Morgunblaðið - 19.08.1986, Page 65

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19. ÁGÚST 1986
65
Árni Jónsson og Skúli Egilsson
„Mjög rausnarlegt“
í Lækjargötunni voru einnig á
röltinu Ámi Jónsson og Skúli Egils-
son, báðir 15 ára.
„Þetta er mjög rausnarlegt allt
saman," sögðu þeir félagar. „Það
er bara vonandi að borgin fari ekki
á hausinn af þessu," sagði Ámi.
Hann var nýkominn úr sveit og
bíður eftir því að skólinn heQist
aftur í haust, en hann er í Réttar-
holtsskóla. Skúli er í Hlíðaskóla, en
vinnur í blikksmiðju í sumar. Hann
tók sér þó frí í gær til að taka þátt
í hátíðahöldunum.
Ámi og Skúli sögðust báðir ætla
að mæta á útihátíðina í miðborginni
um kvöldið og spáðu því að þar
yrði margt um manninn og „ömgg-
lega eitthvað fyllerí" á mannskapn-
um. Þetta væri bara eins 17. júní
endurtekinn.
„Betra að búa hér
en á Akureyri“
Skammt frá lyftingabásnum varð
á vegi blaðamanns norðlensk snót,
nánar tiltekið frá Akureyri, að nafni
Ingibjörg Amardóttir. Ingibjörgu
leist vel á hátíðarhöldin og bað hún
fyrir bestu kveðju til Davíðs. Að-
spurð kvaðst hún hafa eftir megni
rejmt að krækja sér í sneið af af-
mælistertunni, en það ekki tekist,
hins vegar væri hún á leiðinni á
grillið að fá sér pylsu, enda glorsolt-
in.

Ingibjörg Amarsdóttir
Ingibjörg, sem er frá Akurejnri,
kvað betra að búa í Reykjavík en
á Akureyri, ef veðurlagið væri un-
danskilið, en það væri mun betra á
Akureyri, þrátt fyrir góða veðrið á
afmælisdaginn.
„Tertan vargóð“
Tveir tólf ára strákar úr Breið-
holtinu, þeir Júlfus Axelsson og
Bjöm Bjömsson vom að fylgjast
með íþróttakeppni í Hljómskála-
garðinum. „Okkur finnst bara
gaman. Við unnum plötur í happ-
drætti og svo fengum við okkur
tertusneið, hún var góð. Nú ætlum
við að fara og skoða meira. Kannski
komum við svo aftur í kvöld."
„Mætti hækka laun
borgarstarfsmanna í
tilefni dagsins“
„Ég er ekta Reykvíkingur," sagði
Margrét Kristín Sigurðardóttir, 23
ára Reykjavíkurmær, sem blaða-
maður Morgunblaðins hitti að máli
í Hljómskálagarðinum, „hér vil ég
búa og hvergi annars staðar.“
Margrét er borgarstarfsmaður
og vinnur á einu dagheimila borgar-
innar og fannst henni viðeigandi
að hækka laun borgarstarfsmanna
í tilefni afmælisins. Að öðm leyti
fannst henni afmælishátíðin vera
vel heppnuð, að því undanskildu að
viðtalið hafði leitt til þess að hún
týndi samferðafólki sínu.
— sjá bls. 67.
Margrét Krístín Sigurðardóttir
Björn Björnsson og Júlíus Axelsson
Kannski jafnvægi í byggð lands-
ins verði eftir eina öld af því að
róbótarnir em orðnir svo flínkir í
öllum mögulegum störfum, að fólk-
ið verður að flykkjast út í eyðifírð-
ina. Kannski laxaframleiðslan verði
svo geigvænleg, að böm verði sett
í þegnskylduvinnu í tvær vikur á
hveiju ári til að slátra Iaxi í Elliða-
ánum og flytja hann í laxapillu-
★
Ég fínn húsið mitt í líkani af
Reykjavíkurborg frá 1886 á Kjar-
valsstöðum. Skyldi það enn standa
eftir hundrað ár? Myndimar á sýn-
ingunni em óborganlegar, en sem
ég skoða þessar frábæm gömlu
bæjarmyndir fírin ég að okkur
áhorfendum er ekki aðeins ætlað
að skoða liðnar stundir, horfa á
söguna. Við eigum líka að anda að
okkur þungri og þjóðlegri baðstofu-
lyktinni. Ég eigra inn í krambúðina,
þar sem búðarsveinar og búðardöm-
ur afgreiða btjóstsykur og fíkjur í
kramarhús. Lítil stelpa horfír stór-
eyg í kringum sig:
— Hvað er þetta, segir hún við
mömmu sína.
— Þetta em nú verzlanir eins
og þær vora fyrir hundrað ámm,
elskan mín, segir mamman í uppeld-
islegum fræðslutón. Telpan heldur
áfram að skima í kringum sig, seg-
ir svo: — Af hverju vom þeir að
hafa svona búðir þá? Af hverju
ekki bara venjulegar?
★
Það er byrjað að raða upp þess-
ari meiriháttar tertu. Ég hef tyllt
mér á Menntaskólatröppumar og
bærinn er smátt og smátt að fyll-
ast af fólki, það rennur í fyrstu
fram eins og bunulækur en svo
þyngist straumurinn og þetta er
ekki lengur iðandi mannhaf, við
emm orðin að síldum í tunnu, kom-
umst hvorki aftur né áfram.
