Morgunblaðið - 27.04.1975, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. APRÍL 1975
45
43
verulegt virtist mér allt. Fyrst
hús Elisabethar, autt og dimmt,
siðan Yngve, þar næst Agneta og
— nú ofurstinn. Ég held að
Christer hafi verið svipað inn-
anbrjósts og mér. Ég þóttist
merkja það á ýmsu.
Hann var nefnilega ekkert sér-
staklega hljóðlátur, þegar hann
réðst til inngöngu í hitt herbergið
og það þótti mér benda til að hann
byggist við að það herbergi væri
líka mannlaust. En við hörfuðum
snarlega á hæli, þegar við heyrð-
um rödd Margits Holts — hún var
skýr en örlaði á ótta í henni.
— Ert þú þarna Wilhelm? Eða
hver... hver er þarna?
Christer hafði eldsnöggt slökkt
á vasaljósinu og lokað dyrunum
aftur og hvíslaði í eyrað á mér:
— Hlauptu! Nióur stigann og
út. Fljót nú!
Ég gerði eins og hann sagði mér
og Christer á hæla mér og hló:
— Við höfum liklega gert henni
í meira lagi bilt við. Hún hefur
sennilega orðið svo skelkuð að
hún hefur ekki einu sinni þorað
aó stíga fram úr rúminu og gá
hver væri að læðast um i húsinu.
En þetta var hreint ekki slæmur
árangur af rannsóknarferðinni
okkar. Hvað skyldi elskulegur
ofurstinn hafast að þessa stund-
ina? Mér þætti satt að segja
gaman að vita það.
— Ofurstinn sagðir þú? Ég held
nú að öllu nær væri að spyrja
hvar hin feimna og siðprúða
Agnete Holt heldur sig um miðja
nótt. ÞAÐ finnst mér dularfullt.
— Hugsa sér, sagði Christer
heimspekilegur á svip, — hvað
maður fær skemmtilega innsýn i
einkalíf fólks með því að fara i
svona næturrannsóknarferð. Hér
lifir maður i þeirri sælu trú að
íbúar plássins sofi sætum svefni í
rúmum sínum og svo kemur upp
úr dúrnum að þeir eru á þeytingi
út og suður... Ég held þáð sé bezt
við höldum för okkar áfram til
Börje Sundins, því að nú gerist
ég forvitinn í meira lagi. Bíddu
annars! Það er sérstök leið úr
garðinum héðan og yfir að húsinu
hans — ef við getum þá fundið
stíginn í þessu myrkri...
Við nánari athugun kom í Ijós
að við stóðum á stígnum miðjum
og við þrýstum okkur innum gat á
gerðinu og gengum rólega í áttina
að húsi Sundins. Það var lítið um
sig að sjá, i mesta lagi eitt her-
bergi og eldhús og það tók ekki
margar minútur að ganga úr
skugga um að dyrnar voru læstar,
að gluggarnir voru vandlega
kræktir aftur og gluggatjöldin
dregin fyrir.
— Afleitt þetta fólk sem er á
móti hreinu lofti i hýbýlum sinum
sagði Christer önuglega, en
augnabliki siðar greip hann þétt-
ingsfast um handlegginn á mér.
— Biddu við! Stattu grafkyrr.
Hvað er þetta?
I djúpri næturkyrrðinni heyrð-
um við þungt fótatak á malar-
stignum. Fótatakið nálgaðist stöð-
ugt. Svo var gengið framhjá hlið-
inu og Christer sleppti takinu á
handleggnum á mér.
— Þetta var Wilhelm Holt.
Hann sagði þetta bæði hugsandi
og önuglega. — Við skulum gefa
honum fáeinar minútur til viðbót-
ar og siðan held ég við ættum að
skreppa í smáheimsókn til hans.
Fyrst hann er vakandi á annað
borð...
Við komum aðvífandi i sömu
svifum og ofurstinn ætlaði að fara
að læsa. Ef hann hefur orðið hissa
að sjá okkur sýndi hann þess eng-
in merki.
