Morgunblaðið - 07.06.1986, Blaðsíða 40

40
MORG UNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. JÚNÍ1986
Minning:
Sveinn Eiríksson
slökkviliðsstfóri
Fæddur 30. júlí 1934
Dáinn 2. júní 1986
Stórt og sárt er höggvið. Skyndi-
legur atburður sem markar djúp
spor. Dyggur vinur — dáinn —
horfínn.
Hann kvaddi okkur á kosninga-
daginn, baráttuglaður og kátur að
vanda, eftir að hafa staðið í eldlín-
unni síðustu daga sem efsti maður
D-listans. Sagðist þurfa að skreppa
til London í smá aðgerð, enda var
hann vanur að sendast heimsálfa á
milli fyrirvaralaust vegna starfa
sinna. „Ég verð kominn aftur á síð-
asta bæjarstjómarfundinn," sagði
hann, enginn uggði að sér og
skyndilega barst harmafregnin,
Sveinn Rafn Eiríksson hafði látist
í sjúkrahúsi í London mánudaginn
2. júní, þar sem hann gekkst undir
hjartaaðgerð.
Með Sveini er genginn virtur og
góður drengur. Kynni okkar hófust
þegar hann rak flugfélagið Víking,
þá var ég farþegi í nokkrum ferðum
hans til Homaflarðar. Hann var
gætinn og hugði vel að öryggismál-
um, ræddi um landslagið á leiðinni
og hvar mætti lenda ef eitthvað
bæri út af.
Síðar urðu kynni okkar nánari
þegar hann var kosinn í Bygginga-
nefnd Njarðvíkurbæjar 1978 og síð-
an í bæjarstjóm 1982. Þar komu
mannkostir hans sem stjómanda
hvað best í ljós, hann kynnti sér
ætíð málin vel. Tillögur og svör
vom skýr og ákveðin, hann hlustaði
með athygli á aðra og rökræddi
málin. Vildi fá hreinar línur í hveiju
máli. Eftir að það var fengið þá var
ekkert hik. Hann gat verið harður
í hom að taka, gerði kröfur til sín
og annarra, en hin hliðin var hlý
og mild. Með Sveini er fallinn
mikill mannkostamaður, sem skilað
hefur miklu starfí.
Sveinn var gagnfræðingur frá
Flensborg 1950, lauk flugnámi
1957, flugstjóraréttindi 1958 og
loftsiglingafræði 1959. Stofnaði og
rak flugfélagið Víking 1957—63.
Nam stjómsýslu við University of
Maryland og hefur sótt fjölda nám-
skeiða í tengslum við störf sín er-
lendis.
Hann hafði starfað hjá vamarlið-
inu á Keflavfkurflugvelli síðan
1951, í slökkviliði vamarliðsins frá
1952 og sem slökkviliðsstjóri þess
frá 1963.
Hann tók að sér stjómun snjó-
mokstursdeildar flugvallarins 1975
og kom á fót farm- og flugþjónustu-
deild innan slökkviliðsins, sem sér
um snjó og ísvamir á flugbrautum
og flugvélastæðum, þotugildrum og
þjónustu við herflugvélar sem leið
eiga um fíugvöllinn.
Sveinn hélt fyrirlestra um ís og
eldvamir í Bandaríkjunum og víðar.
Hann var gerður að heiðursborgara
Boston Massachusetts fyrir störf
sín að eldvamarmálum og sat í
stjómskipaðri neftid, sem vann að
umbótum í eldvamar- og slökkvi-
liðsmálum á vegum bandariska rík-
isins. Slökkvilið Keflavíkurflugvall-
ar hefur undir hans stjóm hlotnast
§öldi viðurkenninga og margoft
verið kosið besta slökkvilið í sfnum
flokki.
Sveinn hlaut afreksorðu Borgar-
þjónustu bandarfska rfkisins og
flölda annarra viðurkenninga fyrir
björgunar- og stjómunarstörf.
Hann stjómaði björgunaraðgerðum
í Vestmannaeyjagosinu 1973. Fyrir
þau störf og önnur var hann sæmd-
ur riddarakrossi Hinnar fslensku
fálkaorðu.
Sveinn flutti til Njarðvíkur frá
Seyðisfirði 6 ára gamall með for-
eldrum sínum þeim Lárettu Bjöms-
dóttur og Eiríki Ingimundarsyni,
merkishjónum sem lengst af bjuggu
í Njarðvíkum.
