Morgunblaðið - 04.05.1986, Blaðsíða 44

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 4. MAl 1986
44
Minning:
Kristfán Birn
ir Sigurðsson
Fæddur 2. marz 1937
Dáinn 5. april 1986
Kristján á Armúla, hví þurfti
hann að kveðja svo í skyndi, elskað-
ur virtur og dáður. Það veit enginn
| nema sá sem öllu ræður.
Er öllum fyliilega ljóst hvað það
j er, sem gerir menn vinsæla? Vafa-
laust er það líkamleg hreysti, dugn-
4.. aður og sem mest umsvif í öllum
! athöfnum. En skyldi það duga til
að syrgja Kristján svo mjög, var
hann búinn að sýna á sér verri
: hliðna þann skamma tíma sem við
i kynntumst honum? Fáir held ég
1 klæðist svo fallegu re}rfi að ekki
smjúgi úlfshárin út, og því síður svo
illum úlfsham að ekki finnist ylríkt
þelið sem inni býr. Þó ekki sé nema
fjögur ár.
Það skyldi þó aldrei hafa verið
meðal annarra dyggða hans „bara“
þetta kærleiksríka og drengilega
viðmót, sem hann átti erfitt með
að dylja.
Það er nú svo þegar ábúenda-
skipti verða á einhverjum bæ, að
" beðið er með fögnuði og kvíða hvort
sá næsti reynist eins góður ná-
granni og sveitungi, sem sá er burtu
fór. Auðvitað var kvíðinn fljótur að
hverfa og fögnuðurinn því fyllri
þegar Kristján var kominn að Ar-
múla með Qölskyldu sína, en hans
vera var þar of stutt, eða ef til vill
er það mín eigingimi.
Ég minnist varla að hafa harmað
meira fráfall annars manns vanda-
lauss og skammast ég mín ekki að
gráta þennan dreng hátt eða í
hljóði. En hvað er ég að kveina,
hvað um fjölskyldu hans, konu og
böm og aðra nánustu.
Ég bið almáttugan Guð að gefa
þeim styrk til að bera sinn þunga
harm í Guðs friði.
Engilbert Guðmundsson,
Hallsstöðum
í daga og nætur skiftist skákborð autt.
Af skapavöldum er þar manntafl þreytt.
Þær færa oss til og fella oss, gera oss mát.
Og frú og kóngi er loks í stokkinn þeytt.
(M.Á.)
Laugardaginn 5. apríl sl. að af-
liðnu hádegi. Var ég staddur úti.
Það var komin hláka og hvöss
sunnanátt kembdi regnþrungin og
óheiliavænleg kólgusý um §alla-
brúnir og veðurhljóðið blandaðist
þungum sjávardyn neðan frá
ströndinni. Þá barst flugvélarhljóð
til mín utan úr sortanum og um
mig fór ónota hrollur. Og meðan
vélarhljóðið fjarlægðist til suðurs
og dó loks út hugsaði ég um hvað
við Vestfirðingar höfum alist upp
við og vanist á að tefla á tæp vöð
í samgöngum, komist nauðuglega
undan snjóflóðum og gijóthruni,
hrakist að landamerkjum lífs og
dauða á válegum fjallvegum, sem
nóg er af hér, kjölrekið á bátkænum
tímum saman í hríð og skammdeg-
ismyrkri. Allt þetta og margt fleira
af svipuðum toga er reynsluheimur
fólks hér um slóðir svo fremi við
viljum komast leiðar okkar. Og svo,
að fljúga í næstum hvaða veðri sem
er. Og oftast slampast þetta en
ekki alltaf. Tæknin bregst, árveknin
dottar eða höfuðskepnumar koma
aftan að okkur. Og þá verður högg-
ið þungt.
Síðdegis þennan sama dag barst
sú fregn um sveitina að flugvélar
á leið suður væri saknað og að
nágranni minn Kristján Sigurðsson
bóndi á Ármúla, hefði verið meðal
farþega.
Það kvöld og sú nótt, sem í hönd
fór, var ömurleg bið eftir fregnum
sem varla gátu orðið nema á einn
veg við þessar aðstæður.
Það voru nú á páskum rétt 4 ár
síðan kynni okkar Kristjáns hófust,
ert hann hafði þá fest kaup á jörðun-
um Ármúla 1 og 2 og fjölskyldan
kom inneftir að dvelja þar hátíðis-
dagana. Það kom í minn hlut að
verða fyrsti gestur Kristjáns og
Gerðar Kristinsdóttur, konu hans,
á þeirra nýja heimili.
Þetta var á skírdag 1982 sem
þá bar uppá 8. apríl. Ég ók þeim
síðan fraumundir landamerki Ár-
múla og Skjaldfannar og greindi
þeim frá staðháttum og ömefnum
eins og til sást, en veturinn hafði
verið snjóþungur og miklar fannir
í hlíðum. Þetta kvöld var fagurt
veður og vor í lofti og þau vildu
ganga til baka.
