Morgunn - 01.12.1974, Blaðsíða 72

ÆVAR R. KVARAN:
SONUR SÓLAR
„Maður getur ímyndað sér hann fölan, veiklulegan ungling.
Höfuðið virðist of stórt fyrir líkamann; augnalokin eru þung,
og úr augum hans lýsir birta draumhugans. Andlitsdrættimir
eru fíngerðir, og þrátt fyrir framstandandi höku minnir munn-
ur hans á heztu andlitsmyndir Rosettis. Hann virðist hafa ver-
ið kyrrlátur drengur og námfús; hugsanir hans hafa reikað til
bjartra staða í leit að hamingju þeirri, sem sjúkur líkami hans
neitaði honum um. Hann var ljúflyndur og viðkvæmur að eðl-
isfari; hið unga hjarta hans var barmafullt af kærleika. Hann
virðist hafa haft unun af gönguferðum um hallargarðana, af
því að hlýða á söng fuglanna, horfa á fiskana í tjörainni, fylgj-
ast með flökti fiðrildanna og verma grannvaxinn líkama sinn
í sólskininu. Það var þegar stundum farið að kalla hann Lávarð
hins ljúfa anda.“
Þannig lýsir Egyptalandsfræðingurinn Arthur Weigall
manninum, sem hér verður sagt nokkuð frá. Hann var uppi
fyrir 3300 árum og erfði tólf ára gamall faraós-tignina eftir
föður sinn, Amenhótep III. Sjálfur bar hann faraósheitið
Amenhótep IV.
Þegar mannlýsingin hér að framan er höfð i huga, er ekki
að furða þó maður verði undrandi, þegar maður kemst að raun
um það, að þessi ljúfi unglingur átti eftir að verða einn furðu-
legasti byltingamaður í mannkynssögunni.
Flestar byltingar koma að neðan úr þjóðfélaginu, en hér var
byllingamaðurinn þjóðhöfðinginn, sjálfur faraó, sem ekki ein-
ungis var einvaldur og æðsti höfðingi i veraldlegum efnum,
heldur einnig trúarleiðtogi þjóðar sinnar; í senn konungur og
a'ðstiprestur.