Morgunblaðið - 19.08.1986, Blaðsíða 58

58
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19. ÁGÚST 1986
félk í
fréttum
Kjólarmr verða
áfram í kompunni
Eitt vonlausasta verk, sem menn
taka sér fyrir hendur, er tiltekt
í geymslum, þessum kössum, sem
ýmist eru geymdir uppi á háalofti
eða niðri í lqallara. I þeim er nefni-
lega yfírleitt að fínna samansafn
minninga, eða réttara sagt hluta,
sem minna okkur á staði, stundir
eða einhvem samferðarmanninn.
Venjulega endar með því að við
eyðum fleiri klukkustundum í að
fletta í gegnum gamlar dagbækur,
lesa bréf frá æskuárunum eða
skoða myndir sem farnar eru að
gulna lítið eitt. Hugurinn reikar
fram og til baka og endurminning-
arnar hrannast upp. Eftir allan
þann tíma, sem þetta tekur, getum
við talist heppin ef við treystum
okkur til að henda á haugana einum
plastpoka af drasli — hitt hefur
allt of mikið tilfinningalegt gildi.
Minjagripir geta verið af öllum
stærðum og gerðum, allt frá eld-
spýtustokk til risastórra bangsa.
Um daginn tók leikarinn Dustin
Hoffmann sig til og ætlaði aldeilis
að hreinsa út úr kompu sinni. Þeg-
ar ekkert hafði heyrst til hans í 8
klukkutíma klifraði konan hans nið-
ur í kjallara og kom þar að bónda
sínum, sitjandi á gólflnu með kjóla-
hrúgu í fanginu og var hann æði
dreyminn á svip. „Ég fann þama
kjólana sem ég klæddist í myndinni
Tootsie," upplýsti Hoffmann „og
það eitt varð þess valdandi að ég
endurupplifði allar upptökumar í
huganum. Ég bara gersamlega
gleymdi mér. Hlutverk Tootsie er
eitt erfiðasta hlutverk sem ég hef
fengist við á ferli mínum og minn-
ingarnar frá þessum tíma em bæði
sárar og sætar, svo mikið er víst.
Það varð lítið úr tiltektinni þann
daginn, en ég gerði mér þó grein
fyrir því að trúlega mun ég aldrei
geta hent þessum hallærislegu kjól-
um, hversu hjákátlegt sem það
kann að virðast. Mér þykir nefni-
lega svolítið vænt um Tootsie
kerlingargreyið," sagði hann.
Með jarðsambandið í góðu lagi
Skyndileg frægð getur verið al-
veg hreint stórhættuleg — svo
mikið er víst. Hún á það nefnilega
til að stíga fólki mjög til höfuðs, eyði-
leggja skapgerð þess og gera það
bókstaflega óþolandi í allri um-
gengni. Whitney Houston er ein
þeirra sem vissi nákvæmlega út í
hvað hún var að fara, þegar hún tók
Whitney Houston og
leikkonan Julianne
Phillips
til við að syngja opinberlega. Ná-
frænka hennar, Dionne Warrwick,
hafði nefnilega lagt henni lífsreglum-
ar, varað hana við og hefur ávallt
verið henni innan handar, að öllu
leyti. „Sjái ég fram á að hún sé að
fara á eitthvert flug — er ég fljót að
kippa henni niður á jörðina aftur,"
segir Dionne, „eða í það minnsta að
útvega henni fallhlíf." Whitney Ho-
uston er frænku sinni líka afskaplega
þakklát. „Ég veit að hver einasta
stjama mun hrapa, fyrr eða síðar,"
segir hún „svo það hreinlega tekur
því ekki að reisa sér einhveijar skýja-
borgir.“ — En það er ekki nóg með
að Houston hafi sitt jarðsamband í
góðu lagi, heldur reynir hún einnig
að veija þá vini sína, sem skyndilega
frægð hljóta, frá vonbrigðum og sárs-
aukafullum skipbrotum. Meðal þeirra
er Julianne Phillips, eiginkona söngv-
arans Bmce Springsteen. Ekki alls
fyrir löngu var Julianne valin úr hópi
hundmða umsækjenda til að fara
með hlutverk í væntanlegri kvik-
mynd, sem ber heitið „Sweet Life“.
Aðspurð hvort hún væri ekki alsæl
með þann heiður svaraði hún: „Auð-
vitað er ég ánægð, en eins og vinkona
mín Whitney Houston segir: Þetta
er eitt — núíl, fyrir mér. Við skulum
bara vona að það verði ekki jafntefli,
í leikslok.
