Morgunblaðið - 17.06.1980, Síða 31

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 17. JÚNÍ1980
39
Hermann Guðmunds
son - Minningarorð
Fæddur 22. desember 1914.
Dáinn 5. júní 1980.
Svo snöggt og svo sárt kom
kallið yfir móðuna miklu. Fyrir
stuttri stundu sat hann Hermann
í stofunni sinni og las yfir ljóðin,
sem hann var að yrkja, og KoL
brún dóttir hans hlustaði á. í
stofunni, sem er svo hlý og
persónuleg, að „heima er best“ er
þar svo auðvelt að segja. Á
veggjunum hanga myndir af börn-
unum þeirra, foreldrum, ömmum
og öfum — brúðkaupsmyndir,
myndir af barnabörnum. Og vegg-
irnir eru skreyttir málverkum
eftir húsmóðurina og myndverk-
um eftir börnin þeirra. Og innan
þessara veggja, sem höfðu hlustað
á ástarorð og hlýju, söng hann
Hermann söngvana sína, las upp
ljóðin sín, sem hann orti til konu
sinnar, barna, tengdabarna og
barnabarnanna sextán, tengda-
móður, ættingja og vina og yfir-
leitt um allt, sem hann las eða sá
og fyrir hann bar. Ljóðræn og
listræn sköpunargáfa hans setti
sinn svip á heimilið. Hann var svo
sannarlega leiðarljós, sem lýsti
fram veginn mót sólu og yl.
Stórbrotinn, óvenjulegur maður
ljóðs og lista — talandi skáld og
sögumaður.
Ævintýrin, sem hann sagði
börnum sínum, voru jafn oft
frumsamin og af bókum lesin. Og
var ekki oft sagt: Segðu okkur
söguna af litla, vængbrotna fugl-
inum, sem þú sagðir okkur i gær.
Eða segðu okkur söguna af blóm-
inu, sem gat talað og hiegið. Ég
skal segja ykkur söguna af litla
fuglinum, sem meiddi sig og gat
ekki flogið. Og hann hóf frásögn
sína, og litlir áheyrendur gripu
andann á lofti af eftirvæntingu.
Og fyrr en varði hafði litla
fuglinum batnað, og hann flaug
um loftin blá á þöndum vængjum
sínum og söng söngvana sína um
vorið og vonina. Og hvað svo
pabbi, hvað gerði fuglinn svo,
hvert fór hann spurði lítiil snáði
eða lítil stúlka. Nú skuluð þið fara
að sofa börnin mín, nóttin er að
koma. Hver veit nema fuglinn
okkar komi á morgun og syngi
fyrir okkur alla fallegu söngvana
sína.
Hermann, maðurinn með stóra
hjartað, hlýja brosið, maðurinn,
sem alltaf hafði pláss — gat alltaf
miðlað öðrum af góðleika sínum
og gleði. Hann var svo sannarlega
maður kærleikans.
Ég man þegar mamma sagði
stolt á svip: Það er ungur maður,
og hann er að koma að sækja hana
öllu systur þína. Við höfðum beðið
í flæðarmáiinu og horft út á
sjóinn. Ég hélt fast í mömmu og
leit út undan mér á þessa ljós-
hærðu, hávöxnu systur mína. Mér
fannst hún óþarflega glaðleg á
svipinn á þessari kveðjustund.
Hún, sem var að fara frá mömmu.
Og allt í einu varð ég sem
bergnumin. Þarna kom báturinn,
sem þeir áttu saman mágarnir,
Halldór Magnússon og Hermann.
Og þarna stóð hann í stafni
prinsinn hennar öllu, alveg eins
og í ævintýrunum. Hann stökk
fimlega niður á klappirnar, hljóp
til unnustu sinnar og greip hana í
fangið. Hann lætur alla sjá, hvað
hann er ástfanginn af henni hugs-
aði ég gröm. Og þarna standa þau
allt í einu fyrir framan okkur með
geislandi bros og haldast í hendur.
Eg horfi á þennar. ókunna mann
og ísinn bráðnar. Og líst þér ekki
bara vel á hann, litla systir, segir
Alla stolt, og hún gengur léttstíg
og hamingjusöm við hlið unnusta
síns um borð í bátinn hans. Ég sný
mér að mömmu og segi: Mikið er
hann Hermann fallegur. Já, og
góður maður vina mín.