— Nei sjáum til Christer — ert
þú kominn heim? I fri, býst ég
við. Þá er hún móðir þín líklega
glöð.
Hann bauð okkur umyrðalaust
inn í bókaherbergið og spurði
kurteislega um heilsufar frú
Wijks. En ekki leið á löngu unz
Christer skipti um umræðuefni.
— Þú verður að afsaka að við
truflum þig um hánótt, en við
sáum þig rétt áðan, þegar þú varst
á heimleið og nú langar okkur að
rabba við þig. Sannleikurinn er sá
að við fundum dálitið merkilega
hluti i ánni... I fyrsta lagi þenn-
an herrajakka.
Ég hafði ekki veitt því athygli
fyrr en nú, hversu Wilhelm Holt
var fölur og þreytulegur. Hann
virtist grænn í framan og sú hönd
sem greip um eina pipu af borð-
inu við hlið hans virtist titra.
— Jakki?
— Já. Það vill vist-ekki svo til
að þú saknir jakka úr fataskápn-
um þínum?
— N.. .nei. Ekki veit ég til þess.
Að minnsta kosti ekki nýs jakka.
Hann er að segja ósatt, hugsaði
ég hálfhrædd. Það getur verið að
hann eigi ekki þennan jakka, EN
HANN VEIT EINHVER DEILI Á
HONUM.. .
— Svo fundum við annað líka,
sagði Christer seinlega — sem
gerði okkur mun kvíðnari. Það
var hvítt ullarsjal og Puck segir
að Elisabeth Mattson hafi átt það.
Djúp þögn varð drjúga stund.
Wilhelm Holt forðaðist að líta á
Christer. Þegar hann tók til máls
var eins og hann hefði alls ekki
fullkomið vald á röddinni.
— Þið... eigið þó ekki við.. . að
Elisabeth?
En svo var sem hann
endurheimti sinn fyrri þrótt og
hann sagði dálítið óþolinmóður:
— Ég býst við þið hafið leitað
heima hjá henni? Og athugað
hvort hún er þar?
Christer hallaði sér letilega aft-
VELVAKAINIDI
Velvakandi svarar I slma 10-100
kl 1 0.30 — 1 1.30, frá mánudegi
til föStudags.
0 Vandalar
H.S.J. í Kópavogi skrifar á
þessa leið:
„Brennu- og skemmdarvárgar
leika lausum hala hér I bæ. Á
síðastliðnu ári var kveikt i að
minnsta kosti tveimur sumarbú-
stöðum við Hlíðaveg, austan
Bröttubrekku, og iþróttaskúr
U.M.S.K., sem stóð við Fifu-
hvammsveg og i voru mest öll
frjálsíþróttatæki félagsins, — allt
brann þetta til kalda kola og var
mikill missir fyrir U.M.S.K.
Svo var haldið í gryfjur bæjar-
ins, sem eru sunnan við Smára-
hvamm, en þar var verktakafyrir-
tækið Þórisós að mala efni fyrir
bæinn. Fyrirtæki þetta var með
gamlan „nýupptekinn" Mercedes
Benz-strætisvagn, sem innréttað-
ur var sem kaffivagn með eldhús-
innréttingu, i honum var einnig
verkfærageymsla. Hann brann og
allt í honum, sem brunnið gat. Þá
var kveikt í tveimur bifreiðum
við Hlíðaveg og Fífuhvammsveg.
Aliir þessir brunar urðu um sama
leyti.
Svo, nú fyrir stuttu, kom Ollu-
möl h.f. með kaffi- og verkfæra-
skúr f gryfjur bæjarins. Viti
menn, — skömmu sfðar var búið
að mölbrjóta allar rúður í skúrn-
um og brjóta hurðina af hjörum.
Ég spyr: Fer engin rannsókn
fram á þessum skemmdarverk-
um?
Sé svo ekki þá held ég að full
þörf væri á svo sem 1—2 „007“
náungum hér.
Svo er það umferðareftirlitið
hér í Kópavogi, sem auka þyrfti
til mikilla muna. Hér virðast ekki
farnar reglulega eftirlitsferðir og
lögreglunni sést varla bregða fyr-
ir nema á stöðinni.