Ég hélt heim gagntekinn þeirri
tilfinningu að hér hefði sveitin og
þá ekki síst við nágrannamir hreppt
stóra vinninginn við komu þessarar
Qölskyldu að Ármúla.
Þetta snöggsoðna mat mitt átti
svo sannarlega ekki eftir að verða
sér til skammar. Betri, hjálpsamari
og elskulegri nágranna en Kristján
og Gerði og stóra bamahópinn
þeirra er naumast hægt að hugsa
sér. Þeir sem búa í sveit eða hafa
alist þar upp vita hvað gott ná-
grenni og góð samvinna er mikil-
væg og ekki hvað síst á þetta við
á einangruðum og strjálbyggðum
stöðum.
Hér hagar svo til, að Ármúli, sem
stendur niður við sjó og Skjaldfönn
frammi í dalnum, em nokkuð sér á
parti, milli jökulvatnanna Mórillu í
Kaldalóni og Selár í Skjaldfannar-
dal, og góð samvinna því mikilvæg
um smalamennsku, heyskap og
aðdrætti. Á þessum sviðum sem og
öðmm góðra granna sat hlutur
Kristjáns aldrei eftir.
Þær em ótaldar ferðimar sem
hann kom hingað frameftir óbeðinn,
færandi hendi, póst og vöm, sem
komið hafði með Djúpbát eða bílum,
og gjaman lét hann þá í veðri vaka
að hann hefði bara verið að skoða
færðina.
Mikil og góð samvinna var milli
heimilanna um heyskap og smala-
mennsku, og oftar en einu sinni kom
Kristján inn í Kaldalón að hyggja
að mér ef ég lenti í myrkri við fjár-
leitir eða ijúpnastúss.
Þannig nágranni var Kristján og
um hann mátti vissulega segja að
ef þú baðst hann að fara með þér
dagleið þá fór hann með þér tvær
hið minnsta. Á ísafirði hafði Krist-
ján verið umsvifamikill í verslun og
útgerð, en var að því er hann sagði
orðinn dauðþreyttur á pappírsvinnu
og vildi breyta til.
Þau hjónin höfðu verið með
hænsnabú í Hnífsdal og gengið
vel. Nú var fyrirhugað að eggja-
framleiðsla yrði megin búgrein á
Ármúla. Það fór þó saman að þegar
búið var að koma upp stóm
hænsnabúi á vestfirskan mæli-
kvarða og það komið í fullan rekstur
féll eggjaverðið og það svo mjög
að afraksturinn varð lítill eða eng-
inn umfram tilkostnað. Samt var
þraukað með hænsin í von um betri
tíð, sem enn er ekki komin, en
samhliða unnið að því að skjóta
fleiri stoðum undir afkomu, svo sem
með kálfaeldi, angórukanínurækt
og heysölu. Einnig keyptu þau hálf-
an þriðja tug lamba haustið 1983
og fengu strax fyrsta haustið fá-
heyrðar afurðir eftir þau. í haust
skilaði svo tvævetluhópurinn að
meðaltali um 33 kg kjöts hver ær
og mætti það vera mörgum fordæmi
um hvaða afurðum er hægt að ná
með góðri fóðrun og umhirðu, enda
hugði Kristján á fjölgun fjár næsta
haust.
Ármúli við ísafjarðardjúp er um
margt sérstæð og kostarík bújörð
og í þjóðbraut. Víðsýni er þar mikil
af bæjarhlaði inn og út allt Djúp
og til Snæfjallastrandar. Þar rís sól
snemma og sest seint. Sumarfagurt
og heillandi umhverfi hið næsta,
lyngs og birkivaxinn Múlinn sem
rís þverbrattur ofan við túnið. Inni
í Kaldalóni og fram í Skjaldfannar-
hlíð falla klingjandi bergvatnslindir
niður grösugar og kjarri vaxnar
hlíðar.
Síst er því að undra að Sigvaldi
Stefánsson læknir, sem sat á Ár-
múla frá 1911-1921, en varð þá
að flytjast þaðan vegna heilsu-
brests, semdi mörg af sínum feg-
urstu lögum þar og kenndi sig síðan
viðKaldalón.
í bókinni um Sigvalda Kaldalóns
Krisíján Magnús-
\ son — Kveðjuorð
Fæddur 20. nóv. 1923
Dáinn 11. apríl 1986
Fyrir skömmu barst mér hingað
til Hollands sú harmafregn að
Kristján Magnússon, húsasmíða-
| meistari, Kleppsvegi 92 í Reykjavík,
hefði andast í Borgarspítalanum
;' þann 11. apríl síðastliðinn.
