Morgunblaðið - 30.03.1982, Side 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. MARZ 1982
;/ET ey8ié y-fir 25okV\-er -fcry^gin^
geyn bilskerMnndum á bilastde&ínu
inni-fQlin."
Þetla ætti ad gleója forstjórann. —
Við munum örugglega fá lau-
Auövitað veit ég hvernig þessir eru nahækkun strax í næstu viku!
notaðir, því hún mamma opnaði
alltaf bréfin til hans pabba með
sínum!
HÖGNI HREKKVÍSI
SkIlTí SEm. Hakím Fj/líÍ I? I “
... ad íara i íætur kl. 5 til
þess að mjólka.
TM Rso U.S. Pat. OTf.-U ríghts reservsd
® 1961 Los Angstos TWnes Synðteate
Hugleiðing
um íslenzk-
an ballett
Með sýningum á Giselle, sem
enn standa yfir, má segja að ís-
lenskum ballettdönsurum hafi
endanlega tekist eftir margra ára
strit, að lyfta listgreininni ballett
á það stig í landi voru að hún sé
núna viðurkennd eins og aðrar
listgreinar. Þetta afrek hafa allir
aðstandendur ballettsins beðið
eftir og nú hefur það orðið að
veruleika. Islenskir balletdansar-
ar eru komnir á það þroskastig, að
ráða við hin erfiðustu verkefni,
aðeins vantar innlenda karldans-
ara í hópinn. Svo ekki verði nú
afturkippur í áhuga fólksins verð-
ur ballettinn að sýna mun oftar og
það verk, sem laða fólk að. Léleg
æfingaaðstaða dansflokksins gæti
truflað þessa þróun. Vitað er að
þjóðleikhússtjóri hefur verið ötull
að reyna greiða götu ballettsins.
Nú fyndist manni að menntamála-
ráðherra ætti að taka af skarið og
gangast fyrir því að flokkurinn
fengi viðunandi æfingaaðstöðu.
Það ætti ekki að vera of kostnað-
arsamt — eða verður ballettinn að
bíða eftir því, að einhver athafna-
maðurinn í þóðfélaginu gefi til
þess fé eins og skeði með óperuna!
Þessu er vinsamlegast beint til
menntamálaráðherra.
Islenski dansflokkurinn hefur
um árabil átt sína aðdáendur og
styrktarfólk, sem hefur trúað á
iðkendur ballettsins og alltaf
komið á sýningar þeirra. Það er
því nokkuð súrt fyrir þessa tryggu
aðstandendur, að þeim skuli ekki
gefinn kostur á miðum á fyrstu
sýningar eins og alltaf, loksins
þegar ballettinn slær í gegn. Er nú
styrktarfólkið og aðstandendur
óþarft?
„Stjrktarmeðlimur dansflokk.sins“
4969—1807
Er maðurinn að öllu
leyti sköpun hins
efniskennda heims?
Til Velvakanda.
íslendingar hafa jafnan verið
því marki brenndir að hugsa
sjálfstætt og lengs af verið
óhræddir við að bollaleggja um
lífið og tilveruna einst og þetta
kemur þeim fyrir sjónir. Þeir hafa
þá ekki alltaf hirt um að elta þá
hugsuði (eða hugsauði) sem tískan
hefur útvalið á hverjum tíma —
heldur látið slag standa og þreifað
sig áfram einir og óstuddir, þrátt
fyrir heimspeki- og trúarkreddur
aldarfarsins. Þessi eiginleiki hefur
gefið okkur í aðra hönd mikla auð-
legð í bókmenntum og þjóðlegum
fræðum á liðnum öldum.
A síðustu áratugum, jafnvel
áratug, er hinsvegar líkt og slen
og doði hafi færst í vöxt hvað
varðar frjálsa hugsun — menn
vilja láta mata sig, en hirða ekki
um að hugsa fyrir sig sjálfir. Af-
sala sér því andans frelsi sem er
fjöregg hverrar menningar —
selja frumburðarrétt sinn fyrir
súpuskál, sem að þeim er rétt „að
ofan“. Tökum dæmi: í stað há-
fleygrar og frumlegrar hugsunar
sem setti svip sinn á bókmenntir
okkar fyrir áratug er nú ríkjandi í
þeim einhverskonar sænskættuð
„félagsfræðimeinloka" — lágkúra
sem setur mannlegt líf undir ask-
lok svo byrgir fyrir alla frumlega
hugsun. En látum útrætt um það
mál.
Tvær fyrirspurnir hafa birst
hér í Velvakanda frá H.J. nokkr-
um — sú fyrri um Níalssinna en
sú síðari um samskipti milli
hnatta í himingeimnum. Nials-
sinninn Þ.G. svarar honum til, og
tekur heldur í hnakkadrambið á
honum að manni þykir. Núna á
föstudaginn birtist hins vegar at-
hyglisvert bréf frá Svani Sigur-
gíslasyni varðandi þetta efni og
endar hann bréf sitt: „Munið að
hugsun er óháð tíma.“
Þetta er einkar athyglisvert
umhugsunarefni, enda hefur það
verið mönnum hugleikið frá örófi
alda. Um það vitnar t.d. gömul
þjóðsaga sem er eitthvað á þessa
leið:
„Þrjú tröll áttu heima í dal ein-
um fjarri manna byggðum. Einu
sinni villtist þangað kýr og baul-
aði hún í einmanaleik sínum.