Hann var svo sannarlega kær-
leikans maður, og ekkjan tengda-
móðir hans og ung börn hennar
nutu þess, að elsta dóttirin hafði
gifst óvenju drenglyndum manni.
Dyr heimilis þeirra stóðu ávallt
opnar ættingjum og vinum.
Hvernig hann reyndist tengda-
móður sinni og okkur systkinun-
um, börnum hennar, gleymist
okkur aldrei. Hann var okkur sem
besti faðir.
Ungu hjónin tóku yngstu dótt-
urina, þá 9 ára í fóstur og voru
henni sem bestu foreldrar. Nokkru
síðar kom móðir okkar alkomin til
þeirra og Halldór bróðir okkar,
sem þakkar kærum mági sínum
allt það, sem hann var honum á
lífsleiðinni fyrr og síðar.
Viðmót Hermanns til okkar
systkinanna gleymist okkur seint,
og síðar á lífsleiðinni nutu svo
börnin okkar þess. Hann sýndi
hug sinn svo vel í ljóðum sínum,
sem hann orti við hatíðleg tæki-
færi, svo sem ljóð í orðastað
ömmunnar á fermingardegi eða í
tilefni afmælis barnabarna henn-
ar. Pétur, sonur Lóu, var mjög
elskur að Hermanni og mátti vart
af honum sjá í æsku, en hann sleit
barnsskónum á heimili þeirra
Aðalbjargar og Hermanns. Á
nítján ára afmæli hans sendi
amma honum vísur, sem Her-
mann orti í hennar orðastað:
Ék árna Kengis, elsku Pétur minn,
þó amma Kerist nú á ftt'ti sein.
Hun ieKKur band við ljAAafákinn sinn
i IjóAi hyllir nitján ára svein.
Nú biA ók þann. sem Kefur ljós ok lif
aA ieiAa þÍK á heillarikri braut.
AA vernda þÍK ok vera hjálp ok hllf,
svo vini minum blessun falíi á skaut.
Pétur stundar nú tónlistarnám í
Boston og sendir hljóðar kveðjur
yfir hafið.
Guðbjörg, tengdamóðir Her-
manns sem í 40 ár naut hlýju og
umhyggju á heimili þeirra ðllu og
barnanna, þakkar nú honum fyrir
allt og allt. Þakkar honum, sem
söng og sagði sögur svo vel, að við
heyrðum og sáum fyrir okkur
brimið, sem brotnaði við klettótta
ströndina, tæra, hjalandi lækina,
fuglana, blómin í brekkunni og
frostrósir á glugga. Hún þakkar
honum, sem söng um lífið, sem
Guð oss gaf.
Til Guðbjargar, tengdamóður
sinnar sextugrar orti Hermann
ljóð, sem sýnir best hvern hug
hann bar til hennar:
Þík vildi éK Keta Kltttt á heiAursdeKÍ.
þú KoAa tenKdamóAir. heiil sé þér.
Þú ert sem Ijós á lifs mins fðrnum veKÍ.
er loKaA hefur til aA þóknast mér.
Þitt móAurhjarta mildi á svo rika,
ok mannúA til aA Kefa sérhvern daK.
Ék þekki fáa þina jafna, lika,
þér vil éK Kefa ljóAs mins dýrsta braK.
Ék vil nú þakka umhyKKjuna þína,
hin Atal mórKU stðrf er vinnur þú.
Og KteAi þin viA mig ok alla mina.
þitt milda geA ok þina kristnu trú.
Og tárin. þú sem þerraA hefur tiAum.
svo þýtt af harna minna votri kinn.
Ok signt á kvðldin svo með armi biiAum
ok svœft viA KóAa, hlýja barminn þinn.
EigAu svo ljóA mitt. elsku tenKdamóAir.
Minn anda skortir fluK ok styrk ok þor.
Almættis hönd ok englar líka KÓAir
yfir þér vaki ok leiAi sérhvert spor.
Þú sem aA byrgAa sorg i bliAu geAi.
boriA hefur lengi djörf. huKrókk.
Þér biA ég gaefu, blessunar og gleAi
bæn min er þessi og eigAu hjartans þokk.
Elskulega systir og mágkona,
börn, tengdabörn, barnabörn og
systkini hins látna. Til ykkar
vildum við geta sagt huggunarorð
í ykkar miklu sorg. Við stöndum
allt lífið á tímamótum gleði og
hamingju — á tímamótum dýpstu
sorgar og saknaðar. Lífið er svo
stutt mót eilífð allri. Hugsum
okkur, að hann, sem við kveðjum
nú hinstu kveðju, sé aðeins farinn
á undan til bústaða himnanna. Og
er þar ekki allt baðað í hvítum og
bláum blómum himneskrar feg-
urðar?
