Morgunblaðið - 16.08.1986, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. ÁGÚST 1986
,We.yfhn/ eg yerb cub kvchjcn. |?íg- Konan
mm craö b'^a effcir í?ui æS nofccLöímaoo.

áster..
.. .aðsvífa ísæludraumi
TM Reg. U.S. Pat. Ott.-all rights reserved
©1986 Los Angeles Times Syndicate
Þegar þú hefur slegið
hann í gólfið ferð þú strax
út í hlutlausa hornið.
i|i 'i I' 'li'
,/i. ,i.
-f7\RNOW5Kl
HÖGNI HREKKVISI

„ MJA.
Á ' <•
Hvað eru fyrirtæki í
matvælaiðnaði að hugsa?
Ekki vitum við hvort fyrirtækið þar sem þessi mynd var tekin hefur
matvælafræðing á sínum snærum en nýútskrifuðum matvælafræð-
ingi finnst að matvælafræðingar eigi undir högg að sækja.
Nýútskrifaður matvælafræð-
ingur skrifar:
I Morgunblaðinu sunnudaginn
10.8. var auglýsing sem vakti at-
hygli mína.
Ráðgarður, sem hefur aðsetur í
Nóatúni í Reykjavík og hefur með
að gera „stjómunar- og rekstrarráð-
gjöf“, var að auglýsa eftir starfs-
manni fyrir „traust og þekkt
fyrirtæki í matvælaiðnaði". Starfið
felst í því að hafa með höndum
gæðaeftirlit, þ.e. taka sýni og mæla
og sjá um úrvinnsla gagna.
Þetta taldi ég vera alveg gráupp-
lagt fyrir matvælafræðinga að sækja
um, enda eitt af því sem þeir eru
menntaðir til.
í auglýsingu Ráðgarðs er gert ráð
fyrir því að meinatækninám eða
samsvarandi menntun sé sú mennt-
un sem sóst er eftir.
Mér datt nú fyrst í hug hjúkrunar-
fræðingur, jafnvel einhver með B.S.
gráðu úr læknadeild eða röntgen-
tæknir. Bara einhver sem gæti
annast vel um matvælin sem fyrir-
tækið í matvælaiðnaðinum væri að
framleiða, því hvað gæti verið betra
en að ráða tæknimenntað fólk í
meinum til að fyrirbyggja eða fjar-
lægja þá meinlegu galla sem hrjá
flókin framleiðsluferli þekktra mat-
vælafyrirtækja?
Til vara auglýsir Ráðgarður eftir
því að starfsmaðurinn megi hafa
stúdentspróf og reynslu við rann-
sóknarstörf. Ég verð að viðurkenna
að hér runnu á mig tvær grímur.
Hvemig er það nú annars, eru stúd-
entar almennt ráðnir á rannsóknar-
stofur? Er flóttinn úr ríkisgeiranum
orðinn svo megn að manna þarf
rannsóknarstofur opinberra stofn-
ana með stúdentum?
Ég trúi því tæplega að mikið sé
um stúdenta í rannsóknarstörfum,
nema fólk sem er í framhaldsnámi
og þá í sumarvinnu og hverfur svo
aftur til náms síns að hausti. Ég
gæti best trúað því að fenginni
reynslu að launakjör ráði einhveiju
hér um. Því þarf „traust og þekkt“
fyrirtæki að hugsa um að spara sér
þann litla launamun sem gæti verið
um að ræða? Af hveiju var ekki
auglýst eftir matvælafræðingi sem
hefur menntun einmitt til þessa
starfs og því sem tengist matvæla-
framleiðslu? Því er auglýst eftir
starfsmanni sem hefur hlotið mennt-
un til starfa við heilbrigðisþjón-
ustuna?
Með fullri virðingu fyrir menntun
og færni meinatækna vil ég vitna í
bækling sem gefinn er út af Meina-
tæknafélagi Islands. Þar segir m.a.
um tilgang félagsins „Að vemda
réttindi meinatækna“.
Það er næsta víst að flest öll fag-
félög hafi álíka setningu á sinni
stefnuskrá og ekki er að sakast við
meinatækna þótt fyrirtæki í mat-
vælaiðnaði vilji ekki ráða sérfræðing
í faginu eða hvort rekstrarráðgjöfin
hafi einhvers staðar brugðist. Málið
er að matvælafræðingum finnst und-
arlegt að matvælaframleiðendur
skuli leggja að jöfnu nám matvæla-
fræðinga sem’ m.a. eru menntaðir
fyrir matvælaiðnaðinn og meina-
tækna sem menntaðir eru fyrir
heilbrigðisþjónustuna.
Þetta er heldur ekkert einsdæmi
að svona sé staðið að þessum mál-
um. Það verður að segjast eins og
er að við lifum jú í lýðfijálsu landi
og allt er leyfilegt innan ramma lag-
anna þó sumum leyfist aðeins meir.
Spurningin hér er að mínu mati sú;
Um hvað eru hagsmunaaðilar í
matvælaiðnaði að hugsa???
Framleiðsluna? Launakjör? Stöðv-
un framleiðslunnar ef sérfræðingur
í faginu fyndi galla í matvælunum?
Eða er um almenna vanþekkingu
að ræða hjá matvælafyrirtækinu og
rekstrar- og ráðgjafarfyrirtækinu?
