Morgunn - 01.12.1974, Blaðsíða 87

RITSTJÓRARABB
165
réttilega hrifinn af prófessor Haraldi Nielssyni, þá vill undir-
ritaður gleðja hann með því að vitna hér i fyrirlestur, sem
séra Haraldur flutti í Reykjavík árið 1916, og hann nefndi:
Kirkjan og ódauSleikasannirnar. Þar segir hann meðal annars:
„Ef til vill eru einhverjir þeirrar skoðunar, að það sé
svo fjan'i því, að kirkjan eigi að skifta sér af málinu
(Hvort látnir lifi), að það verði að teljast óhæfa, að prest-
ar komi nærri slíkum rannsóknum. Allir, sem við það
séu riðnir, eigi að fara úr kirkjunni. Slikum mönnum
get eg ekki með nokkru móti verið sammála. Eg ætla
að standa í kirkjunni meðan eg fæ. Aðrir verða að byggja
mér út, eigi eg að fara þaðan. Og mér gengur þrennt til:
1. Eg get ekki skilið, að kirkjan geti sett sig á móti
nokkurri staðreynd og sízt þeirri, er snertir tilverurétt
hennar sjálfrar.
2. Eg veit mig vera í samræmi við frumkristnina, sem
var játningalaus og trúði á verkanir andans, krafta-
verkin og andagáfurnar, og vænti komu guðsríkis
fyrst og fremst að ofan.
3. Eg finn mig eiga heima í lúlhersku kirkjunni, því að
tilveruréttur hennar sem sérstakrar kirkjudeildar
byggist á þvi, að liún hefur haldið uppi hugsunar- og
samvizkufrelsi. Eg trúi því eigi, að hún sé nú þar
komin að hún þoli eigi að menn beri sannleikanum
vitni. Sé ástandið orðið slikt læt eg heldur vísa mér
á dyr en að eg breyti á móti samvizku minni. Sjálfur
Lúther taldi það ekki ráðlegt
Ef lúthersk rétttrúnaðarþröngsýni skyldi komast svo langt
að það tvennt fái ekki lengur farið saman, að vera krist-
inn og lútherskur, þá kýs eg aðeins að vera kristinn, en
hirði ekki um lútherska rétttrúnaðinn. . . .“
Kirkja kennimannsins, sem svo mælti, var aldrei tóm.
iAigu áður en hún var opnuð tóku menn að skipa sér í bið-
raðir, sem oft. náðu langar leiðir út á götu. Enginn vildi verða
af minnsta orði sem hann sagði.