Morgunblaðið - 22.12.1985, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. DESEMBER1985
49
Minning:
Hannes Eðvarð
Ivarsson
Fæddur 23. desember 1895
Dáinn 12. desember 1985
Látinn er í hárri elli Hannes
Eðvarð fvarsson og verður útför
hans gerð frá Fossvogskirkju á
morgun 23. desember kl. 13.30.
Hannes var fæddur að Áreyjum
í Reyðarfirði, sonur hjónanna
Önnu Jónasdóttur og ívars Hall-
dórssonar, sem þar bjuggu þá.
Hann var næstelstur sjö systkina.
Látin eru, Þórunn, Kristinn, Sig-
urður og Hannes sem hér er kvadd-
ur, en á lífi eru, Björgvin, Jónlína
og Ingibjörg.
Þegar Hannes var á fyrsta ári
flytja foreldrar hans til Djúpavogs
og var hann þar alinn upp.
Á fjórtánda ári fór hann í vinnu-
mennsku að Syðra-Firði í Lóni og
dvaldist á Hornafirði næstu sjö
árin. Eftir það kom hann heim
aftur og gerðist sjómaður.
Til Neskaupstaðar kom hann
1924 og var sjómaður á bátum
þaðan. Er ég fyrst man eftir
Hannesi var hann vélstjóri á báti
föður míns, en hann var lengst af
vélstjóri á bátum og hafði einnig
verið stýrimaður framan af og
hafði bæði skipstjóra- og vél-
stjóraréttindi. Eg veit að störf
hans hjá mínu fólki voru vel metin,
enda Hannes mjög duglegur og
samviskusamur.
Hannes var glæsilegur maður,
hár vexti, dökkur á brún og brá,
brúneygur, skapfastur og hvikaði
ekki frá sannfæringu sinni, ef svo
bar undir, röskur að öllu sem hann
gekk að og mjög félagslyndur og
hrókur alls fagnaðar og trygglynd-
ur.
Hannes var hraustur og hélt sér
mjög vel alveg fram á níræðisald-
ur, en þá tók heilsunni að hraka,
aðallega voru það fæturnir sem
gáfu sig, en hugsunin var skýr
lengst af.
Þann 28. febrúar 1930 steig
Hannes mikið gæfuspor, en þá
gekk hann að eiga Sigríði Péturs-
dóttur, f. 13. janúar 1907, að Valla-
nesi á Völlum, dóttir hjónanna
Stefaníu Stefánsdóttur og Péturs
Péturssonar. Sigríður var ein af
12 börnum þeirra hjóna er upp
komust og eru 10 þeirra enn á lífi.
Sigríður var mikilhæf mann-
kostamanneskja, hlý í viðmóti,
verklagin og vinnusöm. Hún kunni
þá list að gera mikið úr litlu, hvort
sem það var matargerð eða sauma-
skapur. Það voru ekki ófáar flík-
urnar sem hún saumaði jafnt á
skylda sem vandalausa og upp úr
gömlu saumaði hún sem nýtt væri
og mun það hafa komið sér vel því
ekki var mikill auður í garði fólks
á þessum árum.
Ábyrgð sjómannskonunnar var
og er mikil, hún langtímum ein
með börnin. Hlutskipti sjómanna
á Neskaupstað fyrr á árum var
bundið því að vera að heiman á
veturna, en þá var farið ýmist til
Homafjarðar á vertíð, eða til
Faxaflóahafna og á sumrin var
farið á síldveiðar eða á annan
veiðiskap. Hans góða eiginkona,
Sigga eins og ég kallaði hana, vakti
vel yfir því sem henni var trúað
fyrir. Það var notalegt að koma á
heimili þeirra hjóna, þar sem öll-
um var tekið opnum örmum og
hjá þeim var allur heimilisbragur
til fyrirmyndar. Ég minnist haust-
kvölda heimsókna til þeirra og sé
enn ljóslifandi fyrir mér hvar
Hannes lá útaf með bók sér í hönd
og dottaði af og til, kötturinn lá
til fóta, en Sigga sat við saumavél-
ina og var að klára einhverja flík-
ina.
Mikið var hlegið og gert að
gamni sínu á þessum árum, en allt
var þetta græskulaust gaman, sem
engan skemmdi.
