Morgunblaðið - 27.11.1986, Side 17

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. NÓVEMBER 1986
17
sJaNÚ^eR
69-11 -00
Auglýsingar 22480
Afgreiðsla 83033
dóttir, Jón Axel, Hrafnkell
Sigurðsson og Daði Guðbjörns-
son. Einnig má nefna Steingrím
E. Kristmundsson, en hann sýnir
bæði teikningar og málverk, og ég
leit málverk hans hýrara auga en
teikningamar. Þá má nefna ívar
Valgarðsson, sem sýnir nokkrar
viðkvæmar smámyndir, gerðar af
blandaðri tækni og skúlptúra úr
steinsteypu, sem mér leizt vel á.
Verk eftir Guðrúnu Tryggvadótt-
ur kunni ég ekki að meta, og grafík
eftir Sólveigu Aðalsteinsdóttur
sagði mér lítið í látleysi sínu. Þór
Vigfússon gerir flugvél úr gipsi og
málar síðan skrautlega vængi og
skrokk, ég er hræddur um að ég
fatti ekki meininguna.
Þama em ellefu listskapendur á
ferð, og eins og allir geta séð, sem
þessa sýningu skoða, em þessir ein-
staklingar afar misjafnir í mynd-
gerð sinni. Ekki vil ég fara nánar
út í að meta verk þeirra hér, því
að þetta em allt ungir kraftar, sem
enn em í mótun og ógemingur að
gera sér grein fyrir, hvemig æxlast
til hjá þeim á komandi tímum, en
sannleikurinn er sá, að margir sýna
verk sín, áður en þeir em tilbúnir
í slaginn, og enn aðrir bíða of lengi
og verða seinir fyrir. Það hefur
verið svo mikið um sýningar að
undanfömu, að með ólíkindum er í
því fámenni, sem við eigum að búa
við. Ef allt, sem fram kemur er
merkilegt, væri það kraftaverk, og
guði sé lof, að svo er ekki.
Nýlistasafnið
Verk eftir Jóhönnu Kristínu Ingvadóttur.
ið á sinn stað, því að uppistaðan í
vinnu þessa hóps er tvímælalaust
olíumálverkið, og þeir listamenn,
sem stunda það af hvað mestum
móði em til að mynda Ómar Stef-
ánsson, Jóhanna Kristín Ingva-
Jakkaföt
Stakir jakkar
Frakkar
Buxur
Peysur
Skyrtur
Silkibindi
Skór
Treflar
gerir
muninn
Bankastræti.
Sími 29122.
Myndlist
Valtýr Pétursson
Hópur af ungu listafólki hefur
tekið sig saman og efnt til samsýn-
ingar í Nýlistasafninu. Þessi hópur
samanstendur af þremur konum og
átta körlum. Sumt af þessu fólki
hefur þegar vakið á sér eftirtekt,
en annað hefur verið minna í vindin-
um. Það er eins og gengur og
Steindór
Marinó
sýnir
í Gallerí Listveri við Austur-
strönd 6 á Seltjamarnesi hefur
Steinþór Marinó Gunnarsson efnt
til sýningar á myndum sínum. Það
em 70 myndir á þessari sýningu,
gerðar í vatnslit og olíulit, ásamt
nokkmm „monotypum", en lista-
maðurnn hefur þýtt þetta útlenda
orð yfir á íslenzku og nefnt það
einþrykk. Finnst mér það ágæt
þýðing, sem fleiri ættu að notfæra
sér. Vatnslitamyndimar em þarna
í meirihluta.
Steinþór Marinó er enginn byij-
andi í faginu. Hann hefur margoft
haldið sýningar á verkum sínum,
bræður hans em þekktir myndlist-
armenn og afkomendur framúr-
stefnu — listamaður og þekktur
vefari. Steinþór Marinó heldur sig
mest við landslagið í myndum
sínum, og sjávarsíðan er honum
kær. Hann hefur að undanförnu
valið sér viðfangsefni frá Norður-
landi, einkum frá Siglufirði og úr
atvinnulífinu þar nyrðra. Ég fæ
ekki betur séð en að olíumálverk
Steinþórs séu mun fremri vatnslita-
myndum hans, en að mínum dómi
em þær viðvaningslegar tæknilega
og verka ekki eins sannfærandi og
sum olíumálverk hans. Einkum
þótti mér Steinþóri takast vel í
Þingvallamynd, sem hangir á vegg
við uppgang í efri sal, en því er
heldur ekki að leyna, að mörg af
olíuverkum Steinþórs Marinós em
nokkuð of sæt í litatónum og missa
því marks sem málverk. Þessi sýn-
ing í Listveri er keimlík því, sem
áður hefur sézt frá hendi Steinþórs
Marinós, og hann kemur ekki á
óvart, nema ef vera skyldi með við-
fangsefni sín að norðan.
Það hefur verið svo fjömgt sýn-
ingalíf hér í borg að undanförnu,
að farið er að gæta vissrar þreytu
á því sviði, enda er svo komið, að
fólk er hætt að nenna að sækja
sýningar, en það má hlera hjá að-
standendum sýninga. Er það
sannarlega illa farið, ef fólk er orð-
ið svo mettað af framboðinu af
myndlist, að ekki sé lengur hægt
að halda sýningar án þess að kosta
stórfé til og fá ekkert í aðra hönd
nema armæðuna. Þá sannast hið
fornkveðna, að öllu má ofgera.
gerist, fólk er mismunandi fljótt og
mismunandi áijáð í að koma verk-
um sínum á framfæri, og raun-
vemlega hefur það ætíð verið
þannig.
I myndskreyttum bæklingi, sem
seldur er á þessari sýningu, segir
orðrétt: „Við vildum fá fram lista-
verk sem við vissum að lægju
einhversstaðar óáreitt á vinnustof-
um eða í geymslunum og láta
Nýlistasafnsgustinn leika um þau
og dusta af þeim rykið." Svo mörg
voru þau orð, og af þeim má ráða,
að aðstandendur þessarar sýningar
virðast hafa visst álit á þeim mynd-
verkum, sem til sýnis em. Þama
kennir að vísu margra grasa, og
ólíkt fólk er á ferð í flestum tilfell-
um, en eitt á það þó sameiginlegt,
þ.e. að vera með á nótunum í því,
sem er að gerast í Evrópu. Enn-
fremur virðast allir þátttakendur í
sýningunni hafa fengið nægju sína
af því, sem kallað var konsept, enda
um þrúgandi leiðinlega hræringu
að ræða, sem var ágæt fyrir Sviss-
ara og slíkt alvömfólk, en varla til
mikilla átaka fyrir eins hresst fólk
og Islendingar em að jafnaði. Enda
fer það ekki milli mála á þessari
sýningu, að málverkið er aftur kom-