Morgunblaðið - 26.08.1986, Blaðsíða 42

38er TgúoÁ .as auDAauiaisMjaiaAjamjoaoM
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 26. ÁGÚST 1986
A
*
Enn ein söng-
glöð systkini
Fjölskyldufyrirtæki á borð við
systkinasönghópa hafa löngum
verið afskaplega vinsæl fyrirbæri
vestan hafs. Þessu til sönnunar
nægir að nefna Osmond-systkinin
sem nutu gífurlegra vinsælda fyrir
nokkuð mörgum árum, svo og Jack-
son-bræðuma, sem síðar leystust
reyndar upp í frumeindir sínar. Ef
marka má okkar heimildir virðist
nú enn einn systkinahópurinn vera
á góðri leið með að slá í gegn þar
vestra, söngflokkurinn, The Jets,
sem sérhæflr sig í svokallaðri
„fönkaðri tyggjókúlu-tónlist". Alls
eru systkinin 14 talsins, en enn sem
komið er troða aðeins 8 þau elstu
upp á söngskemmtunum ýmiss kon-
ar. „Við erum ákveðin í að verða
eins fræg og Osmond-systkinin og
Jackson-bræðumir áður en næsti
vetur er á enda," segja þau — og
að mati sérfróðra mann er sú full-
yrðing ekki eins §arstæðukennd og
virst gæti í fyrstu. Lag þeirra
„Crush on you“ komst nýlega í
fimmta sæti bandaríska smáskífu-
listans og plata þeirra, „The Jets“,
er á uppleið á Billboard-vinsælda-
listanum.
Foreldramir, þau Mike og Vake
Wolfgramm, fluttu til Banda-
ríkjanna fyrir tuttugu árum frá
pínulitlu konungsríki í Kyrrahafí,
Tonga, þar sem Mike vann sem
trésmiður. Þau settust að í Salt
Lake City og hófu að hlaða niður
bömum. Vake var heimavinnandi
húsmóðir en Mike starfaði sem af-
greiðslumaður í kjörbúð hverfisins.
Tónlistaráhugi og hæflleikar bam-
anna komu fljótlega í ljós, enda var
móðir þeirra æði söngelsk og kenndi
þeim fjöldann allan af bamalögum.
Það var þó ekki fyrr en árið 1978,
sem sönghópurinn var formlega
stofnaður og þá söng ættmóðirin,
Vake, aðalröddina. Mike sagði upp
stöðu sinni í kjörbúðinni, fjárfesti í
sendiferðabíl og ferðaðist með fjöl-
skylduna um landið þvert og endi-
langt, þar.sem þau tróðu upp við
alls kyns tækifæri. „Pabbi sagði
alltaf að það væri aðeins einn mað-
ur sem kæmi til greina sem
umboðsmaður okkar," upplýsti
Eugene, sem er 19 ára gamall.
„Það var Powell, sem vann eitt sinn
fyrir plötufyrirtækið Motown. Hann
hafði hinsvegar löngu sagt skilið
CPII
Væn ykkur sama, þott þið flyttuð ykkur héðan?
við þennan skemmtikraftaiðnað,
var farinn út í viðskipti og hafði
þá engan hug á að skipta sér neitt
af tónlistarmönnum meir. En þegar
okkur tókst svo loks að fá hann til
að hlusta á okkur, þá lét hann til
leiðast og skrifaði undir samning
við okkur." „Þau voru alveg frá-
bær,“ segir Powell. „Ég vann á
sfnum tíma mikið með Jackson-
bræðrunum og það get ég svarið,
að þessir krakkar gefa þeim sko
ekkert eftir, eru bara betri, ef eitt-
hvað er. Ég vissi það strax eftir
fyrsta lagið að þessi sveit ætti eftir
að slá í gegn, bíðið þið bara,“ bæt-
ir hann við.
The Jets — Efri röð frá vinstri: Haini 18 ára, Leroy 20 ára, Eliza-
beth 13 ára, Rudy 17 ára. Neðri röð frá vinstri: Kathi 15 ára,
Eugene 19 ára, Moana 12 ára og Eddie 20 ára.
Skelfilesf stund
/ 1 ö, • X •
1
Getið þið ímyndað ykkur skelfinguna, sem hlýtur
að grípa um sig er maður festist í „rússíbana",
á hvolfí, marga metra uppi í loftinu? Þetta henti nefni-
iega 24 ungmenni í Tívolíinu í Álaborg, ekki alls fýrir
löngu. Lestin snarstöðvaðist á óheppilegasta stað, 38
metra frá jörðu og sátu farþegarnir þar fastir í einar
27 mínútur, eldrauðir í framan, og héldu að nú væri
þeirra hinsta stund runnin upp. Það var ekki fyrr en
slökkvilið bæjarins kom á vettvang að björgunaraðgerð-
ir gátu hafist. Reipi var bundið í fremsta vagninn og
lestin dregin niður. Eins og nærri má geta varð léttir-
inn mikill er fólkið hafði loks fast land undir fótum sér
á ný. „Þetta var alveg hræðilegt," sagði framkvæmda-
stjóri skemmtigarðsins. „Svona atburðir eiga ekki að
geta átt sér stað, en svo virðist sem einhver farþeg-
anna hafi í ógáti ýtt á neyðarbremsuhnapp og hann
fest. Tæknibúnaðurinn sem stýrir þessu tæki kostar
tugi milljóna króna og á að vera afskaplega fullkom-
inn. Þessi bilun var okkur því mikið áfall. Til allrar
hamingju voru þó axlarólamar traustar, þær héldu
fólkinu föstu í sætum sínum. Það hefði lítið þurft að
bera út af til þess að þetta endaði með ósköpum." —
En ævintýri eiga að enda vel og það gerði þetta svo
sannarlega líka. Farþegarnir komust allir heilu og
höldnu niður á jörðina á ný og kenndu sér einskis
meins, ef frá er talinn höfuðverkur og svolitið mar á
öxlum eftir ólarnar, sem björguðu þó lífí þeirra.