Sveinn byggði glæsilegt heimili
á æskuslóðum með sambýliskonu
sinni. Heimili hans stóð ætfð opið
vinum og vandamönnum og var þar
oft gestkvæmt.
Sveinn lætur eftir sig þijú böm
frá fyrra hjónabandi, sambýliskonu
og fósturböm.
Ég kveð vin minn með trega og
virðingu. Við hjónin þökkum góð
kynni og flytjum öllum hans ástvin-
um innilega samúð.
ÁkiGrSnz
í dag verður Sveinn R. Eiríksson,
slökkviliðsstjóri á Keflavíkurflug-
velli, jarðsettur. Sveinn hafði um
skeið átt í stríði við skæðan sjúk-
leika, en hélt utan til hjartaaðgerðar
sl. laugardag. Honum hafði samt
ekki fallið verk úr hendi, og var
fullur bjartsýni um skjótan bata.
Viðbrögð Sveins við sjúkdómi
sínum voru hin sömu og við flestum
þeim vandamálum er hann fékkst
við um dagana. Hann skoðaði
vandamálið, leitaði upplýsinga,
krafðist svara og tók síðan ákvörð-
un, sem hann framkvæmdi um-
svifalaust og fylgdi síðan fast, þétt
og ákveðið eftir.
Sveinn hafði starfað hjá Vamar-
liðinu á Keflavíkurflugvelli í tæp
35 ár, er hann lést. Hann komst
skjótt til frama í slökkviliði Kefla-
víkurflugvallar, og ungur að árum
tók hann við starfi slökkviliðsstjóra
vamarliðsins. Hann var eini ein-
staklingurinn í slíku starfí hjá flota
Bandaríkjanna, sem ekki var
bandarískur borgari. Með einstök-
um metnaði, stjómsemi, kjarki,
einbeitni og fylgni tókst Sveini að
gera slökkvilið Keflavíkurflugvallar
og rekstur þess slfkan, að almennt
var viðurkennt, af ábyrgum aðilum,
að jafngildi fyndist ekki, hvorki
innan Bandarflq'anna, né á her-
stöðvum þeim er Bandaríkjamenn
reka utan þeirra. Það væri löng
saga, að rekja allar þær viðurkenn-
ingar og verðlaun er féllu í hlut
slökkviliðsins í tfð Sveins Eiríksson-
ar. En verðugustu verðlaunin eru
að sjálfsögðu fólgin í árangri þeim
er slökkviliðið hefur náð við að
bjarga verðmætum og forða slys-
um. Slfkan árangur er erfítt að
meta f tölum og fjölda mannslífa.
En óumdeilt er, að verðmætin em
mikil og mannslífín mörg.
Auk yfírstjómar slökkviliðs veitti
Sveinn einnig forstöðu deildar þeirr-
ar er annast allar snjó-, hálku- og
umhverfisvamir flugbrauta, auk
afgreiðslu flugfraktar vamarliðs-
ins. Sama reglusemi, ákveðni og
útsjónarsemi einkenndi þennan
hluta starfa Sveins, sem í slökkvi-
liði.
Svo einstæðum árangri, sem
þeim er Sveinn náði á starfsferli
sfnum, verður ekki náð án góðra,
hæfra og trúrra starfskrafta. Enda
var og er þar valinn maður í hveiju
starfí, og þótt á stundum væri
greint á um aðferðir var hópurinn
hans jafnan samstilltur og störfuðu
allir sem einn, ætíð er á reyndi.
í starfí mínu átti ég oft samskipti
við Svein. Það var alltaf ánægjulegt
og hressandi að starfa með Sveini.
Það fylgdi honum ákveðinn og
þróttmikill blær. Það þurfti engar
vangaveltur um skoðanir hans á
vandamálum líðandi stundar. Hann
naut virðingar og trausts allra
þeirra er áttu við hann samskipti,
Islendinga sem Bandaríkjamanna.
Hann var samlöndum sfnum oft til
mikils álitsauka og starfí sfnu til
mikils sóma.
Ég og eiginkona mfn vottum
Sigrúnu, bömum og öðmm að-
standendum Sveins Eiríkssonar
okkar innilegustu samúð.
Guðni Jónsson
Sárt er, þá hníga í hættunnar val
hraustir og mannvænir drengir.