Það er ekki nóg að hafa við
störf 20—30 lögregluþjóna í þess-
um bæ ef þeir fara helzt ekki út
fyrir lögreglustöðinna.
H.S.J., Kópavogi."
Það er víst víðar pottur brotinn
í þessu efni en í Kópavogi.
Svo Reykvfkingur lýsi aðeins
þeim vandamálum, sem hér er við
að etja aðþessuleytiþáer það á
almanna vitorði, að löngu hefur
verið gefizt upp á því að hafa hér i
borg almenningssfma. Þessi sjálf-
sögðu þjónustutæki hafa nefni-
lega um margra áratugaskeið ver-
ið eftirlætis skotspónn skemmd-
arvarga. Bekkir, sem f öllum al-
mennilegum borgum eru hafðir
sem víðast, borgurunum til þæg-
inda og ánægju, fá ekki að vera i
friði, sæti í strætisvögnum eru
rist sundur og útkrotuð, og svo
mætti telja endalaust.
Ekki alls fyrir löngu voru allar
götur i glerbrotum, sérstaklega
eftir helgar. Nú virðist þetta hins
vegar hafa lagazt, og ástæðan get-
ur ekki verið önnur en sú, að
tómar gosdrykkjaflöskur hafa
hækkað mjög f verði, svo að jafn-
vel skemmdarvargarnir eru farn-
ir að hugsa sig tvisvar um áður en
þeir stúta flösku.
Ekki hefur þess orðið vart hér,
að lögreglunni hafi tekizt vel upp
í viðureign sinni við vandalism-
ann. Hins vegar virðist peninga-
hliðin vera það eina, sem eyði-
leggingarriddararnir skilja, og
raunar er dálítið skrýtið, að sekt-
um skuli ekki hafa verið beitt í
ríkari mæli en raun er á. En til
þess að hægt sé að beita slíkum
ráðum þarf auðvitað að standa
bófana að verki og til þess þarf
löggæzlumenn. Þeir eru alls stað-
ar of fáir, og væri verðugt verk-
efni fyrir yfirvöld að hugleiða
hvernig útkoman yrði, ef dæmið
væri reiknað þannig: Hvað er
eyðilagt fyrir háar fjárhæðir og
hvað þyrfti að bæta við mörgum
löggæzlumönnum til að stemma
stigu við þessari sýki? Fróðlegt
væri að sjá útkomuna.
0 Sykurát
íslendinga
„Ein með heilsufarsdillu"
skrifar:
“Kæri Velvakandi.
Þindarlausar umræður og frétt-
ir af sykurverði að undanförnu
eru tilefni þessa bréfkorns.
Þar til sykur hækkaði gifurlega
í verði nýverið hafði ég ekki gert
mér grein fyrir þvf hvað þessi
fæðutegund virðist vera mikill
hluti þess, sem við íslendingar
látum í okkur. Sjálf nota ég mjög
litinn sykur, — við erum fjögur f
heimili, og ég hugsa, að við kaup-
um svona 10—12 kg. af sykri á
ári. Að sjálfsögðu eru keyptar
ýmsar vörur til heimilisins, sem
innihalda sykur. Ég baka ákaf-
lega sjaldan og ekki nema þegar
eitthvað sérstakt stendur til, við
notum ekki sykur í té eða kaffi og
mjög lítið við matargerð. Ég er nú
eiginlega farin að hallast að þvi,
að við heyrum til undantekninga
hvað sykurátið snertir. Þú mátt
ekki halda, að ég sé að hæla mér
neitt af þessu, hér er aðeins um
að ræóa matarvenjur fjölskyld-
unnar, og sá sem ekki hefur vanið
sig á ósómann saknar hans held-
ur ekki.
I Læknablaði, sem ég sá nýlega
á biðstofu, var rætt um svokallaða
menningarsjúkdóma. Þar kom í
ljós, að sykurneyzla er snar þáttur
f ýmsum menningarsjúkdómum,
sem herja á okkar háþróaða þjóð-
félag. Af þessum sjúkdómum eru
tannskemmdirnar auðvitað fræg-
astar, enda var þarna fullyrt, að
erfitt væri að finna þann mið-
aldra tslending, sem hefði allar
sfnar tennur óviðgerðar og heilar.
