Morgunblaðið - 26.06.1986, Síða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 26. JÚNÍ1986
Það var hátíð á Amkötlustöðum
þegar hún Fríða kom í heimsókn.
Hún var svo rík af kátínu og dreifði
í kring um sig gleði hvar sem hún
fór. Slíkar manneskjur eru sannar-
lega mikils virði, fyrir alla þá sem
leið eiga um lífsbraut þeirra.
Það er sjálfsagt að þakka fyrir
gjafir sem manni eru gefnar. Það
var að minnsta kosti krökkunum
kennt strax í bemsku og víst ættum
við að muna eftir að þakka allar þær
óteljandi ánægjustundir sem hún
Fríða Gísla veitti okkur öllum sem
þekktum hana.
Hún kom fyrst sem kaupakona til
foreldra minna og eftir það vom
ævilöng vináttubönd bundin milli
fjölskyldnanna.
Þekking mín nær ekki til að rekja
æviferil hennar, aðeins að hún var
tvigift og eignaðist tvo syni með
hvomm manni. Þeir heita Gísli
Gunnar, búsettur í Hafnarfirði, Sig-
urður Agúst, búsettur í Keflavík,
Guðmundur Jósep, búsettur í Gunn-
arsholti á Rangárvöllum og Þórður
Björgvin, búsettur í Svíþjóð. Allir em
þeir bræður fjölskyldumenn.
Fríða var fædd í Hafnarfirði og
átti þar heima lengst af. Hún fór
kannski tíma og tíma austur í Holt
um sumarmál er maður hennar var
á sjónum, en hann var lengi skipstjóri
og lést um borð við skyldustörf 1972.
Hann Benedikt Gabríel Guðmunds-
son var maður sem ég bar mikla
virðingu fyrir. Við fráfall hans missti
kona hans mikið.
Eg minnist hennar Fríðu þar sem
hún sat í heygarðinum í grænu
grasinu og tíndi kúmen í pönnukök-
ur, með hóp af bömum í kring um
sig og sagði þeim sögur og ævintýri.
A rigningardögum gat hún leikið við
þau yngstu með dúkkulísur og farið
í gátuleik. Eða hún ræddi um bú-
skapinn við þá fullorðnu og aflabrögð
í Hafnarfirði og ekki má gleyma
þegar hún spáði í spil eða kaffibolla
fyrir unga sem aldna, það var ógley-
manlegt og ég held að enginn gæti
talið þann fjölda sem sótt ánægju í
spádómana hennar Fríðu.
Hún var jafningi allra, gat talað
um það sem hentaði hverjum og
einum. Við erum í dag að glata
þessum dýrmætu samskiptum kyn-
slóðanna, kannski erum við að glata
mestu verðmætum lífsins, eða á góðri
leið með það, í öllu kapphlaupinu.
Við höfum aflað okkur mikillar
þekkingar á öllum sviðum, meira að
segja getur eitt slys tortímt okkur
öllum, en við erum engu nær um
tilgang lífsins en á dögum afa okkar
og ömmu, við getum horft í gegn
um „holt og hæðir“ eins og álfarnir
í sögunum hennar Fríðu, heima í
stofu horfum við í „töfraspegilinn",
sem sýnir okkur þessa dagana unga
menn að sparka bolta á milli sín, eða
kannski keppni um besta dægurlag
í Evrópu. En tæknin hefur ekki frætt
okkur um tilgang lífsins, veikindi og
dauða.
Hún Fríða fékk að finna hvað
veikindi voru og þurfti oft að dvelja
langtímum saman á sjúkrahúsum.
Ung að árum veiktist hún og bar
aldrei sitt barr eftir það, en lífsgleðin
gerði sitt til að hún næði heilsu að
miklu leyti. Ég sé fyrir mér mynd
sem ég var vitni að, hún var að koma
heim af sjúkrahúsi eftir mikla aðgerð
og Benedikt, seinni maður hennar,
hafði dekkað borð inni í stofu og
fundið til allt það besta sem til var.
Það ríkti mikil gleði á Austurgötu
27 það kvöld.
Fríða var sérstæð persóna, eftir
því tóku fleiri en.þekktu hana. Fyrir
nokkrum vikum var ég spurð, hvaða
kona það hafi verið sem kom með
rútunni í gamla daga og labbaði niður
að Arnkötlustöðum, með mikið jarpt
hár eins og hún, ég sé fyrir mér
málverkið af henni ungri, þar sem
jarpa hárið hennar flæðir yfir allt
bakið og niður í mitti, hún lítur um
öxl ogglettnin í augnum er augljós.