„Við erum mjög hrif-
næmir ungir sveitalubbar“
Upp’ á palli, inn' í tjaldi, út’ í fljóti
vonandi skemmtið’ ykkur
illa drukkin, inn’ í skógi, hvar er tjaldið?
Vonandi skemmtið’ ykkur vel.
Það var sama hvert maður lagði
leið sína nú um verslunar-
mannahelgina — alls staðar heyrði
maður fólk raula þessar línur fyrir
munni sér, um leið og það maulaði
nesti sitt eða ráfaði um móana.
Þetta var lagið, sem skaust upp í
fyrsta sæti vinsældalista hlustenda
rásar 2 á fimmtudeginum fyrir þá
helgi, um það bil þegar ferðafiðring-
urinn fór að gera vart við sig meðal
fólks. Flytjendur þessa ágæta lags
kalla sig Greifana og hafa þeir á
undanförnum mánuðum orðið æ
meira áberandi í tónlistarlífi lands-
manna. En hveijir eru þeir? Hvaðan
koma þeir? — Og hvert stefna þeir?
Forvitni er fjölmiðlanna fag — og
því mæltum við okkur mót við þá
félaga kvöld eitt fyrir skömmu,
fengum okkur kaffísopa og spjöll-
uðum við þá um heima og geima
og urðum bara þó nokkurs vísari.
„Við komum allir frá Húsavík,
nema Felix, söngvarinn okkar,“
upplýsti gítarleikarinn, Sveinbjörn
Grétarsson. „Fyrir norðan vorum
við meira að segja í hljómsveit sam-
an, erum búnir að dunda við þetta
í nokkur ár. Hljómsveitin hét „Spec-
ial Treatment“ og þá sungum við
bara á ensku. Við ætluðum nefni-
lega að taka enska markaðinn alveg
með trompi, en það klikkaði nú,
einhverra hluta vegna," bætir hann
við og brosir út í annað. „Já, það
var dálítið skrítið," skýtur Kristján
Viðar inn í og hlær, „við fengum
svo fjári litla spilun þarna úti.“
„Það var svo ekki fyrr en við ákváð-
um að taka þátt í músíktilraunun-
um, sem við fórum að leita að svona
alvöru-söngvara. Kunningi okkar
benti okkur þá á Felix og hann kom
í prufu til okkar," segir hann. „Já,
— og hvað heldurðu að þeir hafi
iátið mig syngja, ræflarnir?" spyr
Felix. „Lagið „Turn me loose“ með
Loverboy. Það er eitthvert það erf-
iðasta lag, sem ég hef sungið." Nú
ætla félagar hans alveg að verða
vitlausir úr hlátri. „Það var nú al-
veg spreng-hlægilegt að hlusta á
það,“ veina þeir. „En við virtum
viðleitnina og réðum drenginn,"
segir Gunnar, „viku áður en við
tróðum svo upp á músíktilraunum
og sigruðum að sjálfsögðu. Við vor-
um nefnilega búnir að ákveða að
ef við myndum ekki vinna þær, þá
myndum við hætta þessu basli,"
bætir hann við. Nú eru liðnir þrír
mánuðir og rúmlega það síðan
músíktilraunirnar voru haldnar og
velgengni Greifanna og vinsældir
fara sívaxandi. „Já, þetta hefur
gengið alveg ótrúlega vel,“ viður-
kenna þeir allir. „Eiginlega gerðist
þetta allt of fljótt, maður er ekki
almennilega búinn að átta sig á
þessu ennþá,“ segir Sveinbjöm.
„Tíminn flýgur áfram og við höfum
ekki haft tíma til að sinna neinu
öðru, enda eru öll okkar persónu-
legu mál, að maður tali nú ekki um
fjármálin, komin í rúst. En það
stendur allt til bóta. Við höfum
verið mjög heppnir, en það hefur
líka kostað mikla vinnu."
- Hvemig líkar ykkur að vera
orðnir svona poppstjömur?
„Ágætlega, þakka þér fyrir,“
svarar Kristján Viðar að bragði, en
félagar hans líta á hann stómm
augum og eiga bágt með að leyna
undrun sinni á þessu svari hans.
