Viðar - 01.01.1939, Qupperneq 79

Viðar]
GUÐMUNDUR HJALTASON
73
og hann kemst að orði í kvæði einu, ortu þá um sumarið:
„Mín trú á mínu menntastarfi flestu,
var minnkuð nokkuð síðastliðin ár,
í hrjósturjörð ég hélt ég sáði mestu,
því heldur fannst mér ávöxturinn smár.“
En þeim, sem þekktu Guðmund bezt, kom þetta eigi á ó-
vart. Þeir vissu, að hann var meiri skapfestumaður en svo,
að hann gæti fellt sig við að hætta þessu starfi, þótt hann
á hinn bóginn væri orðinn hálfleiður á að elta lengur ólar
við lýðfræðsluna. — Við þetta bætist svo kvíðinn fyrir
framtíðinni. Hann var hræddur um, að aldurinn, hann var
þá 50 ára, — væri sér til tálmunar, hann væri orðinn of
gamall til að brjóta sér veg til gengis í öðrum löndum. „Er
hræddur um að fjörið og andríkið hafi minnkað, þótt þekk-
ingin hafi vaxið.“ En út verður hann að fara, því að „utan-
förin er nú seinasta tilraunin til að forða pundi mínu frá
jarðarför á undan mér,“ segir hann í bréfi til mín. Áhyggj-
urnar aukast við það, að nú er hann fjölskyldufaðir, á fyrir
konu og barni að sjá. En í öllu þessu andstreymi stóð kona
hans sem örugg stoð við hlið hans, hvatti hann mjög til
Noregsfarar. Það gerði sr. Arnljótur einnig og spáði honum
öllu góðu um framtíðina. En þá barst honunf, rétt áður en
hann fór, skrautritað ávarp og gullúr með áletrun frá
nokkrum nemendum hans og vinum vestan Axarfjarðar-
heiðar, þar sem starf hans sem barnakennara er þakkað,
og verður það til að auka kjarkinn og glæða vonina. Er sem
honum opnist þá sýn inn í framtíðina, því að í kvæði, er
hann sendi þessum vinum sínum, til að þakka gjöfina,
kemst hann svo að orði:
„Þið vöktuð dána von í mínu hjarta
um verksvið anda míns á landi hér,
um fleiri ljós, er felur blæjan svarta
og fagurt máske seinna brosa mér.
Þið hafið lagt mér braut með vegabréfi,
þann brautarenda enn ég séð ei hefi.“