Morgunn - 01.12.1974, Blaðsíða 70

148
MORGUNN
reynsla, en eitt slíkt liggur að baki þeirrar styttu, sem hér
stendur. Langar mig að segja yður frá þvi í stuttu máli:
Um miðnætti kvöld eitt í júlimánuði 1958 var ég einn á
ferð í bíl mínum á leið austan frá Laxá í Þingeyjarsýslu
áleiðis til Akureyrar.
Það var stillilogn, frábært skyggni og miðnætursólin skart-
aði sínu fegursta. Ég stöðvaði bílinn á Vaðlaheiðarbrún að
vestan. Gekk norður fyrir vegarkantinn, þar sem hæst ber
og útsýni inn og út Eyjafjörðinn er fegurst. Ég settist á stór-
an stein og horfði til hafs og himins.
Slika fegurð hefi ég aldrei augum litið fyrr eða síðar. í
hrifningu minni varð ég þess var, að einhver vera stóð við
vinstri hlið mér. Áhrifin frá henni voru unaðsleg. Ekki var
um að villast, þar var einhver kraftmikill á ferðinni.
Margoft á sumrin lögðum við hjónin leið okkar síðla kvölds
upp á Vaðlaheiðarbrún þau ár, sem við áttum eftir að búa
á Akureyri.
Oftast nær varð eg þar einhvers var, en þó ekki alltaf. Löng-
un min óx stöðugt til þess að fá að vita, hvað væri þarna á
ferðinni, en allt kom fyrir ekki, ég varð engu nær. Árin liðu
þar til haustið 1960 að ég upplifði einkennilegan atburð, sem
of langt mál væri að lýsa.
Eitt sinn, þegar ég kom á Vaðlaheiðarbrún sá ég afar stóra,
fagra veru, sem birtu stafaði út frá. Hún rétti upp hendurn-
ar í formi blessunar í stefnu út yfir fjörðinn.
Þau einu orð, sem ég náði að skynja án þess að vita hvað-
an, voru þessi Verndarvœttur EyjaffarðarbyggSa, og í sömu
andrá hvarf sýnin.
1 mörg ár leitaði ég að einhverju listaverki, sem væri í
skyldleika við sýn mina og táknað gæti eitthvað svipað. Sú
hugsun lét mig ekki í friði.
Fyrir tveimur árum kom ég inn í sýningarsal Ásmundar
Sveinssonar myndhöggvara. Tók hann mig með sér eina ferð
um salinn og útskýrði listaverkin. Allt í einu beindist öll at-
hygli min að styttu einni, sem áþreifanlega minnti mig á
„verndarvættina“ forðum.