Morgunn - 01.07.1974, Qupperneq 79

GRÉTAR FELLS:
VÍGSLA DAUÐANS
Menn tala um margs konar vígslur. Sumar veita mennirnir,
en aðrar veita atburðir lifsins sjálfs, og eru þær venjulega mátt-
ugri.
Vígsla, sem er meira en nafnið tómt, er breyting á vitundar-
ástandi þess, er vigsluna þiggur, og venjulega um leið tileink-
un eða framboð í þágu ákveðins starfs eða lilutverks. Þetta má
auðvitað auglýsa eða opinbera á einn eða annan hátt, til dæm-
is með hátiðasiðum, en það getur lika farið fram í algjörri
kyrrþey og látið svo lítið yfir sér, að enginn taki eftir, nema
þá þeir, sem skyggnastir eru á sálir.
1 raun og veru er lífið hinn eini vigjandi. Mennirnir geta að
visu framkvæmt ákveðnar vígsluathafnir, en það er ekki á
þeirra valdi að koma af stað þeirri íkvekju i sálarlifinu og
þeirri vakningu, sem er raunveruleg vígsla.
Dauðinn er sá atburður lífsins, sem óhætt mun vera að full-
yrða um, að sé yfirleitt allra atburða þess máttugastur í þessu
tilliti, — hafi mest vígslugildi. Ég bið yður að taka eftir því,
að ég tala ekki um dauðann sem mótsetningu lífsins, heldur
sem atburð í lífinu, — hinu endalausa lífi sálarinnar.
Og hið sérkennilega við þennan mikla Vígjanda, dauðann,
er það, að hann vigir ekki aðeins þann, sem hann snertir sinni
köldu hönd, heldur og aðra um leið. Hversu oft hefur það
ekki átt sér stað, að venjulegir hversdagsmenn, sem ekkert
smntu hinum háleitari viðfangsefnum lífsins, fóru þá fyrst að
gefa þeim einhvern gaum, þegar dauðinn tók einhvern ástvin
þeirra frá þeim?
Það var eins og eitthvert bindi væri allt í einu tekið frá aug-
um þeirra: Það var þá eftir allt saman ægilegur veruleiki, að