Ef fregnin sú berst oss um dimman dal,
daprir þá óma við strengir. -
Lífið er hverfult sem leiftur-ský,
logandi smáblys og dvínar þvi.
Stórbrotinn maður og kær vinur
er fallinn f valinn, langt um aldur
fram. Þegar okkur barst sú harma-
fregn að Sveinn Eirfksson, slökkvi-
liðsstjórí á Keflavíkurflugvelli, hefði
látist skyndilega f hjartaaðgerð á
sjúkrahúsi f London þann 2. þ.m.
var sem dökkur skuggi legðist yfír
allt. Hvemig gat það gerst að ein-
mitt þessi lífsglaði og atorkumikli
maður skyldi falla fyrir ljá sláttu-
mannsins mikla, aðeins 51 árs að
aldri og í blóma lífsins, það er sem
óráðin gáta. Þegar litið er til baka
er margs að minnast frá fyrstu
kynnum í slökkviliðinu á Keflavfk-
urflugvelli fyrir rúmlega 30 ámm,
þar sem Sveinn var potturinn og
pannan bæði í starfí og leik og
hreif okkur hina félagana með sér
með eldmóði og lifandi áhuga á
öllu sem var að gerast í kringum
hann. Ásamt slökkvistarfí lærði
Sveinn til flugs og lauk atvinnuflug-
mannsprófí og stundaði hann flug-
rekstur um tíma ásamt sínu aðal-
starfí og var það ekki ósjaldan að
hann tæki okkur félagana með í
styttri og lengri ferðir og era okkur
ógleymanlegar nokkrar ánægjuleg-
ar veiðiferðir á afskekkta staði þar
sem við nutum samverannar í faðmi
íslenskrar náttúra.
Árið 1963 hefðu getað orðið
þáttaskil f lífí Sveins þar sem hann
varð að ákveða hvort hann ætlaði
að hasla sér völl sem atvinnuflug-
maður eða halda áfram í slökkvilið-
inu. Bauðst honum nú staða
slökkviliðsstjóra flugvallarins og að
vel hugsuðu máli valdi hann þann
kostinn, þó það væri auðsýnt að
þar væri við ramman reip að draga,
þar sem liðsmenn vora sambland
af íslendingqm, amerískum borg-
aralegum starfsmönnum og her-
mönnum og var þetta fyrsta tilraun
ameríska sjóhersins að skipa út-
lending í stöðu slökkviliðsstjóra. En
Sveinn sannaði ótvfrætt að hann
t
Maðurinn minn og faðir okkar,
HALLDÓR ÁRNASSON,
Birkivöllum 1,
Satfossi,
lést að morgni 5. júní.
Fanný Sigurðardóttir,
Asdfs Halldórsdóttir, Ema Halldórsdóttir,
Ómar Þ. Halldórsson.
t
Bróðir okkar,
ELf INGVARSSON,
frá ísafirði,
vistmaður á Hrafnistu f Reykjavfk,
andaðist 4. júní í Landsspítalanum. Jarðarförin fer fram miöviku
daginn 11. júni kl. 13.30 í Fossvogskapellu.
Fyrir hönd aöstandenda,
Inga Ingvarsdóttir.
t
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
BRYNJAR GUÐMUNDSSON,
Selvogsgötu 7,
Hafnarfirði,
lést í St. Jósefsspítala þann 4. júní.
Hólmfrfður Ragnarsdóttir
og börn.
t
Systir okkar,
SIGURRÓS EYJÓLFSDÓTTIR LARAMY,
frá Laxnesi,
lést 29. maí s.l. í Niles, Michigan, U.S.A.
Friðmey Eyjólfsdóttir,
Kristófer Eyjólfsson.
t
Þökkum af alhug vinsemd og samúö við andlát og jarðarför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
BJÖRNS SIGURÐSSONAR,
Álfhól8vegi 10A,
Kópavogl.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks á Landspitalanum.
Unnur T rygg vadóttir,
dætur, tengdasynir og barnabörn.
var vandanum vaxinn. Með öraggri
stjóm tókst honum að samhæfa og
endurskipuleggja starfíð og byijaði
þegar á því að ráða íslenska starfs-
menn f liðið sem stuðlaði að meiri
festu og styrkleika þegar til lengri
tíma var litið. Með þessum hætti
myndaði Sveinn þann kjama sem
slökkviliðið hefur þróast úr. Sveinn
stjómaði slökkviliðinu af mikilli
festu og röggsemi og góður agi var
honum mikilsverður sem segja má
að sé nauðsynlegur í slíkri björgun-
ardeild. Það er samdóma álit
margra ungra manna, sem hófu
starf í slökkviliðinu, að þessi agi
og skólun hefði reynst gott vega-
nesti út í lífíð. Á liðnum áram hefur
Sveini verið veittur flöldi viðurkenn-
inga fyrir störf sín í þágu slökkvi-
liðsins, bæði innlend og erlend.