Við sendum ykkur innilegustu
samúðarkveðjur.
Við biðjum þess, að Hermann,
okkar kæri tengdasonur og mágur,
megi í friði fara til þess „meir að
starfa Guðs um geim“.
Guðbjörg Aðalsteinsdóttir.
ólöf, Stefán, Sólrún. Halldór,
Sigurborg,
makar og börn þeirra.
Það er skammt stórra högga
milli að skörð eru rofin í stóra
systkináhópinn frá Bæ.
Hér verður kvaddur fimmti
bróðirinn af níu bærðrum. Þrettán
voru systkinin og ein systir hefur
kvatt. Hvenær sem kallið kemur,
kaupir sér enginn frí.
Foreldrar Hermanns voru
Ragnheiður Halldórsdóttir og
Guðmundur Guðmundsson er áttu
jörðina Bæ á Selströnd.
Hermann ólst upp í foreldra-
húsum og var snemma lipur og
viljugur til allra verka, hann var
fús að létta móður okkar störfin
þegar við systur vorum farnar að
heiman.
Hermann fór að stunda sjó
snemma á unglingsárum, reri með
Halldóri Magnússyni, mági sínum
og var þá hjá Matthildi systur
sinni og honum fyrstu árin, síðar
varð hann meðeigandi í báti sem
hét Rut. Var Halldór formaður á
þeim báti. Þannig aflaði hann sér
peninga til skólagöngu eins og títt
var á þeim tímum. Hann stundaði
nám í Reykholtsskóla tvo vetur,
þá var hann líka á Laugarvatni og
lauk þaðan prófi sem íþróttakenn-
ari 1936 og gerðist sundkennari í
Hveravík. Þá var þar sundlaug og
unaa fólkið sótti sundið af kappi
undir hans lipru og góðu tilsögn.
Einnig kenndi hann íþróttir víða.
Hann var athafnamaður hinn
mesti og fylgdist með auknum
framförum. Hann átti annan bát
sem Sæbjörg hét en þá var mikill
afli við Húnaflóa og jafnvel inn á
Steingrímsfirði.
Hermann kvæntist eftirlifandi
konu sinni Aðalbjörgu Jónsdóttur
1. júní 1944. Foreldrar hennar
voru þau Guðbjörg Aðalsteins-
dóttir og Jón Nielsson sem bjuggu
að Heiðarbæ og víðar í Tungu-
sveit. Aðalbjörg er fædd 15. des-
ember 1916. Hún lauk námi við
Kvennaskólann á Blönduósi 1938.
Með konunni fékk Hermann hinn
ágætasta félaga og styrka stoð
gegnum lífið. Aðalbjörg er óvenju
listfeng kona. Hún hefur málað
mikið auk þess sem hún hefur sýnt
hvað er hægt að vinna fínt úr
íslensku ullinni okkar, þar sem
pjónakjóiarnir eru sem hafa verið
hér fengnir á heimilisiðnaðarsýn-
ingar og farið víða um heim og
hvarvetna hlotið aðdáun mikla.
Það var hörð barátta hjá þeim
hjónum fyrstu árin eins og flestu
þá-tímafólki. En þegar bæði hjón-
in geta aflað, fer allt vel. Aðal-
björg vann að saumaskap öll
fyrstu árin og bætti þeirra hag
enda blómgaðist hagur þeirra
hjóna. Þegar Guðbjörg móðir
Aðalbjargar missti mann sinn fór
hún til þeirra hjóna eftir okkur ár.
Hún var þeim styrk stoð við
börnin og önnur innanhússtörf.
Nú er hún orðin sjúklingur en er
vel um hana séð á heimili þeirra.
Á heimili þeirra hjóna hefur ríkt
andi friðar og kærleika. Hermann
byggði tveggja hæða steinhús á
Drangsnesi sem stendur enn. Þau
hjón stóðu fyrir matsölu fyrir
Kristján Einarsson í tvö ár, sem
hann lét reka fyrir bát að sunnan,
sem hann keypti fisk af. Hermann
stundaði sjó með öðrum störfum,
þar til hann flytur suður 1947.
Heimili þeirra er Sólheimar 26,
Rvk.