Árið 1947 hætti Hannes til sjós
og fór að vinna í landi, fyrst við
pípulagnir en síðar hjá Dráttar-
brautinni á Neskaupstað. Um vor-
ið 1959 var búið að taka þá ákvörð-
un að flytja til Reykjavíkur. Börn
þeirra voru öll búsett þar og heilsa
Siggu ekki sem best. Mikil var
tilhlökkun barnanna og barna-
barnanna að fá þau til sín, en
margt fer öðruvísi en ætlað er.
Veikindi Siggu ágerðust og hún
lést eftir aðgerðir og nokkra legu,
þann 20. ágúst 1959, aðeins 52 ára
að aldri.
Það vora daprir síðsumardagar
sem í hönd fóru. Öll höfðum við
misst mikið, en mest hafði Hannes
þó misst.
Hannes fékk vinnu hjá Áfengis-
og tóbaksverslun ríkisins og vann
þar í um 10 ár. Þar kom hann sér
vel eins og alls staðar þar sem
hann hafði unnið.
Heimili Hannesar var lengst af
hjá yngstu dótturinni Þóreyju og
tengdasyninum Gunnari Péturs-
syni og fyrir allt sem þau og börn
þeirra voru honum, bið ég Guð að
launa.
Hannes hafði mikið samband við
börn sín og koma oft á heimili
þeirra.
Hannes átti eina dóttur fyrir
hjónaband sitt, Svanhvíti, fædd
1928. Hún ólst upp hjá móður sinni
og stjúpföður í Másseli í Jökulsár-
hlíð. Svanhvít er búsett á Hellu
og er maki hennar Helgi Val-
mundsson.
Börn Siggu og Hannesar eru:
ívar Pétur, fæddur 1930, maki
hans Jóna Guðbjörg Gísladóttir;
Ólöf Þóranna, fædd 1932, maki
hennar Jósafat Hinriksson; og
Þórey, fædd 1934, maki hennar
Gunnar Pétursson.
Afkoinendahópurinn er orðinn
stór, en barnabörnin eru 20 og
barnabarnabörnin 24.
Börn þeirra hjóna voru á svipuð-
um aldri og ég, en við ólöf jafn
gamlar. Ég minnist þess úr barna-
skólanum hve hlýtt skólastjórinn
okkar, Valdimar V. Snævarr, tal-
aði um sjómennina, en mörg barn-
anna áttu feður á sjónum. Hann
ræddi oft um störf sjómannanna
og í upphafi hvers kristnifræði-
Thorvaldsson, blikksmiður í Borgar-
nesi, verið að kynna nýja uppfinn-
ingu sína. Er þarna um að ræða
disklaga blikkplötu með álímdum
hvítum endurskinsdúk, sem fest er
framan við bilað ökuljós á bifreiðum.
Speglar diskurinn síðan ökuljós bif-
rciðanna sem koma á móti, þannig
að „eineigða“ bifreiðin sýnist vera
með bæði ökuljósin í lagi.
Að sögn Magnúsar fékk hann
hugmyndina að endurskinsdiskn-
um, þegar hann var nærri búinn
að lenda í árekstri við „eineygða"
bifreið. Sagði Magnús að ökumenn
ættu oft erfitt með að átta sig á
því, þegar þeir mættu „eineygðum"
bifreiðum, hvorum megin á bif-
reiðinni bilaða ljósið væri og þá
jafnframt hvar viðkomandi bifreið
væri stödd á veginum. Einnig gæti
það komið fyrir að menn teldu aö
mótorhjó! væri á ferðínni, þegar
þeirsæju eitt ökuljós koma á móti
sér, þó svo að um „eineygða" bif-
reið væri að ræða. Kvaðst Magnús
einnig hafa útbúið samskonar
tíma var farið með bæn, sem hann
hafði ort og kennt okkur, en bænin
er svona:
Breiðist Guð þín blessun yfir,
bát á miði skip á sjó.
Leiddu aftur, heilu og höldnu,
heim til lands hvern unnarjó.
Forsjón þinni felum vér,
fiskimanna djarfan her.
Oft leitaði hugur Hannesar
austur á land þar sem hann hafði
lifað öll sín manndómsár og þegar
hann var að koma í heimsóknir
var venjulega fyrst spurt frétta
að austan.
Hannes hafði mjög gott sam-
band við tengdafólk sitt meðan
heilsa hans leyfði og einnig við
systkini sín.
