Morgunblaðið - 03.05.1975, Side 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 3. MAl 1975
María Guðmunds-
dóttir—Minning
F. 9.9. 1913
D. 27. 4 1975.
í dag er til moldar
Fossvogskirkju —
borin frá
María
Guðmundsdóttir, Skipholti 6 í
Reykjavík.
Hún var fædd í Svefneyjum á
Breióafirði 9. sept. 1913 og var því
á 62. aldursári er hún lézt 27.
apríl s.l. á Landakotsspítalanum.
Hún fluttist ung með foreldrum
sfnum til Bíldudals við Arnar-
fjörð — en þau voru hjónin Þor-
björg Guðmundsdóttir ljósmóðir
frá Skáleyjum á Breiðafirði og
Guðmundur Arason frá Barði í
Gufudalssveit.
Maria ólst upp á Bíldudai í stór-
um systkinahópi — en systkinin
urðu tiu og að auki ein uppeldis-
systir — sem öll náðu fullorðins-
aldri.
Arið 1934 þ. 29. des giftist
Maria eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Guðbjarti Ólasyni, siðar skip-
stjóra á Bíldudal. Þau bjuggu síð-
an á Bíldudal til ársins 1964 er
þau fluttust til Reykjavíkur — en
þá hafði Guðbjartur hætt
sjómennsku en tekið til við bók-
haldsstörf fyrst hjá Kaupfélagi
Arnfirðinga á Bíldudal og síðan
hjá Ileildverzlun Ásbjarnar
Ólafssonar i Reykjavík.
Þeim hjónum varð sex barna
auðið, sem öll komust upp og hafa
stofnað sín heimili.
Þau eru talin í aldursröð: Sá
sem þessar linur ritar kvæntur
Svövu Kjartansdóttir — búsett á
Selfossi; Sigrún póstafgrm., gift
Ásgeiri Guðmundssyni starfs-
manni hjá Kassagerð Reykjavik-
ur; Hjörtur, aðalbókari hjá
Islenzkurn Markaði i Keflavik,
kvæntur Gígju Árnadóttur — þau
búa i Reykjavík; Fjóla, gift
Jakobi Helgasyni múrara á
Patreksfirði; Guðríður, gift
Sveini Benediktssyni, stýrimanni
á Neskaupstað; Ruth, hjúkrunar-
kona, gift Kristjáni Harðarsyni,
bifvélavirkja á Neskaupstað.
Barnabörnin eru sextán.
Þessi er í fáum orðum hin ytri
umgerð um lífsvettvang móður
minnar. Hún var af þeirri kyn-
slóð, sem lagði upp við litil efni á
árunum kringum 1930 en eins og
alkunna er, varð sá tími mörgum
dýrkeypt reynsla — þó að betri
tíð færi i hönd.
Starfsvettvangur hennar var
fyrst og fremst á heimilinu — en
að því ieyti sérstæður að dagleg
forsjá þess hvíldi að verulegu
leyti á henni, sem titt er um
sjómannskonur — þar sem fyrir-
vinnan var oft langdvölum fjarri
heimilinu. Einkum átti þetta við
um fyrstu búskaparárin. Þá kom
sér oft vel hve dugleg hún var,
fylgin sér og þrautseig, ef um það
var að tefla, sem máli skipti.
Hún var með afbrigðum næm á
hagi sinna nánustu — en velferð
þeirra var henni hugstæðust alls.
Sjálf taldi hún sina mestu gæfu
vera í traustum lifsförunaut og
samstæðri fjölskyldu.
Þó að uppvaxtarár okkar systk
inanna á Bildudal hafi vitaskuld
ekki verið foreldrum okkar bar-
áttulaus voru þau okkur — sælu-
tið.
Að leiðarlokum þökkum við nú
hennar hlut — ómældan — og
það sérstaklega, sem hún innrætti
okkur bezt.
Við biðjum minningu hennar —
Laugardaginn fyrir páska var
gerð útför Jóhönnu Erlu Axels-
dóttur, húsfreyju í Viðvík, Skaga-
firði, er lézt 17. marz siðastliðinn.
