Birtingur - 01.01.1962, Blaðsíða 62

sér til hjálpræðis hérnamegin . . . Skáldskapur
ætti að stuðla að góðæri. Særíngar særínganna
vegna eru fáránlegar, listin fyrir listina sömu-
leiðis. Það er einginn óvirkur skáldskapur til“.
Lítum þá í Prédikarann. Hann skiptist
í þrjá hluta: í tveimur sögur og ævintýri,
ljóð í hinum þriðja, nokkurn veginn jafnt
af hvoru að síðutali. Ljóðakaflinn nefn-
ist Krónur undan snjónum. „Á morgun
koma krónur undan snjónum/verðlausar
krónur undan snjónum skál“, segir í einu
Ijóðanna.
í Ijóðagerð er höfundur sjálfum sér sam-
kvæmur frá fyrri bókinni:
Orð eru tæki
til að breyta heiminum
hafa endaskipti á endemum umhverfisins
(Orð)
Þetta eru mestan part umskriftalausar
yrkingar, býsna vísindalegar og konkret:
Ég elska þig af öllum kirtlum
og öllu rafmagni
í taugum mínum og heilaberki
(Ástarjátning)
Jón Helgason yrkir: ,,Lestin brunar, hrað-
ar, hraðar/húmið ljósrák sker“. En:
Sjónarmið fagurkerans er annað en tæknikerans:
Lestin er risavaxinn tóbaksbrúnn skröltormur
sem hefur feingið fylli sína af mannakjöti
og dritar því þarsem honum sýnist
(Kopenhagen-W ien)
Enga rómantíska orðavellu um goðumlíka
höfuðsnillinga, herrar mínir. Lítið fremur
á veraldlegt amstur þeirra:
Hinn mikli Bach
sem samdi fegurst lögin
tuttugu og tveggja barna faðir í mannheimum
er blánkur
Hinn mikli Bach
sem sveikst um að kynda í kirkjunni
hlustaði á hrinur barna sinna
horfði á þau stíga við stokkinn
hjálpaði til við bleyjuþvottinn
kom þeim flestum á legg
er blánkur
(Bach)
Degi er mikið í mun að koma vitinu fyrir
önnur skáld sem vonlegt er, því „hvað
má höndin ein og ein“:
Alltof leingi höfum vér elt
feigðarglott kallsins í túnglinu
mænt á sultardropann á nefi hans
Félagar skáld
kokkálar hættið að syrgja
glataðan meydóm mánagyðjunnar
Veitið lífi inní skynsemi yðar
svoað skynsemi yðar verði lifandi
Veitið skynsemi inní líf yðar
og líf yðar mun verða skynsamlegt
Veljið yður sólina að leiðarstjörnu
(Til úngra skálda)
Dagur Sigurðarson hefur greinilega mik-
ið lært af Majakovskí, eða heillazt af for-
dæmi hans, væri kannski réttara að segja.
Verri meistara hefði hann getað valið
sér. En hvað sem síðar kann að verða,
virðist mér liafa farið eins um þau ljóð,
sem Dagur hefur ort til þessa, og allan
þorra þess nytjakveðskapar sem ég hef
komizt í kynni við: að skáldskapurinn hafi
farið forgörðum vegna of ríkrar um-
hyggju fyrir notagildinu; en við það guf-
ar notagildið reyndar einnig upp. Ég
dreg mjög í efa, að orð hans fái áorkað,
að „hús standi á burstum sínum/tré teygi
rætur til himins“, nema þá í hæsta lagi
kramarhús og jólatré.
5G Birtingur