Mér fyndist þess vegna ekki úr
vegi, að heilbrigðisyfirvöld beittu
sér fyrir fræðsluherferð og leið-
beindu fólki, því að almennt held
ég að fólk viti ósköp lítið um
hollustu þeirrar fæðu sem það
nærist á.
Þegar borið er saman matar-
ræði landsmanna nú og fyrir svo
sem einni öld kemur í ljós, að
sykurneyzla hefur aukizt mjög, og
um leið hafa menningarsjúkdóm-
arnir farið að blómstra.
Á heimili þar sem ég þekkti vel
til, hefst dagurinn með þvi að
snæddur er hafragrautur með
sykri út á. Hafi húsmóðirin kar-
töflustöppu með hádegismatnum
er hún ævinlega sykruð og það
ekkert smávegis. Konan bakar
ein'nver ósköp og á alltaf nóg af
sætum kökum með kaffinu. Ég
gæti trúað að hún færi með svona
3 kg af sykri á viku hverri. Þetta
hugsa ég að sé ekkert einsdæmi,
en ég er líka viss um að þessi
ágæta kona hefur mjög takmark-
aða vitneskju um almenna holl-
ustuhætti. Hún vill gera fólki
sínu gott — en gerir hún þaó i
raun og veru?“
82P SIG&A V/QGá g \iLVERA»j
<ÖL\9A VEWoR a® ?á ?RÍ
\ 9A6, 6V£N90tf.YlÚN £9
<ÖÖÍNLMGAV?ÓLGCi
5V0 A9 VBRA
C\GGA VlGGA W /HKA
A9 FA W,GVEWöR.
VlÚN ER L\KA HBV
VoMMGAKÓLGC)
JfrVO A9 vm
l? EG MLWI
GAóT N£/
$Á9A£
V£N6\V ,
/.mGNAbOLGG
— Slagsíðan
Framhald af bls. 15
laugardagskvöld, sumir
leikararnir mæta þá aftur til
vinnu í leikhúsinu, í síðustu
sýningu á „Kaupmanninum í
Feneyjum", en aðrir ætla
e.t.v. að fara að skemmta
sér.
Og Slagsiðan spyr Auði, hvort
dansmeyjunum gefist nokkur tími
til að fara út og skemmta sér. —
„Já, við förum stundum að
skemmta okkur saman," segir
hún. „Bið erum mikið saman, þvi
að við höfum alveg slitnað frð
öðrum kunningjum, við höfum
sama tima til ráðstöfunar og sömu
áhugamái." — HvaSa áhugamál á
hún sér, önnur en dansinn? —
„Ég hef gaman af tónlist, bæSi
klassiskri tónlist og poppinu, og
hlusta mikiS á hana. en það erfátt
annaS sem hægt er að stunda
samhliða ballettinum. Ég hafSi
gaman af að fara á skíSi ðSur fyrr,
en nú hef ég ekki þorað á skiSi i
tvö ár.
Annars vilja ballettmeistararnir
helzt, aS viS séum sem minnst á
ferli utan æfingasalanna, aS viS
helgum okkur algerlega ballett-
inum. Enda hefur veriS sagt, að
þeir vildu helzt gera okkur aS eins
konar nunnuml"
sh.
Rafborg
RAUÐARÁRSTÍG 1.
Sími11141.
SUMARBÚSTAÐA-
EIGENDUR
OG AÐRIR
SEM ÆTLA AÐ FÁ
ÞENNAN VINSÆLA
OLÍUOFN
AFGREIDDAN FYRIR
SUMARIÐ. VINSAM-
LEGAST PANTIÐ SEM
FYRST . ÞAR SEM
MARGIR ERU Á BIÐ-
LISTA.
SÍmi: 19294
RAFTORG
símk 266BD
IGNIS
kæliskápar
RAFIRJAN