Systkinabörn hans sýndu hon-
um mikla vináttu og var það gagn-
kvæmt.
Hannes hafði mikla ánægju af
að taka í spil. Vinirnir komu reglu-
lega saman og spiluðu og stundum
var brosað þegar spilað var í blíð-
skaparveðri, þegar flestir héldu sig
utandyra.
Hannes las alla tíð mikið, bæði
skáldsögur og ýmsan annan fróð-
leik og hann hafði alla tíð góða
sjón.
Hannes hafði yndi af því að hitta
fólk og ræða málin. Hann var góð-
ur dansherra á sínum yngri árum
og mér fannst töluverð upphefð í
því að eiga öruggan dans hjá
honum, er ég fyrst fór að fara á
dansleiki, sem ung stúlka.
Þegar heilsu Hannesar tók að
hraka fékk hann inni á Hrafnistu
í Reykjavík, en þangað fór hann í
júní 1982 og síðan í nóvember sama
ár á hjúkrunardeild Hrafnistu í
Hafnarfirði og þar fékk hann frá-
bæra umönnun.
endurskinsdiska til að festa aftan
á bifreiðir sem skildar væru eftir
bilaðar úti á vegum. Á þeim disk-
um kvaðst hann hafa rauðan end-
urskinsdúk og virkaði merkið þá
þannig, að þegar ökuljós félli á
það, væri eins og bilaða bifreiðin
væri með stöðuljósin eða hemla-
ljósin kveikt. Aðspurður kvaðst
Magnús hafa hannað margar gerð-
ir af festingum fyrir diskana og
það væri auðvelt að festa diskana
á allar gerðir bifreiða. Hægt væri
m.a.að skrúfa diskana á grjót-
grindur að framan, festa þá með
borðum sem að klemmdir væru
undir vélarhlífinni eða lokinu á
farangursgeymslunni. Einnig væri
hægt að festa diskana með sog-
skálum innan á fram eða aftur-
rúðu. Sagði Magnús að hugmyndin
væri sú að ökumenn hefðu end-
urskinsdiskana í bifreiðum stnum
og notuðu þá þegar bilaði hjá þeim
og þar til að viðgerð væri lokið.
Kvaðst Magnús hafa sent Um-
ferðarráði endurskinsdiskana til
prófunar og kvaðst hann vaénta
umsagnar frá þeim fljótlega. Einn-
Nýtt öryggistæki fyrir bflaeigendur:
Spegill fyrir
„blinda“ augað
— uppfinning Magnúsar Thorvaldssonar
blikksmiðs í Borgarnesi
Borgarne.si, 18. desember.
AÐ UNDANFÖRNU hefur Magnús
Hannes andaðist á Hrafnistu að
morgni 12. desember sl. Hér skulu
færðar bestu þakkir til starfsfólks-
ins á Hrafnistu fyrir alla umönnun
og vináttu við Hannes og eins
bestu kveðjur til vistfólksins.
Nú, þegar æviskeið tengdaföður
míns er á enda runnið, er mér efst
í huga þakklæti til hans fyrir allt
og allt.
Fari vinur minn í friði.
Þar eflaust síðar sjáumst vér,
þá sigling vorri lokið er.
Ó, hvað er dauðans dapra stund,
hjá dýrðarvon um endurfund.
(y.\S.)
Jóna Guðbjörg Gísladóttir
Fimmtudaginn 12. desember lézt
á sjúkradeild Hrafnistu í Hafnar-
firði afi minn, Hannes Eðvarð
Ivarsson á 90. aldursári. Árið 1930
giftist afi ömmu minni, Sigríði
Pétursdóttur. Bjuggu þau á Nes-
kaupstað allt til ársins 1959 er þau
fluttu til Reykjavíkur. En samvera
þeirra í Reykjavík varð stutt, því
amma veiktist og lézt á sjúkrahúsi
eftir skamma legu. Ég var aðeins
7 ára er amma lézt og sakna ég
þess að hafa ekki notið hennar
lengur.
Um þetta leyti flutti afi til Þór-
eyjar, dóttur sinnar og tengdason-
ar, Gunnars Péturssonar, og bjó
hjá þeim alla tíð, eða allt til þess
tíma er hann fór á Hrafnistu fyrir
u.þ.b. 3 árum. En þá var hann
orðinn mjög heilsuveill og þarfn-
aðist daglegrar hjúkrunar.
