Morgunblaðið - 23.11.1984, Qupperneq 29

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 23. NÓVEMBER 1984
hafa horfið. Hann nýtur þess þó ennþá að
vera innan um fólk og spjallar við það. En
hann getur ekki haldið uppi samræðum, það
sem hann segir er samhengislaust og án inni-
halds.
Stundum er eins og hann geri sér grein
fyrir ástandi sinu og verður þá ákaflega dap-
ur. Llkami hans titrar að innri sársauka og
tárin renna niður kinnarnar.
Ég er hissa á þvi að það skuli hvergi vera
hægt að fá upplýsingar um þennan sjúkdóm
hér á landi og hvað læknar eru fáfróðir um
hann. Það sem gerði það að verkum að ég
fékk innsýn i sjúkdóminn var að ég skrifaði til
Alzheimer-stofnunarinnar I Bandarfkjunum og
bað um að mér yrðu sendar upplýsingar. Eftir
þá lesningu skildi ég miklu betur hvernig
pabba leið i raun og veru, og fór að umgang-
ast hann á annan hátt.
Það sem mér finnst ömurlegast er að það
er alls ekki nein umræða i gangi um hvernig
megi byggja upp heilbrigðisþjónustu fyrir alz-
heimer-sjúklinga hér á landi. Það eru ekki allir
sem geta staöiö I þvf til lengdar, einkum eftir
aö sjúkdómurinn fer að ágerast, að hafa
svona veikt fólk inni á heimilunum.
Siöastliöið ár hefur pabbi dvalið hjá konu,
sem sinnir honum einstaklega vel. Mér finnnst
honum llða betur hjá henni en hjá mér. Hann
er l meira jafnvægi. Hún gefur sér tlma til að
spjalia viö hann, spáir I hvað hann er að