Þrátt fyrir mikið og erilsamt starf
sem slökkviliðsstjóri var leitast eftir
því við Svein að hann tæki að sér
stjóm snjóraðnings- og flugaf-
greiðsludeilda vamarliðsins, sem
hann og gerði af sama dugnaðinum
og með sama eldmóði og önnur störf
og hafa þessar deildir í dag fengið
mikið lof fyrir starfshæfni. Sveinn
lá ekki síður á liði sínu þegar að
félagsmálum var komið og var hann
meðal annars hvatamaður að stofn-
un starfsmannafélags slökkviliðs-
ins, lífeyrissjóði slökkviliðsins, þar
sem hann sat í stjóm framan af,
einnig var hann sfðar stofnandi að
félagi stjómenda slökkviliðsins og
var hann ætíð góður liðsmaður í
þessum félögum. Ekki skulu tíund-
uð önnur félagsmálastörf Sveins en
þau munu hafa verið allmörg.
Árið 1955 giftist Sveinn heitmey
sinni, Sigrúnu Siguijónsdóttur, og
stofnuðu þau heimili fyrst í Máva-
hlíð 13, en fluttust síðar á Lauga-
teig 44, þar sem þau komu sér upp
fallegu heimili. Þau eignuðust þijú
mannvænleg böm, Hafdísi, Ómar
og Sigrúnu Lóu, sem öll era upp-
komin og myndarlegasta fólk. Það
var gott að koma á Laugateiginn á
þessum áram og nutum við þar og
flölskyldur okkar margra góðra
samverastunda. Sigrún og Sveinn
slitu samvistir árið 1975 og flutti
Sveinn þá á heimaslóðir í Njarðvík-
um þar sem hann keypti land og
byggði sér hús ásamt sambýliskonu
sinni, Sigrúnu Sigurðardóttur, og
uppeldisdóttur, Silvíu. í veikindum
Sveins reyndist Sigrún honum mikil
hjálparhella og fór hún með honum
til London, þar sem hann lést.
Er við ljúkum þessum örfáu
orðum um vin okkar, Svein Eiríks-
son, vonum við og eiginkonur okk-
ar, Anna og Ásta, að minningin um
hann verði aðstandendum hans
huggun í harmi. Við biðjum hinn
hæsta að blessa minningu þessa
öðlingsdrengs og þökkum honum
samfylgdina.
HaUdór og Stefán
Sveinn R. Eiríkssoii slökkviliðs-
stjóri er látinn. Við þessa miklu
sorgarfregn er fátt hægt að segja,
slíkt er áfallið. Sveinn hefur verið
félagi minn og yfírmaður í meira
en þijá áratugi þegar leiðir skilur
svo mjög óvænt. Hann skilur eftir
sig spor sem aldrei verða stigin
aftur, spor sem lofa góðan dreng,
risa á meðal manna og afburða
stjómanda. Síðasta áratuginn hefí
ég verið þess aðnjótandi að hafa
starfað við hlið Sveins sem aðstoð-
armaður hans dagsdaglega. Við
höfum átt allskyns stundir saman
við að leysa vanda starfsins, þar
sem föst, réttlát og raungóð forasta
Sveins hefur ráðið ferðinni, honum
og okkur öllum til mikils sóma. Það
var unun að því að fylgjast með
verkum Syeins og elju við allt sem
hann tók sér fyrir hendur, slíkur
var krafturinn að enginn gat annað
en hrifíst með og þroskast af og
eflst. Eitt mesta gæfuspor mitt í
lífínu var þegar ég hóf störf í
slökkviliðinu, og varð þess aðnjót-
andi að kynnast Sveini, og sérstak-
lega hin síðustu ár þegar kynni
okkar vora nánust við hin ýmsu
störf. Það er nú svo, að það sem
við eigum er oft hulið okkur þangað
til að ekki nýtur lengur við. Ég
mun sakna Sveins um ókomna tíð,
ég mun sakna mikils drengskapar-