„Nei, svona í alvöru talað, þá erum
við sko engar stjörnur, bara ósköp
hrifnæmir sveitalubbar," leiðréttir
hann í skyndi. „Sennilega er Bjössi
mesta stjarnan," segir Felix og
hlær. „Það var alveg magnað að
sjá viðbrögðin hjá stelpunum þegar
hann tók gítarsólóið í Galtalæk um
verslunarmannahelgina." „Della,"
fussar Sveinbjöm og við sjáum ekki
betur en hann roðni lítið eitt. „Við
fengum bara æðislega góðar mót-
tökur þar, allir sem einn. Stemmn-
ingin var rosaleg. Enda seldum við
hvorki meira né inna en 90 plötur
og 20 spólur á aðeins 10 mínút-
um.“ „Og misstum þar af leiðandi
af flugeldasýningunni," segir Gunn-
ar í tregablendnum tón. „Þegar við
Sannkallaðir „sjentilmenn", bæði í fasi og framkomu. Greifarnir — talið frá
vinstri: Kristján Viðar Haraldsson, hljómborðsleikari, Felix Bergsson, söngv-
ari, Jón Ingi Valdimarsson, bassaleikari, Gunnar H. Gunnarsson, trymbill og
Sveinbjörn Grétarsson, gítarleikari.
vorum að spila í Galtalæk fór raf-
magnið skyndilega," upplýsir
Kristján, „en við héldum samt
áfram að spila á trommurnar óg
fengum fólkið til að syngja hástöf-
um. Það korter var alveg bijálæðis-
legt. Stemmningin var svo geggjuð.
En við misstum líka raddirnar og
fjórir okkar veiktust hreinlega. Við
vorum því ekki nema hálfir menn
þegar við komum að Laugum, þar
sem við spiluðum líka,“ bætir hann
við.
— Er von á annarri plötu á þessu
ári?
„Ah“ stynja þeir allir og líta hver
á annan. „Það verður eiginlega
bara að ráðast,“ segir bassaleikar-
inn, Jón Ingi. „Við eigum svo sem
nóg efni, það vantar ekki, fullt af
rómantískum ballöðum. En hvort
þeim verður þrykkt á plast fyrir
jól, er enn óvíst. Þessi fyrsta plata
hefur selst vel, enda vorum við ofsa-
lega heppnir aó komast á samning
hjá Steinum, en þetta er engu að
síður kostnaðarsamt. Við erum
núna að fjárfesta í hljóðfærum
meira og minna og það er sko ekk-
ert grín. En ef við komum með
plötu, þá verður hún vandaðri en
þessi fyrsta — „soundið” verður að
vera miklu betra," bætir hann við.
„Mér fínnst dálítið gaman að því
hvað rómantísku lögin virðast vera
í mikilli uppsveiflu þessa dagana,"
segir Felix, „og á næstu plötu verð-
ur ábyggilega að finna einhver
svoleiðis lög. En við ætlum samt
ekki út í svo þungar pælingar að
fólk hætti að skilja okkur, langt frá
því. Tilgangurinn með tónlistinni
ér að skemmta fólki, en ef einhver
finnur boðskap í því sem við erum
að gera, þá er það vissulega mjög
gott. Til dæmis eru skiptar skoðan-
ir um það hvort við séum að hæðast
að fólki í textanum um útihátíðina,
eða hvort við séum bara að lýsa
því, sem fram fer af slíkum sam-
komum — og eiginlega gerum við
okkur enga grein fyrir því sjálfíf
hvort heldur .er,“ segir hann.
Það er eftirtektarvert hversu
snyrtilegir Greifarnir eru, þegar
þeir koma fram. Leggið þið mikið
upp úr útlitinu? „Já, í rauninni ger-
um við það,“ segir Sveinbjörn.
„Ástæðan er einfaldlega sú, að okk-
ur líður mun betur þegar við erum
vel til hafðir. Nú, og svo býður
nafnið eiginlega upp á það. Maður
getur ekki kallað sig greifa og litið
síðan út eins og öskuhaugur — það
einfaldlega passar ekki. Það er líka
staðreynd að fólk sem kemur á tón-
leika í fyrsta sinn verður mun
jákvæðara í okkar garð ef við erum
vel til fara.“ — „En svo eyðileggjum
við allt, um leið og við byijum að
spila," skýtur Kristján Viðar inn í
og setur upp bráðfyndinn vonleysis-
svip. „Við erum komnir á kaf í þetta
núna, munum æfa stíft í vetur,