Birtingur - 01.01.1962, Blaðsíða 13

Hörður Ágústsson Of mörgum Islendingi virðist óljóst, að
menningararfur þjóðarinnar er fjölþætt-
ari en almennt er talið. Vissulega ber þar
bókmenntirnar hæst. En því má ekki
gleyma, að við höfum einnig á öðrum
sviðum skapað verðmæti, sem ástæðulaust
er um að þegja, hvað þá sýna fullkomið
kæruleysi. Þeirra á meðal eru húsagerð og
híbýlakostur margs konar.
Segja má raunar, að þessar greinir séu
með nokkuð frumstæðu sniði. En þar með
er ekki sagt, að frumstæður hugur hafi
staðið að baki, lieldur er bersýnilegt, að
því valda ytri aðstæður: erfitt veðurfar,
illt hráefni og fátækt.
Sannleikurinn er sá, að Islendingar hafa
ekki enn gert sér ljóst — hvort sem það
stafar af kæruleysi eða skilningsskorti —
að framlag þeirra til byggingarlistar er
að yissu leyti ekki ómerkara en ýmissa
stærri þjóða, þegar aðstæðna allra er gætt.
Og kunnugt er mér af kynnum við erlenda
mennta- og listamenn, að þeim finnst hin
sérstæða látlausa byggðarmenning fslend-
inga á fyrri tíð stórathyglisverð.
Mörgum góðum manni hefur runnið til
rifja skeytingarleysi okkar um þessi efni.
Þó ber að geta þess og þakka, að hér
hefur nokkur breyting á orðið til batnaðar
hin seinni ár. Samt virðist mér sem mönn-
um liafi víða yfirsézt, ekki sízt hin eldri
liús á mölinni. Kannski veldur þar ein-
liverju um afvegaleitt þjóðarstolt og
heimskulegt Danahatur: hús þessi eru
dönsk, þau minna á danska kúgun og
danska kaupmangara, segja menn.
Versalir voru tákn þeirrar kúgunar, er
franska byltingin lagði að velli, Vetrar-
höllin í Leningrad vai’ aðsetur þess ein-
Af
miimisblöðum
málara
Birtingur