Morgunblaðið - 19.08.1986, Blaðsíða 62

a8er t&úoá er srjriAcnnanM aiG/.jey'KMOt/.
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19. AGÚST 1986
L
0
i
S
1
, /_3£JCn'i ri nn seQ\r&x5 þú komish úé>
ollurn. Lík’mdum. i hdmsmetabókiria..1'
ást er___
.. .nð sýna af sér kæti, en
cnfrin læti
TM Reg. U.S. Pat. Off.-all rights reserved
© 1986 Los Angeles Times Syndicate
Ég verð að taka byssurnar
mínar með mér í kirkjuna
til að vernda okkur gegn
djöflinum?
Þú ert enn bara heima?
r
HÖGNI HREKKVlSI
Dauðinn, síðasti áfanginn
David skrifar:
„Síðasti áfangi í lífí mannsins á
jörðinni er dauðinn. Það er eitt
helzta lögmál þessarar plánetu, að
allt það, sem hér lifir, verður ein-
hvern tímann að deyja.
Dauðinn sækir unga sem gamla,
fátæka sem ríka, og gerir engan
greinarmun.
Dauðinn kemur yfir allt og alla
á þessum hnetti, sem við búum á,
en maðurinn virðist vera sá eini sem
er hræddur við að deyja. Hann er
ævinlega að leita að einhveiju
undralyfi sem gæti framlengt líf
hans hér á jörðinni. En líf okkar
er fyrir marga --píslarganga frá
vöggu til grafar. Af hverju fram-
lengja það?
Margir halda að þegar maður
deyr þurrkist hann algjörlega út í
eilífu myrkri. Þess vegna forðast
hann að hugsa um dauðann, og
allt líf hans virðist vera eilíf hlaup
frá dauðanum. Hann gerir allt
mögulegt til að ná ódauðleika í
verkum sínum, því að hann þolir
ekki tilhugsunina um að vera graf-
inn og gleymdur fyrir fullt og allt,
og hvergi koma við sögu aftur.
En dauðinn er ekki til fyrir Guðs
börn, því að það sem við köllum
dauðann er aðeins áfangastaður
eftir ferðalag okkar á jörðinni. Að-
eins hinn annar dauði sem mun
henda allt illgresið á jörðinni, er
hinn raunverulegi dauði.
Flest vestrænt fólk hefur óljósa
hugmynd um það sem kemur eftir
dauðann og hvert það fer. Prestam-
ir predika um himnaríki eftir
líkamsdauðann, en Biblían talar um
paradís, og fólk skilur hvorugt, því
að lögvitringar og biblíusérfræðing-
ar hafa tekið burt lykil þekkingar-
innar.
En meira en helmingur allra jarð-
arbúa trúir á líf eftir dauðann og
á annað líf eftir þetta líf eða endur-
fæðingu.
Jesús sagði: „Yður ber að endur-
fæðast! Ef maður endurfæðist ekki
af vatni og anda, getur hann ekki
komist inn í guðsríkið." Og áfram
sagði hann: „Enginn hefir stigið upp
til himins, nema sá er niður sté af
himni - sonur Guðs." En dvalarstað
fyrir börn Guðs kallaði hann
Paradís.
En kirkjan hafnaði þessari kenn-
ingu, og lokaði með því himnaríki
fyrir mönnum.
í bókinni „Líf og Dauði“ eftir
Gunnar Dal segir m.a.: „í Matt-
heusarguðspjalli segir ennfremur
um Jóhannes skírara: Og ef þér
viljið veita því viðtöku, þá er hann
sá Elías, sem koma á. Og aftur í
sama guðspjalli: En ég segi yður
að Elías er nú þegar kominn, en
þeir þekktu hann eigi, heldur gjörðu
við hann allt, er þá lysti; þannig á
manns-sonurinn að þola þjáningar
ef hendi þeirra. Þá skildu lærisvein-
arnir, að hann talaði við þá um
Jóhannes skírara."
Hér virðist sagt með ljósum orð-
um, að Jóhannes skírari sé Elías
endurborinn. Og í orðunum liggur
að spámannshæfíleikar Jóhannesar
séu þroskaðir áður en hann kemur
til jarðarinnar. (Sjálfur talar Jesús
um fortilveru sína sem sjálfsagðan
hlut: „Til þess var ég sendur", seg-
ir hann. Sendur hvaðan?)
Óhætt er að fullyrða að þessari
kenningu um fortilveru sálarinnar
er hvergi neitað í Nýja Testament-
inu. Það virðist einnig staðreynd
að hinn kristni heimur trúir á fortil-
veru og endurfæðingu til jarðarinn-
ar ekki aðeins í frumkristninni,
heldur fyrstu fímm til sex aldimar
eftir að Kristur boðaði fagnaðarer-
indi sitt. Origen, heilagur Agustinus
og heilagur Franz von Assisi játuðu
allir þessa trú. Fyrst á kirkjuþingi
í Konstantinopel árið 553 e.K. var
þessari kenningu hafnað og var þar
þó um þriðjungur atkvæði gegn
hinu nýja valdboði, um að trú á
fortilveru skyldi dæmast villutrú.