Hvemig ætli fólkið verði, sem
gengur hér um götumar eftir
hundrað ár? Hvað ætli það hugsi?
Skrítið að varla nokkrir aðrir hér
en komaböm í vögnum verða til
þá. Skrítinn þessi tími. „Já, tlminn,
hugsaðu þér,“ segir Guðbjörg úr
Garðinum, næstum jafnaldra öld-
inni og kom til Reykjavíkur til að
vinna við saumaskap árið 1921.
„Það mætti segja mér að brqyting-
amar í Reykjavík næstu hundrað
árin verði ekki jafnmiklar og þessa
síðustu öld. Þetta hafa ekki verið
breytingar. Ég kalla það kollsteypu.
Og nú hafa allir það svo gott. Og
vilja prýða í kringum sig og hafa
allt snyrtilegt. Samt em menn allt-
af að kvarta. En það er víst
mannlegt eðli. Ég vona að það
breytist ekki þrátt fyrir alla þessa
tækni. Já, veiztu ég gæti hugsað
mér að fólkið yrði hlessa sem var
hér á þessum stað 1886. Ef það
gæti fylgzt með okkur í dag. Ætli
það héldi ekki að það hefði villzt
inn á vitlausa stjömu ..."
Alveg er mér hulin ráðgáta hvað-
an allt þetta fólk getur komið. Það
heldur áfram að streyma hingað
og það þokar sér æ nær tertunni
löngu. Gefur yfírlýsingar og veltir
henni fyrir sér. „Samtökin hafa
bent okkur á að við ættum ekki að
smakka á henni," segir ungur mað-
ur við konuna sína og horfir djúpt
í augun á henni. Hún kinkar kolli.
Sonur þeirra bregður við: „Ef er
brennivín í henni vil ég ekki sjá
hana,“ hreytir hann angistarlega
út úr sér. Svo er sagt að böm skilji
aldrei neitt.
★
í hátalaranum er tilkynnt að það
verði klukkutíma bið unz byijað
verður að borða tertuna. Það fer
léttur vonbrigðakliður um þá sem
hafa þegar beðið við kaðlana í tvo
tíma. „Það er nú helzt okkur vanti
tertubitann," segir Sigurgeir frá
Óseyrarholti. „Engu líkara að við
höfum ekki fengið mat í mánuð.
Við ættum að vera feitari ..."
Úti í Hljómskálagarðinum er allt
að komast á fleygiferð. Það er búið
að skera af tertunni og langt kom-
ið að sporðrenna henni.
„Þá em það pylsumar,“ segir
andstuttur maður og hnippir I fé-
laga sinn. Þeir bijóta sér braut
gegnum göngin og vita ekki að
þeir eiga langa og stranga leið fyr-
ir höndum. En það er eins og
venjulega. Við þurfum helzt að gera
öll allt samtímis.
í Hljómskálagarðinum er spen-
dýragarður, dansgarður, hænsna-
garður og ég veit ekki hvað. Ég
sezt niður í grasið og sötra afmælis-
drykkinn og velti fyrir mér hvað
séu mörg hlutföll af hinu og þessu
í honum. Tvær rosknar dömur í
gráum drögtum og með hatta og
instamatik taka andköf: „Almátt-
ugur, þau em barasta þama ...
ég verð að taka mjmd. Almáttug-
ur.“ Svo missir hún myndavélina í
fátinu.
Ég lít skelfíngu lostin um öxl.
En þetta er þá allt í lagi. Þau em
þama á röltinu, forsetinn og borg-
arstjórahjónin og brosa í allar áttir
og fara að dansgarðinum að horfa
á litlar stelpur í bleikum tjultpilsum
dansa af stakri leikni. „Hún er bara
í bláum kjól,“ segir önnur daman.
„Og með bláan hatt,“ segir hin.
„Það er lfklega til heiðurs Davíð.“
Svo taka þær myndir, forsetinn
stoppar og brosir og borgarstjórinn
brosir. Slðan er haldið í áttina að
spendýragarðinum og vonandi bæði
dömumar og heiðursgestimir hafi
komizt að grillinu og fengið pulsu.
★
Krakkamir era komnir með
blöðmr og flautur og hatta og við
emm öll búin að ganga hring eftir
hring og anda að okkur afmælinu
og sólinni. í kvöld verður Austur-
völlur, þetta hjartahólf Reykjavík-
ur, baðaður í blómum og ljósum.
Vonandi að ljósin verði áfram í
beðunum eftir að blómin em fölnuð
og minni okkur á að við áttum öll
afmæli og vomm öll saman.
Og svo eftir hundrað ár . . .
verður þá bökuð önnur terta? Ætli
Ifkan af þessari verði á söguminja-
sýningunni? Til minningar um það
sem var núna — eftir hundrað ár.
Kannski þykir þeim það skrítin
uppátekt þá. Eða þeim verður alveg
sama?
Mér er ekki sama. Ég er fegin
að fá að vera til núna. Þegar við
Reykjavík eigum afmæli í sólskin-
inu.
Texti:
Jóhanna
Kristjónsdóttir
stöðvamar?
Morgunblaðið/Börkur