Fyrir nokkrum mánuðum kom ég
að sjúkrabeði hennar, þá gat hún
flutt fyrir mig heilt kvæði sem hún
hafði kennt mér fyrir löngu en mig
vantaði hluta úr. Hún kunni svo
mikið af kvæðum og gátum og gat
flutt þau svo unun var á að hlýða.
Svona var Fríða, glettnin var enn í
augnkrókunum, en líkaminn var út-
brunninn.
Ég get ekki annað en fagnað því
að hún skuli vera laus úr viðjum sjúk-
dómanna. Ég bið Drottinn, föður lífs-
ins, að blessa hana á nýjum leiðum.
Sella
MálfríðurS. Gísla-
dóttir - Minning
Fædd 30. september
Dáin lO.júní 1986
Ljúfar minningar streyma fram
í hugann við andlát Fríðu. Frá því
ég var pínulítil var ég sannfærð um
að hún væri skemmtilegasta kona
undir sólunni og var afskaplega
stolt af því að þeklq'a hana.
Hún kom ung sem kaupakona
til afa og ömmu að Arnkötlustöðum.
Þar blandaðist engum hugur um
lyndiseinkunn Fríðu, glaðværð
hennar hreif allt heimilisfólkið.
Fríða var tvígift og eignaðist 4 syni.
Ég þekkti einungis seinni mann
> hennar, Benedikt, og syni þeirra
Jósep og Þórð. Þeir kunnu margar
gátur og galdra sem við fengum
aldrei leið á og áttu auk þess ritvél
sem ekki var ónýtt að fá að pikka
á. Þegar ég átti afmæli biðu skóla-
systur mínar spenntar eftir að sjá
þessa Fríðu og rak í rogastans
þegar vinkonana loks birtist — því
hún var nógu gömul til að vera
amma mín. En kát og hress að
vanda var hún fljót að vinna hug
og hjörtu hinna krakkanna. Hún
kunni alls kyns gátur, vísur og leiki
og var óþreytandi við að halda uppi
lífi og fjöri tímum saman. Á þessum
árum píndi maður í sig svörtu kaffi
tii að fá að vita allt um framtíðina
hjá Fríðu. Hún spáði í bolla, spil
og lófa og spreytti sig auk þess á
huglestri við mikla kátínu okkar
krakkanna. Við hugsuðum okkur
þá gjaman eitthvert dýr sem hún
reyndi að finna út. Svo horfðumst
við í augu grámyglur tvær, þangað
til annar hvor aðilinn sprakk úr
hlátri, oftast Fríða sjálf. Stundum
dansaði hún fyrir okkur Charleston
af mikilli innlifun og missti við það
einu sinni af sér gleraugun í gólfið,
óskemmd, — þá held ég að við
höfum komist næst því að deyja úr
hlátri. Þegar ég var 6—7 ára fékk
ég að dvelja vikutíma hjá Fríðu og
Bensa á Austurgötu 27, Sú dvöl
líður mér seint úr minni. Þau báru
mig á höndum sér allan tímann.
Við fórum í bíó, á hlutaveltu og í
margar heimsóknir. Bensi lagði svo
hart að sér að skemmta mér, að
hann stal stundum alveg senunni.
Skúffurnar og skálamar hennar
Fríðu vom fullar af forvitnilegum
hlutum sem maður mátti handíjatla
að vild. Það gekk alveg yfir pabba
þegar hann kom að sækja mig, þar
sem ég sat og hámaði í mig niður-
soðna ávexti með ijóma. Ég leit
ekki við þeim heima af því mér
fundust þeir vondir — en þeir vom
góðir hjá Fríðu.
Að leiðarlokum finnum við best
hvað ástvinir hafa gefið okkur. Líf
Fríðu var þrátt fyrir glaðværðina
enginn dans á rósum. Hún háði
langa og stranga baráttu við mikil
veikindi megnið af ævi sinni. En
hún missti samt aldrei móðinn eða
glettnisglampann úr augunum,
hversu hart sem hún var leikin.
Hanna systir gat ekki verið við útför
Fríðu, en við þökkum henni í sam-
einingu fyrir allt og allt. Við vottum
íjölskyldu hennar okkar innilegustu
samúð. Blessuð sé minning Málfríð-
ar Gísladóttur.
Jóna Sigríður Þorleifsdóttir
Eitt hlýjubros eitt ástúðleikans orð
eitt ylríkt handtak stundum meira vegur
en pyngja full og borin krás á borð
og bikar veiga dýr og glæsilegur. (G.G.)
Löngu liðinn tíma vil ég þakka
fyrir.
Alpa og nýttgrœnmeti
kalla f ram sólskinió
smjörlíki hf.
Þverholti 17, sími 26300
400gr
4 BRAUO O
■A PÖMKmH
I U

Alpa-alltofgott
til aÓ nota bara ó Brauðið