Sú staðreynd, að hinn kristni
heimur er í dag yfírleitt mótfallinn
þessari kenningu Jesú á því rætur
sínar augljóslega fyrst og fremst
að rekja til valdabaráttu innan
kirkjunnar á 6. öld e. Kr. en bygg-
ist ekki á nokkur hátt á kenningum
Krists.“
Líf eftir dauðann hefur verið
rannsakað í meira en hundrað ár,
bæði vísindalega og læknisfræði-
lega, og það eru til ótal mörg dæmi
sem sanna það að maður heldur
áfram að lifa og þroskast eftir
líkamsdauðann, þó það sé á öðru
tilverustigi. „Dauði, hvar er sigur
þinn? Dauði, hvar er broddur þinn?“
I. Korintubréf 15:55.“.
Enga sameiningu
Reykvíkingur skrifar:
„Vegna bollalegginga um hvað
gera skal í fjárhagsvandræðum
Utvegsbankans, vil ég láta þess
getið, að ég hefí í langan tíma ein-
göngu lagt sparifé mitt inn í
Sparisjóð Reykjavíkur og nágrennis
og mun halda því áfram.
Ef svo útrúlega vildi til að hann
yrði á einn eða annan hátt samein-
aður Útvegsbankanum, mun ég
taka út það sem ég á þar inni, og
svo veit ég að fleiri munu gera.“
Víkverji skrifar
Sjónin úr glugga Víkveija í rit-
stjómarskrifstofum Morgun-
blaðsins við Aðalstræti og
vesturenda Austurstrætis í gær
verður honum ógleymanleg. Aust-
urstræti var iðandi mannhaf. í stað
hins daglega umferðaniðs heyrðist
stöðugur kliður frá fólki í hátíðar-
skapi, sem gekk léttklætt og
glaðlegt um götur borgarinnar. A
Hallærisplanið hafði verið raðað
borðum og stólum og þar sátu
menn og einbeittu sér að tafli; í
Fógetagarðinum (sem nú er farið
að kalla Víkurgarð af ástæðum,
sem Víkveiji þekkir ekki) var leik-
inn djass, á bílaplaninu við Happ-
dætti Háskólans voru böm að leika
sér á tívolíbílum og á Austurvelli
skoðaði Víkveiji sér til mikillar
ánægju ýmislegt af því, sem grunn-
skólanemendur gerðu á liðnum
vetri, þegar þeir rifjuðu upp sögu
borgar sinnar.
Menn báru saman bækur sínar
um, hve margir væru á götum
bæjarins. Sumir sögðu 60 þúsund,
aðrir 70 og enn aðrir voru þeirrar
skoðunar, að talan væri nær 100
þúsundum. Víkveiji leggur ekki
dóm á fjöldann; kannski dreymir
einhvem lesanda hans réttu töluna.
XXX
Víkveija þótti það ljóst strax og
hann hóf hátíðargönguna frá
styttu Leifs Eiríkssonar á Skóla-
vörðuholti á slaginu 13.30, að
mikill fjöldi fólks yrði til þess að
fagna tveggja alda afmæli höfuð-
borgarinnar í miðbænum. A ör-
skammri stundu fylltist Skólavörðu-
stígurinn af fólki og þegar komið
var niður í mitt Bankastræti blasti
Lækjargatan við; full af fólki um-
hverfis tertuna frægu. Víkveiji
hvarf af vettvangi áður en farið var
að skera hana. Hann var þó svo
frægur að ganga meðfram tertunni
handan við kaðalgirðinguna, sem
hafði verið sett upp henni til vam-
ar. Þeir vom vígalegir Lionsmenn-
imir, sem bjuggu sig undir að
afgreiða kökuna og biðu eftir, að
forsetinn fengi sér fyrsta bitann.
Eftir að það gerðist hafði Víkveiji
reglulega fréttir af því frá sam-
starfsmönnum, hvemig þeim hefði
gengið að ná sér í kökubita. Honum
heyrðist, að nokkuð margir hefðu
orðið frá að hverfa án þess að
smakka á hinni frægu köku. Þeir,
sem fengu bita, voru sigurglaðir og
létu ekki aðeins vel af eigin dugn-
aði heldur einnig bragðinu. Glöggur
gestur Víkveija gat þess, að sér
hefði fundist miður, að þar sem
hann fór hafí kakan aðeins verið
afgreidd öðmm megin.
Þegar Víkveija gafst aftur tæki-
færi að fara út í Lækjargötu
rúmlega 16.30 var kakan horfín og
þeir, sem vildu fínna bragðið af
henni, urðu að sætta sig við að tína
mola af auðum borðunum. í kring-
um þau var tekið til við að safna
tómum gosflöskum en innihaldið
notuðu afmælisgestimir til að
kyngja tertunni miklu.
XXX
egar Víkveiji gekk um götum-
ar varð honum að orði, að sér
þætti bragurinn að einhveiju leyti
annar en 17. júní. Þá var honum
bent á, að nú gengi enginn um
götur með ýluflautur. Þetta vom
orð að sönnu og skortur á þessum
flautum skapaði þögulan virðuleika
í mannQöldanum. Mættu þeir, sem
skipuleggja hátíðahöldin 17. júní
taka mið af þessu þegar á næsta
ári og sjá til þess, að dregið verði
úr flautu-hávaðanum og látunum,
sem honum fylgir.
Þessi afmælisdagur höfuðborg-
arinnar verður öllum ógleymanleg-
ur, sem áttu þess kost að taka þátt
í honum. Enn einu sinni hefur sann-
ast, að okkur fínnst ánægjulegt að
fá tækifæri til þess að lyfta okkur
upp og halda hátíð, þegar tækifæri
gefst. Það hefði heldur betur sett
strik í reikningin fyrir okkur öll,
ef veðurguðirnir hefðu bmgðist í
gær. Þeir gerðu það þó ekki frekar
en þeir guðir, sem bentu Ingólfi
Arnarsyni á það forðum daga að
taka sér bólfestu hér á horninu á
Aðalstræti og Túngötu, aðeins
steinsnar frá þeim stað, þar sem
Víkveiji stóð í gær og horfði fullur
hrifningar yfir mannhafið í Austur-
stræti.