Maður fær hnút i magann af tilhugsuninni einni
um að festast í fieiri mínútur i þessari stöðu.
„Við höfum sko enga þörf
fyrir heimilishjálp“
— segja mæðgurnar Astrid og Irma, sem eru 102
og 80 ára gamlar
Aldurinn er afstætt hugtak, víst
er það. Hugarfar og lífsviðhorf
skipta meira máli en árafjöldinn,
I sem að baki er. Við þekkjum öll
1 ungt og fullfrískt fólk, sem þó
gæti verið á aldur við ömmu okk-
ar, andlega séð — höfum heyrt
sögur af konum jafnt sem körlum,
sem komin eru á níræðisaldur, en
geisla þó enn af lífsfjöri, tilhiökkun
og kraftmikilli kæti. Þetta er fólkið
stingur í stúf við allar skýrslur og
skrár um málefni aldraðra. Meðal
þeirra sem hundsa allar hindranir
hvað aldurinn snertir, fussa og sveia
við þess háttar fordómum, eru
mæðgumar Astrid Madsen og Irma
Hansen. Þær eru báðar ellilífeyris-
þegar og það meira að segja í eldri
kantinum. Engu að síður hefur
hvomg þeirra þörf fyrir heimilis-
hjálp, hvað þá heldur hjúkrun. Þær
segjast báðar vera fyllilega sjálf-
bjarga og kæra sig ekkert um
afskipti utanaðkomandi aðila af
húsverkum þeirra. „Dóttir mín rétt-
ir mér að vísu hjálparhönd," segir
Astrid og bendir á Irmu, sem er
rúmlega áttræð að aldri. Aðspurð
kveður Astrid, sem orðin er nú 102
ára gömul, það ekki koma til greina
að þær mæðgur fari að búa saman.
„Sko, mamma bjó hér í fímm mán-
uði, ekki alls fyrir löngu, meðan
hún var að jafna sig eftir beinbrot.
Og sú sambúð gekk alveg stór-
áfallalaust," bætir Irma við. „Svo
auðvitað standa dyr mínar henni
ávallt opnar, ef eitthvað amar að.
En það er fráleitt að við förum að
búa saman báðar fullfrískar.“ „Nei,
það gengi aldrei," segir mamma
gamla, „ég er svo óttalegur nátt-
hrafn, vil helst vaka heilu og hálfu
næturnar, horfa á bíómyndir, lesa
eða hlusta á útvarp. Irma hefur
hinsvegar alltaf verið ægilega
kvöldsvæf. Svo það liggur í augum
uppi að þeir yrðu ófáir árekstramir
á því heimilinu," segir Astrid og
hlær.
Báðar urðu konurnar ekkjur fyr-
ir mörgum árum síðan. Astrid á
aðeins þessa einu dóttur en Irma á
tvær. „Á hveijum laugardegi hitt-
umst við svo allar fjórar, höldum
svona kvennakaffíboð," upplýsir
Irma. „Þá mætum við með handa-
vinnuna, spjöllum um daginn og
veginn og segjum hverri annarri
sögur. Sambandið milli þessara
þriggja ættliða hefur nefnilega
ávallt verið mjög gott, sjaldan eða
aldrei slettst nokkuð upp á vinskap-
inn.“ Því til sönnunar má nefna að
Irma heimsækir móður sína á hverj-
„Við erum afskaplega góðar vinkonur, en gætum þó aldrei búið
saman," segja þær mæðgur. Og ástæðan? — „Mamma gamla er svo
mikill nátthrafn, vakir heilu og hálfu næturnar við sjónvarpsgláp
og bókalestur."
um degi, færir henni hádegismat
og leysir erfiðustu húsverkin af
hendi. „En aðeins þau erfiðustu,“
segir hún. „Meðan ég ryksuga,
þurrkar mamma af og vökvar blóm-
in. Það er aðeins eitt, sem við eigum
báðar dálítið erfltt með og það er
að þvo gluggana. íbúðin hennar er
uppi á þriðju hæð og mér líður allt-
af heldur illar að hanga þar út um
gluggann og pússa rúðurnar, á það
til að svima svolítið. — En maður
lætur sig samt hafa það,“ segir
Irma. Allir vinir Astrid eru löngu
horfnir yfir móðuna miklu og því
er það ómetanlegur félagsskapur
sem hún hefur af dóttur sinni og
dótturdætrum. „Það er kannske
þess vegna sem ég hef lagt mig
fram um að treysta fjölskyldubönd-
in svo mjög,“ segir Astrid, „án
hennar myndi ég sennilega veslast
upp á einni viku.“