Þau hjón áttu margt sameigin-
legt, höfðu bæði óvenju fagra
söngrödd enda voru þau í kirkju-
kór Langholtssóknar um margra
ára skeið. Hermann var í kvæða-
mannafélaginu Iðunni. Hann var
vel hagmæltur og mun vera til
eftir hann í bundnu og óbundnu
máli, handskrifað og á spólum.
Hann var glaður og ljúfur í allri
umgengni, heimilisfaðir hinn
besti. Þau hjón áttu sjö börn en
misstu eitt stuttu eftir fæðingu.
öll hin eru styrkar stoðir þjóðfé-
lagsins ásamt tengdabörnum, sem
hann unni sem sinum eigin börn-
um og eiga þau hjón nú 16
afkomendur.
Hermann var búinn að vera
verkstjóri í 23 ár hjá Max og
Sjóklæðagerðinni. Reyndist hann
þar hinn vinsæli og góði húsbóndi,
hann vann hylli allra sem unnu
undir hans stjórn og unglingarnir
elskuðu hann og virtu.
Maður kemur í manns stað, en
hans skarð verður vandi að fylla.
Við sem eftir stöndum af stóra
systkinahópnum kveðjum Her-
mann með klökkva og þökk fyrir
hans bróðurlega kærleika. Hann
kvaddi svo fljótt og sárt er hans
saknað af elskaðri konu, börnum,
ættingjum og vinum.
Kristur sagði: „Ég lifi og þér
munuð lifa“. Sú vissa skal syrgj-
endur hugga, að við hittumst öll á
landi hins lifanda Guðs. Friður
Guðs þig blessi.
Jarðarförin fer frma 18. júní,
frá Fossvogskirkju.
Þuriður frá Bæ.
+
Útför mannsins míns
JÓNS AXELS PÉTURSSONAR
fyrrverandi bankastjóra,
veröur gerð fró Dómkirkjunnl á morgun miövikudaginn 18. þ.m. kl.
15.00.
Fyrir hönda vandamanna
Aatríöur Einarsdóttir.
Alúöar þakkir sendum viö öllum þeim er sýnt hafa okkur samúö og
hlýhug viö andiát og útför,
BERGSTEINS BOGASONAR,
fré Búðardal.
Anna Día Erlingsdóttir,
Una Jóhannsdóttir
og vandamenn.
+
Þökkum auösýnda samúö og hiýhug viö fráfali og útför,
GUNNLAUGS HANS STEPHENSEN,
verzlunarmanns.
Anna E. Stephensen,
Stefón Stephenaen,
Egill Stephensen,
Unnur G. Stephensen,
Guórún Stephensen.
+ Útför fööur okkar, tengdafööur, afa 05 langafa
STEINÞÓRS P. ARDAL,
fer fram frá Akureyrarkirkju miövikudaginn 18. júní kl. 13.30.
Blóm afþökkuö. Þeim sem vildu minnast hins látna er vinsamleg-
ast bent á Krabbameinsfélag Islands.
Kristinn Ardal, Elke Ardal,
Póll S. Árdal, Harpa Árdal,
Úlla Árdal,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Minningarathöfn um eiginmann minn og fööur okkar,
SVAVAR GUOMUNDSSON
fró Sauöórkróki,
er lést í Landspítalanum þann 6. júní sl. fer fram frá Filadelfiukirkju
fimmtudaginn 19. júní kl. 14.00.
Jarösett veröur frá Sauöárkrókskirkju laugardaginn 21. júní kl.
14.00.
Blóm og kransar afþökkuö, en þelm sem vllja minnast hins látna
eru vinsamlegast beönir aö láta innanlandstrúboö hvítasunnu-
manna njóta þess.
Sígurbjörg Ögmundsdóttir,
bórn og aörir vandamenn.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
móöur okkar, ömmu og tengdamóöur,
ODDBJARGAR RUNÓLFSDÓTTUR,
Stýrimannastíg 11.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks deild 3-B Landspítal-
anum.
Ragna ivarsdóttir, Gunnlaugur Guömundsson,
Rúnólfur ívarsson,
Oddur Sigurðsson
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir færum viö öllum þeim sem sýndu okkur samúö og
vinarhug við andlát og jaröarför
SIGHVATS KJARTANSSONAR,
múrara,
Kleppavegi 128.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild A-7 á Borgarspítalanum,
fyrir góöa umönnun og hjúkrun.
Guórún Aöalsteinsdóttir,
börn, tengdabðrn og barnabörn.