Hennar gamli sóknarprestur, séra
Gunnar Gíslason i Glaumbæ, jarð-
söng.
Jóhanna Erla, eða Erla eins og
hún var jafnan nefnd, var fædd
að Leirá í Borgarfirði 6. október
1926. Faðir hennar, Axel
Leidecker, var danskur ríkisborg-
ari af þýzku bergi í föðurætt.
Hann mun nú látinn. Móðir Erlu,
Kolfinna Jóhannesdóttir, og fóst-
urfaðir, Þórður Jónsson, búa nú í
Borgarnesi.
Erla ólst upp hjá móður sinni
og fósturföður, fyrst á Hvítsstöð-
um, og síðar i Krossnesi, Álftanes-
hreppi. Þau Þórður og Kolfinna
eignuðust fimm börn, þrjá drengi
og tvær stúlkur, sem öll reyndust
Erlu hin beztu systkin. Erla
stundaði nám í húsmæðraskólan-
um að Varmalandi, og um 1950
réðst hún að Kirkjubæ á Rangár-
völlum og starfaði á búi Eggerts
Jónssonar frá Nautabúi. Þar
kynntist hún eftirlifandi manni
sínum, Ottó Geir Þorvaldssyni
Þorvaldssonar verkamanns á
Sauðárkróki. Þau voru gefin
saman i hjónaband 9. september
1952, i Kornbrekku. Ottó starfaði
þá hjá Sandgræðslunni í Gunnars-
holti, og voru þau Erla þar i eitt
ár og annað á Þingeyrum í Þingi.
En hugur þeirra beggja hneigð-
ist til sjálfstæðs búskapar, og árið
1954 hófu þau búskap á nýbýlinu
Víðimýrarseli í Skagafirði, lítilli
jörð úr landi Víðimýrar. Víðimýr-
arsel stendur hátt og sér víðayfir
fjörðinn. Ottó, sem ungur hafði
misst föður sinn frá stórum
barnahópi, sleit barnsskóm sínum
á næsta bæ vestan Víðimýrarsels,
Stóra-Vatnsskarði, hjá frændfólki
sínu. Hann var því kominn á
heimaslóðir, en Erla í nýja veröld
og stórbrotna. Hún festi fljótt
rætur í Skagafirði, og undi sér
Móðir okkar

JÓHANNA SIGRÍÐUR TRYGGVADÓTTIR
áður á Brimhólabraut 27, Vestmannaeyjum
sem andaðist að Hrafnistu þann 25. aprll verður jarðsett frá Landa-
kirkju Vestmannaeyjum þriðjudaginn 6 maí kl. 2 e h.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabarna
Hulda Sigurbjörnsdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir sonur og tengdasonur,
RAGNARMÁRJÓNSSON,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 5. maí kl. 3 Blóm
vinsamlega afþökkuð, en þeir sem vildu minnast hans láti Slysavarna-
félag íslands njóta þess Fyrir hönd annarra vandamanna:
Þórunn Björg Birgisdóttir
Birgir Már Ragnarsson
Jón Sigurðsson
Jóhanna G. Erlingsson
Birgir Magnússon
Birna Ögmundsdóttir.
Guðmundsdótt-
Minningarorð
blessunar Guðs og föður okkar
styrks i sorg.
Óli Þ. Guðbjartsson.
Jóhanna Erla Axels-
dóttir Viðvík - Minning
vel, þótt ávallt hefði hún sterkar
taugar til bernskustöðva. Á Viði-
mýrarseli bjuggu þau í átján ár,
byggðu öll hús upp frá grunni og
ræktuðu stórt tún. Búskapur
þeirra einkenndist af bjartsýni og
fyrirhyggju. Heimilið fór stækk-
andi með hverju ári og gesta-
gangur var mikill. Hjálpsemi
þeirra og greiðvikni við nágranna
var viðbrugðið, öllum var tekið
opnum örmum. Erla tók þátt í
starfsemi kvenfélags Seylu-
hrepps, og var ætíð boðin og búin
til starfs ef svo bar við.