Eitt gott ráð get ég þó gefið Ráð-
garði næst þegar auglýsa á eftir
sérfræðiþekkingu: Auglýsið eftir
sérfræðingi í viðkomandi grein.
Víkverji skrifar
Veizlan mikla nálgast. Raunar
virðist ekki annað vera eftir
en að leggja á borð. Undirbúningi
er lokið. Búið að þrífa hátt og lágt
í borginni, snyrta og snurfusa,
byggja og bæta. 200 ára afmælið
á eftir að verða borgarbúum eftir-
minnilegt og á fleiri stöðum eru
tveggja alda afmæli haldin hátíðleg
þessa dagana. Af þeim kaupstöðum
sem fengu réttindi árið 1786 er
Reykjavík eini kaupstaðurinn sem
haldið hefur réttindum sínum óslitið
síðan.
Fyrir 200 árum er útilokað að
nokkurn mann hafi órað fyrir þeirri
þróun, sem átti eftir að verða í
Reykjavík. Reyndar þarf ekki að
fara tvær aldir til baka. Ibúar í
Rcykjavík árið 1786 munu hafa
verið 167. Nú eru þeir um 90 þús-
und.
Davíð Oddsson, borgarstjóri, rit-
ar grein í nýjasta tölublað Sveitar-
stjómarmála og segir þar meðal
annars: „Við skulum setja okkur í
spor þeirra manna sem lituðust um
árið 1915 fyrir aðeins rúmum 70
árum. Hvernig gátu þeir ímyndað
sér að íbúar bæjarins, sem þó hafði
stækkað töluvert frá aldamótum og
var kominn með íbúafjölda á borð
við Kópavog og Akureyri í lag, yrðu
70 árum síðar orðnir fleiri en íbúar
landsins í heild voni árið 1915? Þá
voru þeir 89.000. Það væri vissu-
lega glannalegt að spá því nú út
frá þessum forsendum, að eftir 70
ár verði íbúar Kópavogs og Akur-
eyrar orðnir fleiri en 240.000. En
jafnvel þótt íbúafjöldinn beri með
sér miklar breytingar, þá hefðu þó
framsýnustu draumóramenn getað
gert spá í þeim efnum. En þeir
hefðu aldrei getað sagt fyrir um
margar aðrar breytingar, sem orðið
hafa. Aldamótamaðurinn hefði ekki
getað ímyndað sér, að 85 ámm
síðar yrðu steinlögð stræti, mal-
bikaðar götur, í Reykjavík yfir 320
kílómetrar að lengd, og að um þessi
sömu stræti ækju 40.000 bifreiðir.
Öll hús yrðu hituð upp með heitu
vatni úr iðrum jarðar, rafmagnið
talið jafn sjálfsagt og andrúmsloftið
og að borgin sjálf tæki þátt í að
sjá landinu öllu fyrir því og nær
öllu umhverfi sínu fyrir heitu vatni.“
Síðan víkur borgarstjóri að lýs-
ingu á borginni sem gerð var
skömmu fyrir stríð. „Hún gefur til
kynna, að jafnvel fyrir rúmum 40
árum hafi enginn getað séð fyrir,
að 60 barnaheimili yrðu risin í borg-
inni nú, 12 öldrunarheimili, 7
félagsmiðstöðvar, 26 skólar, 2 leik-
hús, 8 kvikmyndahús, ópemhús, 6
bókasöfn, 11 sýningarsalir, 12
danshús og 14 kirkjur, svo ekki sé
minnzt á veitingastaðina, íþrótta-
vellina, skrúðgarðana o.s.frv."
XXX
Víkveiji kemst ekki hjá því að
líta aðeins til baka eftir að
hafa gluggað í skrif borgarstjóra.
Þensla borgarinnar síðustu áratugi
er með ólíkindum. Maður sem
Víkveiji þekkir vel er fæddur við
Háteigsveginn fyrir 35 ámm. Þar
vom ekki steinlögð stræti í þá daga,
heldur moldar- eða malarvegir, og
bændabýli í útjaðri höfuðstaðarins.
Fyrstu minningar þessa manns
em tengdar mjólkurflutningum á
hestvagni. Hrossið hét Mósi og við-
skiptavinirnir bjuggu í Hlíðunum.
Klambrar voru helzta býlið á þess-
um slóðum, en sjálfur er maðurinn
fæddur á Sunnuhvoli. Það yrði
skrýtin sjón að sjá húsaþyrpinguna
þar komna á gamla staðinn við
Háteigsveginn fyrir ofan og gegnt
verzlununum þarna mitt á meðal
steinsteyptra íbúarhúsanna. Smáí-
búðarhverfið var rétt að byggjast á
þessum ámm og fannst mönnum
nóg utn íjarlægðirnar þangað, enda
vom ferðir almenningsvagna stijálli
og einkabílar ólíkt færri en nú ger-
ist. Breiðholt, Árbær og Grafarvog-
ur vom svæði bænda, sumarbú-
staðir vom neðar og nær bænum.
Golfvöllurinn var í Öskjuhlíðinni og
bæjarbúar drýgðu tekjur sínar með
kartöfluræktun í Kringlumýrinni
þar sem nú rís Kringla þeirra Hag-
kaupsmanna og Hús Verzlunarinn-
ar stendur.