Birtingur - 01.01.1962, Blaðsíða 95
Það getur orðið stríð, stríð með vetnis-
sprengjum og allt hvað eina. Við erum á
hættusvæði.
— Drottinn minn! Viltu meina það, Jón,
að ástandið sé eitthvað alvarlegt?
— Maður veit aldrei, reiknaði hann spek-
ingslega.
— Ekki væru þeir að biðja um allar þess-
ar sjúkrabörur, ef ástandið væri ekki al-
varlegt. Eða er það, Jón?
— Alvarlegt og alvarlegt. Það fer eftir
vörnunum.
— Þú leynir mig einhverju, Jón! Hún
horfði á hann rannsakandi og fékk kökk í
hálsinn, næstum einsog hún væri að væna
hann um framhjáhald. — Þú leynir mig
einhverju!
— Svonanú, svonanú ... sagði hann.
— Já, ég þekki þetta! Hún var farin að
snökta. — Ég veit, hvað þú meinar, þegar
þú segir: svonanú ...
Hann lagði frá sér blýantinn.
— Svonanú, svonanú, góða mín . . . sagði
hann hughreystandi.
— Ö, Jón, ég veit það er eitthvað voða-
legt, volaði hún.
Hann lét hana fyrst vola dálitla stund
einsog hann var vanur, svo klappaði hann
henni á bakið: — Það er ekkert að óttast,
væna mín. Þeir hafa skoðað grunninn hjá
mér, þessir norsku .. . Fullar þrjár hæðir
neðanjarðar, skilurðu ... og ... og svo
verður það ennþá tryggara, þegar húsið
er komið ofaná.
Birtingur 89