Þau Ottó og Erla eignuðust sex
börn. Elztur er Þorvaldur, f. 15.
apríl 1952, þá Jóhannes, f. 11.
janúar 1954, Kolfinna, f. 23. marz
1956, Helga, f. 11. desember 1958,
Guðrún, f. 18. september 1962, og
yngstur er Kári, f. 18. nóvember
1963.
Árið 1971 keyptu þau jörðina
Viðvík í Viðvíkursveit, og fluttust
þangað vorið 1972. Elzti sonur
þeirra, Þorvaldur, býr þar nú með
föður sínum. — Skömmu eftir að
þau komu í Viðvík kenndi Erla
sér þess meins er síðar varð henni
að aldurtila.
Vorið 1957 kom ég ungur dreng-
Framhald á bls. 31
F. 1. október 1897.
D. 17. október 1974.
— Stutt kveðja —
Elín hefði átt skilið veglegri
minningarorð en ég er fær um að
skrifa, þetta getur aðeins orðið
örlítil kveðja frá vini.
Elín fæddist 1. okt. árið 1897 í
ívarshúsum, Garði, dóttir hjón-
anna Guðmundar Árnasonar og
Málfriðar Árnadóttur. Hún var
yngst 6 systkina, en af þeim lifir
nú aðeins eitt. Ung fór Elín að
vinna fyrir sér, vann hún um
árabil á Hótel Skjaldbreið eða þar
til hún árið 1921 giftist Bjarna
Bjarnasyni vélstjóra frá Þingeyri.
Eftir það helgaði hún heimili sínu
alla starfskrafta sína. Nú eru af-
komendur hennar orðnir 49, þar
af 7 börn, 28 barnabörn og 14
barnabarnabörn. Árið 1945 varð
Elín ekkja.og eftir það bjó hún á
heimili sínu á Bergþórugötu 12
ásamt börnunum sinum, sem þó
smám saman flugu úr hreiðrinu.
Síðustu árin átti Elín við van-
heilsu að stríða, en fékk hvildina
þ. 17. okt. í fyrra. Það var stór
hópur ættingja og vina, sem varð
harmi lostinn, en öllum var þó
ljóst, að úr því sem komið var, var
þetta besta lausnin.
Ég þekkti Elínu aðeins síðustu
árin, sem aldraða konu. En þótt sá
timi hafi verið stuttur, er ég þakk-
látur fyrir hann. Þaðvaralltaf gott
að ræða við hana, að ekki sé talað
um að líta inn í litla húsinu á
Bergþórugötu 12 til að þiggja hjá
henni kaffisopa. Mér segir svo
hugur, að oft hafi gestagangurinn
þar verið mikill.
Elín var trúuð, en fyrst og
frefnst á það göða í mönnunum.
Hún var sannfærð um, að innst
inni væru allir góðir, þótt fólki
gengi misjafnlega vel að láta það í
ljós. Sjálf var hún ekkert nema
gæðin, og átti létt með að tjá það.
Það fundu börnin best, þau sem
eru allra næmust á fólk. Þegar
fréttin um lát Elínar barst okkur,
sagði litla dóttir mín og barna-
barnabarn hennar meö tárin í
augunum: „Já, en hún var svo
góð.“
Og með þeim orðum vil ég ljúka
þessari síðbúnu og fátæklegu
kveðju.
Guðmundur.
Hve bágt á ég að trúa því, að
hún amma mín sé dáin það er
fyrir mér, sem er svo langt i burtu
að heiman sem eitthvað óraun-
verulegt.
Mér finnst að þegar ég komi
heim næst, þá hljóti hún að liggja
í rúminu sinu á sjúkrahúsinu, þar
sem ég sá hana síðast.
Hún liggur þarna svo lítil og
brothætt í stóra rúminu, og horfir
eftirvæntingarfullum augum í átt
til dyranna, þegar þær opnast.
Hún þekkir mig ekki, fyrr en ég
er komin alveg að rúminu.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afí,
fSLEIFUR SKÚLASON,
bifreiðastjóri.
