Birtingur - 01.01.1962, Blaðsíða 70

heillar setningar. Sum eru eins og þulur,
ortar af barni fyrir börn á eins konar
tæpitungumáli, blandin ferskri undrun:
blindur
hrafn
veit ekki
snjórinn
er hvítur
eða samblandi af bernskulegri forvitni og
leikgleði:
geturðu fundið
stóri svarti skuggi
hvar stend ég
hvar stend ég
Bókina prýða tuttugu heilsíðumyndir eft-
ir listakonuna, svarthvítar, gerðar á gler
og síðan ljósprentaðar, margar þeirra
mjög skemmtilegar og efalaust að ýmsra
dómi markverðari verk en ljóðin.
Vilborg Dagbjartsdóttir:
Laufið á trjánum, Ijóð.
Heimskringla, Reykjavík 1960.
Orðið þokki kemur umsvifalaust í hug-
ann, þegar maður lítur á þessa bók: lítið
brot og viðfelldin hlutföll, framan á hvítri
kápu klippmynd eftir höfundinn af svört-
um trjástofni og haustlitum laufum. Við
opnum kverið: pappírinn mjallhvítur og
vandaður, ekki vitund trjákenndur, svo að
maður sér hann fyrir sér jafn hvítan að
hundrað árum liðnum, titilsíðan snyrtileg
og skrumlaus, á næstu opnu aðeins tvær
línur, einkunnarorð valin úr ljóði Jóns
Óskars i minningu Magnúsar Ásgeirs-
sonar:
Ég hef setið undir trjónum og hugsað um
lauf sumarsins og undarlegt líf þeirra.
Ljóðin eru í samræmi við umbúnað
þeirra: óbrotin einlæg og hljóðlát, líkt og
þeim sé hvíslað í trúnaði að óséðum á-
heyranda í von en engri vissu um endur-
gjald af sama toga:
segðu mér eitthvað
sem enginn veit
nema þú
hvíslaðu að mér
því sem enginn má heyra
nema ég
Höfuðdygð þessara Ijóða er, að þau eru
innlifuð og sönn, uppgerðarlausir vitnis-
burðir einnar manneskju um það, sem
hana hefur glatt og hryggt í veröldinni,
líkt og segir í kvæði Guðnýjar Jónsdóttur
um veru hennar í Klömbrum:
Þar var eg bæði þreytt og aum,
þungsinna — hress og ánægð stundum.
Hirti ekki par um heimsins glaum.
Hafði lítið og nóg í mundum.
Græddi þar vin — og missti mest,
sem mínu hjarta var sárast fest.
Og ég læt mér detta í hug, að svo sem
við lesum kvæði Guðnýjar eins og það
væri ort í dag, þótt aldarfjórðungar fimm
séu liðnir frá burtför hennar, muni beztu
ljóð þessa litla kvers standa jafn vel fyrir
sínu að fimm aldarfjórðungum liðnum og
þau gera nú — og verða lesin með vei-
þóknun, ef einhver læs á íslenzk ljóð
verður þá ofan foldar.
64 Birtingur