„Hvað var nú þetta?“ sagði
fyrsta tröllið. Svo liðu 100 ár.
„Þetta var víst kýr að baula,“
sagði þá annað tröllið. Svo liðu 100
ár. En að þeim liðnum sagði þriðja
tröllið:
„Ef þessi hávaði hættir ekki, þá
flyt ég héðan úr dalnum."
Þessi saga, þó þjóðsaga sé, segir
sitt um mannlega hugsun. Ef sú
kenning að menn séu að öllu leyti
þróaðir hér á jörðu væri rétt,
skyldi maður ætla að tímaskyn
mannsins væri alveg rígskorðað
við aðstæður þessarar plánetu.
Staðreyndin er hins vegar sú, að
tímaskyn manna brenglast mjög í
svefni (og dáleiðslu). Þannig getur
menn dreymt mjög langa og efn-
ismikla drauma á örskotsstundu
(s.s. einni sekúndu). Hvernig
skyldi standa á þessum einstæða
hæfileika hugans til að fara á bak
við tímann — samræmist þetta
ekki illa þeirri tilgátu að maður-
inn sé að öllu leyti sköpun hins
efniskennda heims?
Hugi Lokason
Þorsteinn Hannesson
Agætt „Hljóm-
plöturabb“
Kæri Velvakandi.
Við viljum þakka Þorsteini
Hannessyni fyrir hans ágæta
„Hljómplöturabb". Okkur langar
mikið til að heyra „Intermezzo",
eftir R. Wagner en þetta verk mun
vera til i hljómplötusafni útvarps-
ins. Okkur minnir að „Karlakór
Reykjavíkur" hafi sungið það í út-
varpið og einsöngvari hafi verið
Gunnar Pálsson. Vonum að það sé
rétt hjá okkur, annars biðjum við
afsökunar.
Með fyrirfram þökk fyrir birt-
inguna.
Mágkonur.
/ Velvakanda
fyrir 30 árum
Fátæklegt kaffibrauð
VELVAKANDI. Þeir, sem
ógiftir eru og fara út á kvöld-
in, lenda venjulega inn í einhverja
veitingastofuna fyrr eða seinna.
Hvaða góðgæti er þar á boðstól-
um? Venjulegast vöflur og sóda-
kaka, sums staðar rjómapönnu-
kökur og kleinur. Ja, fjölbreytnin
sú er ekki upp á marga fiska.
Yfirleitt er vont í þessum kök-
um, eða þær þættu ekki góðar í
heimahúsum. Þó eru þær hreint
ekki ólystugar, ef þær eru teknar
beint úr ofninum og eru glóðvolg-
ar. Undir eins og þær kólna missa
þær aðdráttaraflið eins og venja
er um brauð, sem lítt er vandað
til.
Kaffið er víða vont
EG veit því, að ýmsir hafa það
fyrir reglu, að biðja um brauð-
ið og þá einkum vöflurnar volgar.
Svarið er venjulega á þá leið, að
vðflurnar séu nýjar, og rengi ég
það ekki, en það er ekki nóg, ef
þær hafa náð að kólna. Þó hefi ég
tekið eftir því, að Höllin hefir haft
volgar vöflur á boðstólum í seinni
tíð og gætu aðrar veitingastofur
tekið hana til fyrirmyndar í því.
Tækin, sem veitingahúsin hafa
eru svo fljótvirk, að varla þarf að
baka, fyrr en beðið er um vöflurn-
ar.
Um kaffið ætla ég ekki að fjöl-
yrða. Allir vita, að víða er ekki
annað en uppáhelling að hafa,
annars staðar biksvart rótarkaffi.
Þó geta kunnugir jafnan rambað á
sómasamlegt kaffi, því að sumar
veitingastofur eru alls ekki sem
verstar.
Forsetafrímerki á 10
ára lýðveldisafmælinu
VELVAKANDI. Nú hefir fríum
verið gert Ijóst, að frímerki
verði gefin út til minningar um
fyrsta forseta íslands.
Mér þykir fara vel á því að
minning hans sé heiðruð á þennan
hátt, en að mínu viti er útgáfa um-
ræddra frímerkja ekki tímabær
nú. Rétt hefði verið að gefa þessi
frímerki út miklu fyrr, en skilst
mér þó að það muni dragast mán-
uði.
Við eigum að geyma þessi frí-
merki úr því sem komið er og gefa
forsetafrímerkin út á tíu ára af-
mæli íslenzka lýðveldisins. Þess er
ekki langt að bíða hvort sem er.