Morgunn - 01.12.1974, Blaðsíða 47

HAFSTEINN BJÖRNSSON MIÐIIX SEXTÍU ÁRA 125
um samband við látna ættingja. Á slíkt sé litið sem næsta
eðlilegan hlut og tæpast talið tiltökumál.
Þó segir greinarhöfundur að Islendingar séu ekki opinskáir
í þessum efnum við Svía. Þeir séu taldir vantrúaðir á slíkt.
Landsmenn óttist að brigður verði bornar á frásagnir þeirra
og ekkert sámi Islendingi meira en það, að bomar séu lognar
sakir á þjóð hans.
Hinn sænski blaðamaður taldi sig mjög heppinn að fá að
taka þátt i skyggnilýsingafundi, sem haldinn var í Reykjavik,
þegar hann var hér staddur. Miðillinn var hinn þjóðkunni
Hafsteinn Björnsson, en fundurinn var haldinn í kvikmynda-
húsi, sem tekur 800 manns í sæti. Eins og vant er, þegar
Hafsteinn heldur slika fundi, var hvert sæti skipað. Hér fer
á eftir lýsing blaðamannsins á því sem gerðist:
„Klukkan níu um kvöldið átti fundurinn að byrja. En
klukkustund áður var hvert sæti skipað. Islendingar höfðu sótt
fundinn hvaðanæva af eynni. Þeir komu á jeppum og Land-
roverum frá afskekktum bæjum uppí fjöllum. Þeir komu í
luxusbílum úr borginni og þeir komu í hjólastólum. Gamlar
konur síðklæddar, prýddar fallegum sjölum og æskan klædd
samkvæmt nýjustu tízku.
Hugblærinn var fullur eftirvæntingar. Ljós voru deyfð og
einhver tók að leika Mozart á flygil. Svo kom Hafsteinn
Bjömsson inn á sviðið. Það rikti dauðaþögn i salnum. Að-
stoðarmaður hans var bezti vinur hans, þrekvaxinn maður,
fyrrverandi skipstjóri.
Alllanga stund sat Hafsteinn og hvildi höfuð í hendi sér.
Svo tók hann að rykkja höfðinu fram og aftur og leit i kring-
um sig. Við, ljósmyndari minn og ég, sátum á fremsta bekk.
Allt í kringum okkur óx eftirvæntingin.
Svo kom fyrsta nafnið frá miðlinum og einhver meðal
fundarmanna hrópaði glaður: „Já, já, ég þekki hann!“ Því
fylgdu svo ýmiskonar upplýsingar í einstökum atriðum um
hinn látna. Eins og til dæmis að liann hafi haft útstandandi
eyru, vörtu á hökunni eða verið tenntur með einhverjum sér-
stæðum hætti. Stundum brá fyrir fyndni í samskiptum hins