Hólmgarði 32,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju, mánudaginn 5. maí kl. 1.30.
Helga Pétursdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Hugheilar þakkir færum við öllum þeim er auðsýnt hafa okkur samúð
við andlát og jarðarför
JÓN S. BJARNASONAR
Kaplaskjólsveg 11
Kristín Pálsdóttir
Jens Jónsson
Kristin Þórðardóttir
Valur Pðll Þórðarson
Þórhildur Jónsdóttir
Valdls Kristmundsdóttir
Magnús Axelsson
Erla Þórðardóttir
og barnabörn.
„Nei, er þetta ekki hún Elín
mín,“ segir hún og reynir að rísa
upp við dogg, þegar hún faðmar
mig að sér. Tvö gleðitár tritla út
úr augnkrókunum, tár sem hún
flýtir sér að þurrka burt. „Og er
hún komin til að kveðja hana
ömmu sína, áður en hún fer svo
langt burt.“
Ég sest við hliðina á rúminu, og
við förum að ræða saman. Jú
henni líður nú svona eftir vonum,
það er ekki að búast við öðru,
segir hún og fitlar við máttlausu
höndina sína. Þær eru ósköp góð-
ar við hana stelpurnar, alltaf eitt-
hvað að greiða henni og punta. Já
hún amma mín er þakklát fyrir
hverja athygli sem henni er veitt,
hún sem var áður vön að vera
innanum stóran barnahóp, og allt-
af vön að vera eitthvað að starfa,
aldrei iðjulaus. Nú liggur hún
þarna hjálparvana sem ungbarn,
og er alveg upp á aðra komin. Og
hana ömmu mína langar heim, nú
er búið að selja litla húsið hennar,
en hanalangar heimtil einhverra
barnanna. Barnanna hennar sem
búin eru að eignast sjálf heimili
og börn og jafnvel barnabörn.
Hana langar að fá að vera með,
taka þátt í lífi þeirra og áhyggj-
um, og er þakklát fyrir hverja
frétt sem henni er sögð. Hún
þekkti aldrei neitt annað líf en
heimilið og börnin. Hverju skipti
það þótt valdsjúkir menn berðust
úti í hinum stóra heimi, ef aðeins
börnunum, barnabörnunum og
einnig barnabarnabörnunum leið
vel, þau voru hennar heimur.
Ég mun aldrei gleyma þeim
stundum er við áttum saman,
amma mín og ég, yfir kaffibollum
við litla borðið i eldhúsinu i litla
húsinu við Bergþórugötuna. Allt-
af fann hún eitthvert góðgæti til
að setja á borðið. Þetta var líka
kærkominn hvildarstaður fyrir þá
sem leið áttu framhjá, bæði fjöl-
skyldumeðlimi og vini, og alltaf
var jafnvel tekið á móti öllum.
Heimsóknartíminn á spítalan-
um er að taka enda, það er hringt
út, ég sit enn góða stund en svo
kemur að þvi að ég verð að fara.
Vertu blessuð elsku amma mín,
segi ég, kyssi hana og strýk gráa
hárið, viðsjáumst svo aftur um
næstu jól. Allt í einu byrja tárin
að renna niður hrukkótta vang-
ana. „Nei,“ segir hún, „við sjá-
umst aldrei aftur. Það verða eng-
in næstu jól hjá mér.“ „Hvaða
vitleysa, amma min þú átt eftir að
lifa mörg jól,“ segi ég og er einnig
fullviss um það í hjarta mínu. En
hún hristir bara höfuðið og tárin
halda áfram að renna.
En í þetta sinn reyndist amma
sannspá, hversu erfitt sem mér
finnst að trúa því, þá hittumst við
ekki fleiri jól. Það verður engin
amma að heimsækja næst þegar
ég kem heim, heldur aðeins lítið
leiði úti i kirkjugarði.
Dótturdóttir.
últaraskreytingar
blómauol
Groðurhusið v/Sigtun simi 36J70