur alla trú — allt.
Vegir hans eru dásamlegir, og vorum höldnu augum ó-
rannsakanlegir.
Faðir, í þínar hendur fel ég minn anda.“
Og í annað sinn á þeim sama sólarhring leit séra Hallgrímur
Pétursson guð sinn.