Morgunblaðið - 27.11.1986, Síða 62

62
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. NÓVEMBER 1986
mnmn
„ Hvernig getur nokkur
gullfíska- renrux riiSurúr vusk'i ?"
ást er...
io-3
.. . að hugsa ávallt
blítt til hans.
TM Reg. U.S. Pat. Oft.-all rights teserved
»1984 Los Angeles Times Syndicate
Með
morgunkaffínu
— -tarmowSK' Kattamatur í 10 ár er
meira en nokkrir hest-
------ burðir af dósum.
HÖGNI HREKKVÍSI
W pýf?1 ij 0
# VET 0-5 ©1986 .íS McNaught Synd., Inc. '-VS
V elvakandi skrifar:
Um kvæðin „Glerbrot“ o g
gátuna um eldspýtuna
Hafi Velvakandi ekki vitað það
fyrir þá veit hann nú að íslendingar
eru enn ákaflega elskir að ljóðum.
Honum hafa borist fjölmargar
ábendingar varðandi kvæðið „Gler-
brot", en það er eftir Freystein
Gunnarsson fyrrum skólastjóra.
Það birtist í ljóðabók Freysteins,
sem út kom 1935 og nefndist ein-
faldlega „Kvæði“. Seinna bindi
ljóðabókarinnar kom fyrir sjónir
almennings árið 1943. Hér á eftir
fer kvæðið eins og það er í ljóðabók
Freysteins á bls. 16.
Ég fann það um síðir, að gæfan er gler,
svo grátlega brothætt hún reyndist mér,
því æskan er léttstíg og Ieikur sér
að Ijómandi gullinu friða.
En glerið er brothætt, og gijótið er víða.
Mér gersemin dýra var gefin í hönd,
í gáskanum héldu mér engin bönd;
ég lék mér á æskunnar ljómandi strönd,
sá leikur varð gullinu’ að meini.
Ég braut það í ógáti’ á örlagasteini.
Núskilégþað fyrst, hvað ég skemmti njér við,
er skemmt hef ég dýrasta leikfangið.
Nú sit ég í rökkrinu’ og risla mér við
að raða brotunum saman.
Ég særi mig á þeim. - En samt er það gaman.
Þá var spurt um vísu „um eld-
spýtumar", eins og það var orðað.
Margir hafa orðið til að hringja í
Velvakanda og gefa honum nánari
upplýsingar um vísu þessa. Greini-
legt er að hún er allgömul, jafnvel
samin fyrir 1914. Ekki vissu við-
mælendur Velvakanda hver höfund-
ur hennar væri en flestir lærðu
þeir hana í æsku og þá sem gátu.
Spurt var um hvem eða hvað svo
væri kveðið?
Eins og gengur var vísan ekki
nákvæmlega eins í meðfömm allra
þeirra er hringdu en þó bar furðu
lítið á milli.
Skal nú gátan birt hér um leið
og öllum er þakkað, bæði þeim er
höfðu samband vegna „Glerbrots"
Freysteins og eins hinum er fóm
með þrautina um eidspýtuna fyrir
Velvakanda.
Höfundur kvæðisins „Glerbrot"
er Freysteinn Gunnarsson fyrr-
verandi skólastjóri, en á árunum
1935 og 1943 kom út eftir hann
ljóðabókin „Kvæði“ i' tveimur
bindum. Er Ijóðið að finna i fyrra
bindinu á bls.16.
Þó að ég sé mögur og mjó
margra næ ég hylli.
Ég í skógi eitt sinn bjó
aldinhjánna á milli.
íslenska óperan-Þjóðin
Fjárveitingavaldið
Takk fyrir frábærar sýningar á
II Trovatore sem þjóðin hefur orðið
aðnjótandi að undanfömu, m.a. í
sjónvarpi (sem ég vona að verði
endurflutt í samvinnu við rás 2 fljót-
lega).
Tillaga til landsmanna: Eigum
við ekki að styðja Islensku ópemna
og listamenn hennar í gegnum fjár-
veitingavaldið (Ríkið) og tryggja
10 söngvumm fastráðningu við
ópemna frá næstkomandi áramót-
um og í t.d. 5 ár til reynslu. Þá
getur þetta listafólk snúið sér alfar-
ið að áframhaldandi uppbyggingu
þessarar stórgóðu byijunar, sem er
þroskamikill vaxtarbroddur vaxinn
upp úr hugsjónajarðvegi og svita-
dropum. Skrifíð blaðinu og ljáið
þannig málinu lið.
Tillaga til ópemnnar: Er ekki
hugsanlegt að þið gætuð hagnast
á útgáfú hljómplötu á uppfærslu
ykkar á II Trovatore þar sem jafn-
framt fylgdi íslenskur texti og
myndir úr sýningunni?