Ég minnist með hlýju þeirra
stunda er við áttum saman. Oft
sat ég á rúmstokknum hjá honum
og ræddum við margt. Þá var
honum tíðrætt um samferðamenn
sína um ævina og hin ýmsu störf
sem hann hafði innt af hendi á
landi og sjó.
Síðustu starfsár sín vann afi
hjá ÁTVR, en hætti þar vegna
aldurs rúmlega sjötugur. Afi var
ósáttur við að missa vinnuna enda
hraustur og með fullt starfsþrek.
Félaga sína hjá ÁTVR heimsótti
hann öðru hvoru meðan heilsan
leyfði. Hann var auðfúsugestur
meðal fyrrum starfsfélaga sem
ætíð leystu hann út með gjöfum,
minnugir þess að dálítill dreitill
lífgar upp á tilveruna.
Afi var mikill bókamaður og oft
fékk ég að láni hjá honum bækur.
Hann var gður spilamaður og spil-
aði hvenær sem færi gafst, m.a.
bridge og lomber. Mér kenndi hann
að leggja spil. Ég sakna afa sárt,
en hlýjar minningarnar ylja mér
um hjartarætur. Aldrei fæ ég full-
þakkað þá góðsemi og kærleika er
ég naut af afa mínum alla tíð.
Þakka ég góðum Guði fyrir að
hafa leyst hann undan oki langrar
og strangrar sjúkdómslegu. Fyrir
hönd bræðra minna og okkar nán-
ustu kveð ég afa minn í þeirri trú
að hann og amma hafi sameinast
áný.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
enþaðerGuðsaðvilja
og gott er allt, sem Guði’ er frá. (Vald.-
Briem).
Hanna Sigríöur Jósafatsdóttir
Nú er ég aldinn að árum.
Um sigmeiningrafa.
Senn er sólarlag.
Svíður í gömlum sárum.
Samt er gaman að hafa,
lifað svo langan dag.
Ersyrtirafnótt,
til sængur er mál að ganga,
— sæt mun hvíldin eftir vegferð stranga.
(ÖjV.)
Þá er hann afi minn búinn að
fá hvíldina. Það er gott, en um
stund verður það svo sárt. Mig
langar að minnast hans í nokkrum
línum. Hann var eini afinn sem ég
hafði möguleika á að umgangast
reglulega, af því að hinn afinn
minn og amma voru svo langt í
burtu. Og mér þótti innilega vænt
um hann. Það þótt okkur öllum
barnabörnunum hans.
Þessi glæsilegi afi okkar var
alltaf hrókur alls fagnaðar,
skemmtilegur og gamansamur.
Hann gantaðist við okkur krakk-
ana og stríddi okkur stundum, en
ekki leiddist okkur það.
Fáa menn hef ég séð eiga jafn
mikla blíðu til handa litlum börn-
um en einmitt hann. Við nutum
hennar öll barnabörnin og barna-
barnabörnin hans. Fyrir það þökk-
um við nú.
Komin er kveðjustundin
klökk við þá hinstu töf.
Skilnaðarbeiskju bundin
bíðumviðþínagröf.
Hugirnir drúpa hljóöir,
hittumst þó aftur skjótt.
Vinurinn vor og bróðir
vertusæll,góðanótt.
K.B.
Árdís fvarsdóttir
Morgunblaðið/Theódór
Magnús Thorvaldsson, blikksmiður, Borgarnesi, stendur við „eineygða“
bifreið sem hann hefur sett endurskinsdisk framan á. Endurskinsdiskurinn
er nýtt öryggistæki fyrir bfleigendur og er uppfundinn og framleiddur af
Magnús. ílanga merkið fyrir miðri bifreið er tillaga Magnúsar að merki á
bfla sem eru með kerrur í eftirdragi.
ig hefðu umboðsmenn Samvinnu,-
trygginga í Borgarnesi prófað
diskana og umsagnar væri að
vænta frá lögreglunni í Borgar-
nesi. Kvaðst Magnús vera þessa
stundina að hanna endurskins-
merki á „hestakerruT" og aðráT
þær kerrur sem að væru 'breiðarj.
og eða hærri en dráttartækið.
— TKÞ.