Kristjáni kynntist ég gegnum vin
minn, son hans, Magnús Má, mat-
vælaefnafræðing. Allt frá fyrstu
kjmnum vakti sú natni og nær-
gætni, sem Kristján viðhafði í
umgengni sinni við annað fólk,
; virðingu mína. Þeir mannkostir
ásamt meðfæddri lífsgleði sem
honum var í blóð borin ollu því að
jj sjálfkrafa hafði hann mjög jákvæð
j, og uppbyggjandi áhrif á umhverfi
» ________________________________
Fædd 21. ágúst 1913
Dáin 18. apríl 1986
Hún Kolla okkar er farin. Guð
j. gefur og guð tekur. Það virðist
t vera svo stutt sfðan við sáum Kollu
f hrausta og með sitt hlýja bros.
Kolbrún fæddist á Æsustöðum í
»t Húnavatnssýslu 21. ágúst 1913.
i Hún fluttist ung til Reykjavíkur og
*> bjó ásamt ömmu okkar, Maríu
f Eyjólfsdóttur, lengst af í Banka-
stræti 14 í Reykjavík.
Var hún ein af eigendum að
versluninni Iðu, Laugavegi 28, og
starfaði þar í mörg ár.
Kolla ferðaðist mikið og var það
hennar líf og yndi. Hún ferðaðist
ekki eingöngu um sitt eigið land
heldur og oft erlendis. En samt var
ávallt efst í hennar huga að sjá sig
um í sínu eigin landi fyrst.
Á sextugsafmæli hennar var hún
hjá okkur í Colorado í USA. Er sú
heimsókn hennar okkur fersk í
huga. Þó Kolla frænka hafi ekki
talað ensku þá var auðvelt fyrir
okkur að skilja hennar hlýju og
skilning í okkar garð. Ennfremur
munum við sakna lífskrafts hennar
og vilja sem ekki er öllum í blóð
borinn.
Nú kveðjum við okkar elskulegu
frænku með söknuði í huga. Við
hefðum gjarnan viljað að hún hefði
sitt. Hann bjó yfír mörgu því besta
sem að mínu mati prýðir góðan
dreng og íslending. Virðingu fyrir
landinu sínu, auk djúpstæðs skiln-
ings á mikilvægi þess að við íslend-
ingar stöndum saman vörð um sjálf-
stæði okkar og menningararf. Nú
þegar Kristján er horfinn af þessu
tilverustigi langar mig til þess að
þakka honum hlut hans í veganesti
unglingsáranna.
„Ceyrfé,
deyjafrændr,
deyrsjalfritsama.
En orðstírr
deyraldregi,
hveimscrgóðangetr."
Sár er söknuður ástvina hans,
sem hann unni svo mjög. Ástkærri
eiginkonu hans, Gyðu Jóhannes-
dóttur, börnum þeirra, Dóru Cam-
illu, Magnúsi Má, Maríu Björgu og
öðrum ástvinum votta ég mína
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hans.
Eggert H. Kjartansson
getað verið lengur með okkur. Guð
varðveiti minningu frænku okkar.
Larry og María Kolbrún Acre
og Reynir og Pálmi Lord
[ Kolbrún Jóns-
j dóttir—Kveðja
Vilberg Ö. Egils-
son — Kveðjuorð
Fæddur 18. mars 1978
Dáinn 12. apríl 1986
Fótmál dauðans fljótt er stigið
fram að myrkum grafarreit,
mitt er hold til moldar hnigið
máske fyrr en af ég veit.
Heilsa, máttur, fegurð, ijör
flýgur burt sem elding snör.
Hvað er lífíð? Logi veikur,
lítil bóla, hverfull reykur.
(Bjöm Halldórsson)
Allt er í heiminum hverfult stend-
ur í þekktu kvæði. Þessi orð koma
hvað eftir annað upp í huga manns
þegar lítill frændi er hrifínn frá
manni einn fagran laugardag þegar
vorið virðist blasa við. Það er sárt
þegar ungir og efnilegir drengir
hverfa burt á sviplegan hátt en
sagt er að þeir deyi ungir sem
guðimir elska.
Ef Villi vissi hve hann gaf okkur
öllum mikið, með björtu brosi og
hreinum og sakleysislegum svip.
Starfsgleðin og atorkan voru ótak-
mörkuð og kom fram við frískan
og fjörlegan leik. En þó fjörið og
leikgleðin væru mikil máttu blíðu
og rólegu stundimar ekki gleymast.
Þegar hann tók kannski lítinn
frænda í fangið þá leið ekki á löngu
þar til litli frændi var sofnaður.
Þegar maður hugsar til þessara
stund,a sem voru fullar af blíðu og
væntumþykju fínnur maður best
hve sorgin er þungbær.
Elsku Jónína, Egill, Pétur, Berg-
steinn, Sigmar og Egill Öm, við
vottum ykkur innilega samúð og
vonum að Guð styðji ykkur og
styrki í þessari þungu sorg sem
knýr svo óvænt að dymm.
Þá er jarðnesk bresta böndin,
blítt við hjörtu sorgum þjáð
vonin segir heilöghöndin
hnýtir aftur slitinn þráð.
(Helgi Hálfdánarson)
Gróa, Amaldur,
og Siggi Boggi.
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins
á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í
Hafnarstræti 85, Akureyri.