Birtingur - 01.01.1962, Blaðsíða 9

eru á að sækja djúpt á mið, hafa og
nokkuð til síns máls að óþarft sé um
langt að leita ef fiskur er skammt undan.
Skip okkar öslaði þannig um stund fram
og aftur um grynnið en vegna mikillar
leðju sem fljót bera fram úr frjósömum
héruðum og safnast vill á botninn á hinu
bláa hafi þá er sérstakur útbúnaður und-
ir skipum á þessum slóðum: það eru eins-
konar sjálfvirkar ýtublöðkur eða líkt og
þófamjúkir ganglimir neðan á sléttum
botni skipsins sem grípa niður, útbúnir
með skífur úr sveru járni, — þegar skip-
ið virðist ætla að sitja fast í leðjunni og
ýtir því áfram. En til frekara öryggis eru
á bökkum fljótsins beggja megin með
stuttu bili millum einskonar vindustöðvar
með gildum vírum sem gegna því þarfa
hlutverki að losa fiskiskip þeirra Tong-
manna þegar mikið liggur við ef þau
festast í leðjunni þrátt fyrir ýtulimina
og draga þau upp.
Þessar vindustöðvar eru gerðar líkt og
vitar væru en með gríðarmiklum vængj-
um utaná sem snúast fyrir vindi og þar
fæst afl að draga skipin. Allt er þetta
hugvitsamlega hugsað og ber hugsnilli
þarlendra fagurt vitni og óbrotgjarnt.
Eftir alllanga stund kallar maður einn
lágvaxinn með skásett augu sem fremst-
ur var á skipinu til skipstjóra vors, frú
Bam-tse en því miður skildum við land-
arnir ekki hvað hann sagði. Við Eskíel
spurðum því túlk okkar hina alúðlegu frú
Te hvað það táknaði. Hún kvað mann
þennan hafa séð til ferða fisks nokkurs.
Þá var skotið út litlum gúmmíbáti og
fóru tveir skipverja í hann vopnaðir löng-
um stöngum og grönnum sem voru fag-
urlega steindar myndletri fornu. Á báðar
þessar stengur var fest net úr mjög fín-
legum gulum þráðum.
Túlkurinn frú Te sagði okkur er hún
hafði ráðgazt við skipstjórann frú Bam-
tse að það væri ekki venja að stöðva
skipið sjálft því vélin væri útbúin með
tilliti til þess að þess þyrfti ekki því þar
kæmi jafnan að það stöðvaðist sjálft í
leðjunni.
Síðan ýttu hinir hugprúðu skipverjar frá
og var á þeim engan bilbug að sjá. Gættu
þess jafnframt að lenda ekki í hinum til-
komumikla skrúfuútbúnaði skipsins. Við
sveimuðum nú um hríð kringum þá og
gáfum nánar gætur að öllum þeirra hátt-
um við veiðiskapinn, var fróðlegt mjög
að fylgjast með aðferð þeirra, var hún í
því fólgin að annar þeirra röri bátnum
áfram með lófum sínum því það þykir
annars hætt við að styggð komi að fisk-
inum ella og verður að hafa ýtrustu var-
færni við.
Hinn sem er ber fyrir neðan mitti sam-
kvæmt hefð fer út úr bátnum og heldur
sér í skut hans, en stundar til þess að
spyrna varlega með tánum í leðjuna til að
ýta bátnum áfram.
Sá sem rær með höndum hefur stöngina
miklu á knjám sér og lætur nethöfuðið
vísa þangað megin sem ætlað er að fisk-
urinn sé sveimandi. Hinn lætur sína stöng
liggja þvert yfir skut. Að þessu verður
vitanlega að fara ofur varlega því hinn
þunnhöfðaði Tú-Le er mjög var urn sig
og fljótur að bregða við og flýja.
Þessu sinni var mjög heitt í veðri og er
það hald manna að þá verði Tú-Le fisk-
urinn værukær og liggur þá gjarnan með
Birtingur 3