Birtingur - 01.01.1962, Blaðsíða 63

Langbezta ljóðið í þessari syrpu er Fólkið
í heiminum (tvö fyrstu erindin þó algjör-
lega út í hött). Niðurlagið er þannig:
Til er fólk
sem trúir þvi ekki leingur
að hús séu eilíf og óhagganleg
heldur geti þau sprúngið hvenærsemer
börn
sem trúa ekki á gvuð heldur brauð
og kona sem núna
á þessari stundu lesandi góður
er verið að pynda til sagna
Frakkar eru fremstir
allra þjóða í menníngarmálum Þeir hleypa
rafmagni
á geirvörturnar vanari kossum
I sögum og ævintýrum nýtur Dagur sín
miklu betur en Ijóðum, þó ekki til fulln-
ustu í ævintýrunum, því veldur hið við-
tekna form; „Einu sinni var . ..“ og hill-
ingaljómi ævintýrsins henta nefnilega ekki
alls kostar höfundi, sem haldinn er ákafa-
löngun að berjast af fítonskrafti hér og
nú gegn úreltu efnahagsskipulagi, stuðl i
að góðæri með skáldskap sínum, og er þó
engin algild regla um þetta efni fremur
en önnur, sem að listum lúta. Ég mundi
samt ætla, að söguformið léti honum bezt.
hef alla tíð hallazt að þeirri skoðun frá
því er ég las eftir hann sögukafla fyrir
sjö árum: Einhver vondur stal giftingar-
bjöllunni.
í sögum sínum og ævintýrum minnir Dag-
ur dálítið á frænda sinn, Jón Thoroddsen
yngri, enda að nokkru vaxinn undir hand-
arjaðri sömu völunnar: frú Theodóru,
skáldkonunnar góðu. Hér er þó ekki um
bein áhrif að ræða. En gáski og frásagnar-
gleði, viðbragðsflýtir og andlegt fjör
þeirra frænda er einnar og sömu ættar.
Af prósaverkunum fellur mér bezt við
Únglíngasögu og Útborgunardag. Úng-
lingasaga greinir frá sálarstríði 15 ára
hnátu, og til þess er ærin orsök: hún er
orðin ólétt, þó hún hafi „aldrei gert þetta
dónalega sem má ekki gera“. Nágranna-
kellíngarnar höfðu sosum spáð því: „Hún
ætti áreiðanlega eftir að eiga barn í lausa-
leik einsog báðar eldri systur hennar“.
Og nú er þetta komið fram. Þó hefur
hún aldrei . . .“. Hana hefur kannski
lángað til þess stundum . . . Ekki verður
maður bomm af því. Hvernig er hún orðin
ólétt?“ Það er hinn óttalegi leyndardóm
ur, sem ekki verður ljóstrað upp hér.
Sagan er vel byggð, nærfærnislega fjallað
um vandamál telpunnar og hugarangur
út frá hennar eigin sjónarmiðum, hispurs-
leysi og hlýja í framsetningu, en haldið
aftur af þeim hranaskap sem Degi er
fulltamur.
I ljóðinu Andlát mitt segir Dagur: „I
verkum sínum var hann einatt ruddi
en . . .“. Lengri verður þessi tilvitnun
ekki að sinni, enda langur ævidagur fram-
undan, ef að líkum lætur.
Ari Jósefsson: Nei, ljóð.
Helgafell, Reykjavík 1961.
„Upphaflega höfðum við vist lítið lært
annað en segja nei.“ Þetta er gripið úr
fyrstu Ijóðabók tvítugs skálds, útgefinni
á árinu 1951.
Birtingur 57