Jakob P. Jóhannsson
Nú er ég í fjötur færð
fcld að höfði grima.
Inni í búri bundin særð
bíð svo langan tíma.
(Nú er ég í fjötur færð
feld að höfði gríma.
Og því svöðusári (dauðasári) særð
ef svall um langan tíma.)
Tekur mig þín harða (eða;hægri) hönd
húmið gýn mér nauða.
Li&a ég er leysast bönd
Ijós þitt verð í dauða.
(Grípur mig þín harða hönd
á húmið tekur nauða.
Lifiia tekur leysast bönd
ljós svo verð í dauða.)
Víkverii skrifar
Ottalega sýnist annars þessi
svokallaða herferð gegn um-
ferðarglópunum hafa skilað rauna-
lega litlum árangri. Alls engum
fljótt á litið, satt best að segja.
Víkverji, sem þarf að vera talsvert
á ferðinni, sér að minnsta kosti
ekki betur en að fyrrnefndir greifar
séu ennþá í fullu fjöri og hafí jafn-
vel aldrei verið sprækari.
Þetta var enda æði daufleg her-
ferð. Það skal meira til en nokkurra
daga umvöndunartón, sem forhert-
ustu ökuþóramir kalla raunar
nöldur. Þessir utangarðsmenn í
umferðinni halda ótrauðir áfram að
hunsa stefnuljósin til dæmis, láta
sig eftir sem áður hafa það að sýna
þau ekki einu sinni við fjölfömustu
gatnamót, jafnvel hvorki í morgun-
öngþveitinu né í síðdegisglundroð-
anum þegar ástandið er stundum
þannig þar sem mest gengur á að
það er bfil við bfi svo langt sem
augað eygir.
XXX
Mest er ljósfælnin samt við ak-
reinaskiptin. Stefnuljós? Ætli
meira en helmingur reykvískra öku-
manna hirði um að vera að fárast
útaf svoleiðis hégóma — eða viti
þá bara betur? Núna uppúr um-
ferðarráðstefnunni, sem trygginga-
félögin stóðu meðal annars að, kom
enda ökukennari fram í útvarpinu
og lýsti yfír þeirri skoðun sinni skýrt
og skorinort, að það sem héti öku-
kennsla hér uppi á Islandi væri
mestmegnis kák og sýndar-
mennska.
Þá hefur Víkveiji heldur ekki
orðið tiltakanlega var við það, að
þeir sem aka á stöðuljósunum ein-
um saman hafi mikið rumskað við
þau margendurteknu tilmæli sem
komu fram í herferðinni, sem fyrr
er getið, að þeir létu af þessum
ósið. Þeir komu enn sem fyrr alsæl-
ir útúr myrkrinu með þessar
grútartýrur framan á tijónunni og
hafa augsýnilega aldrei heyrt á það
minnst að fyrrgreind ljós eiga að
gegna því hlutverki einvörðungu
að vara aðra ökumenn við því að
farartækið, sem sýnir þau, sé kyrr-
stætt.
Ætli þeir þykist vera að spara
rafmagnið eða perumar jafnvel eða
ætli þeir þykist ef til vill vera að
sýna öðrum ökumönnum svona ein-
staka nærgætni? Hætt við samt að
þeir síðamefndu séu ekki neitt
óskaplega þakklátir þegar þeir fá
þessa öðlinga í fangið.
XXX
Maður nennir aftur á móti ekki
lengur að vera að fárast útaf
svigköppunum hér á götunum,
þessum sem vingsast eins og þeyti-
spjöld á milli akreinanna eins og
þeir væm staddir á skíðum í Blá-
fjöllunum eða á hraðbát hér úti á
Flóanum eða væm bara svona
haugafullir, einsog kemur líka
stundum á daginn sem alkunnugt
er. Það þýðir ekki nokkum skapað-
an hlut að reyna að koma vitinu
fyrir þessa samborgara okkar. Mað-
ur gæti eins reynt að tala um fyrir
símastaur. Þeir em nefnilega að
hamast við að vera „kaldir", að
sýna okkur heybrókunum hvemig
þeir kalli nú ekki allt ömmu sína
né séu þeir þær tepmr og aumingj-
ar að fara eftir einhveijum herjans
umferðarreglum.
Fijálsbomir menn með hundrað
hestöfl undir vélarhlífínni. En hvað
hestöflin em mörg undir höfuðskel-
inni er svo önnur saga.
XXX
egar Filippus prins var í Kína
á dögunum og þótti fara dálít-
ið hæpnum orðum um augnsvipinn
á landsmönnum, upplýsti DV í frétt
þama að austan að Kínveijar væm
„frá sér numdir" af reiði.
Nú er spumingin sú hvort þeir
geti kannski líka orðið „öskuglaðir".