Morgunn - 01.12.1974, Blaðsíða 40

118
MORGUNN
eða séð myndir af, þær gengu í þrihyrndum odda, ein var
fremst og virtist mér hún vera fyrirliðinn. Ég varð hugfang-
inn af þessari sýn og gleymdi fyrra ævintýrinu. Ég stóð kyrr
í sömu sporum, en þessi fylking leið hægt og virðulega í átt-
ina til mín, en eftir því sem nær mér dró skýrðist allt fyrir
mér. Én sá að þetta voru tíu stúlkur allar í sama búningi,
hvitum sloppum með hvíta kappa á höfði. Þennan búning
hafði ég þá aldrei séð, en síðar fékk ég að vita, við hvaða
starfa konur nota svona búning. Ég fór smátt og smátt að
greina andlitsfall þeirra og mér til stórrar undrunar þekkti
ég fyrirliðann. Þar er komin Unnur Skúladóttir frá Skútu-
stöðum en hinar bar ég engin kennsl á. Þarna varð fagnaðar-
fundur og tókum við strax tal saman, en þá hurfu hinar mér
sýn. Ég bauð henni inn í áður umgetna vinnustofu mína,
hófust þar með okkur samræður, sem lutu að þvi, að við
sammældum okkur til samfylgdar á lífsleiðinni. Lengra náði
draumurinn ekki.
En nokkrum dögum siðar atvikaðist ]>að að ég á einum
sólarhring ákvað, sem sagt umhugsunarlaust, að fara um óá-
kveðinn tíma til Noregs. Þar dvaldi ég í fjögur ár, kynntist
þar stúlku, sem giftist mér þar, yfirgaf ættland sitt og fylgdi
mér hingað heim og varð minn tryggur og öruggur föru-
nautur í 42^/2 ár. Fæddi mér níu börn, hjúkraði mér með
Ijúfu geði, bliðu brosi og mjúkum höndum i mörgum sjúk-
dóms tilfellum mínum.
IV
FISKISKÚTAN
Nokkru fyrir áramót 1913 dreymdi mig neðanskráð.
Mér þótti hag minum vera þannig komið, að ég vera neydd-
ur til að hætta starfsemi minni og loka vinnustofunni og sá
engin úrræði til lifsframfæris fyrir mig og konu mína og 5
börn, annað en að ráða mig sem háseta á fiskiskútu, en sjó-
ferðir hafa alltaf verið mér þyrair í augum, því þegar ég
hef orðið að ferðast á sjó hefur mér liðið hálf illa.