Morgunblaðið - 20.02.1987, Blaðsíða 34

34 MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 20. FEBRÚAR 1987
Jónína B. Kristins
dóttir — Minning
Fædd ll.júní 1935
Dáin 12. febrúar 1987
í dag fer fram frá Langholts-
kirkju útför mágkonu minnar,
Jónínu Brynju Kristinsdóttur, sem
lést 12. febrúar sl. Jónína fæddist
í Reykjavík þann 11. júní 1935,
dóttir hjónanna Kristins Helgason-
ar, vörubifreiðastjóra, og Ólafíu
Margrétar Brynjólfsdóttur. Móður
sína missti hún ( æsku, en ólst upp
með föður sínum og systkinum.
Upphaf kynna okkar Nínu var
það, að vorið 1954 fluttist hún á
æskuheimili mitt, Klausturhóla í
Grímsnesi, þá nýtrúlofuð bróður
mínum, Magnúsi Björgvinssyni.
Þau hófu búskap í Klaustur-
hólum, fyrst í félagi við foreldra
mína, en tóku síðar við öllum bú-
skap og bjuggu þar til ársins 1964.
Eftir að foreldrar mínir hættu bú-
skap var heimili þeirra Nínu og
Magnúsar mitt annað heimili. Fyrst
í Klausturhólum og síðar í Njörva-
sundi 7, þar sem ég bjó með móður
minni í sambýli við þau. Þessara
ára minnisb ég með þökk í huga.
Þar sem ég er langyngstur systkina
minna veit ég að samveran við
mágkonu mína hefur að einhveiju
leyti mótað uppeldi mitt í æsku.
Fyrir það er ég þakklátur, til henn-
ar var ætíð gott að leita, bæði í
gleði og sorg.
Vorið 1964 fluttu þau Nína og
Magnús til Reykjavíkur. Nína hafði
þá átt við vanheilsu að stríða og
oft verið langdvölum í sjúkrahúsi.
En þau slitu þó ekki alveg tengsl-
in við sveitina, þar sem þau héldu
eftir nokkru landi og reistu sér þar
sumarbústað. Nínu leið vél á þess-
um stað og fór hún þangað síðast
nokkrum vikum áður en hún dó.
Nína var alla tfð afar hjálpfús
kona, og í huga mínum ber þar
hæst umönnun þá er hún veitti
móður minni á síðustu æviárum
hennar. Sú hjálp var svo mikil og
ómetanleg að aldrei verður full-
þökkuð. Veit ég að þar mæli ég
einnig fyrir munn systkina minna.
Böm þeirra Jóninu og Magnúsar
eru §ögur, Björgvin, fæddur 11.
september 1955, er nú við tækni-
fraeðinám I Danmörku, Ólaffa
Margrét, fædd 24. janúar 1957, býr
í Minneapolis, þar sem maður henn-
ar er við nám, Guðný Rósa, fædd
8. desember 1960, býr í Aratungu,
og Erla, fædd 13. nóvember 1963,
vinnur í Búnaðarbanka íslands.
Fyrir tæpu ári kenndi Nína þess
sjúkleika er nú hefur leitt hana til
dauða. Ekki fór framhjá þeim er
til þekktu að hún vissi að hveiju
dró. Aldrei heyrði ég hana þó kvarta
eða vera með uppgjöf. Veit ég að
þar hefur trú hennar á Guð og
æðri máttarvöld veitt henni styrk.
Við hjónin og fjölskylda okkar
vottum þér bróðir minn og bömum
þínum okkar dýpstu samúð.
Björn O. Björgvinsson
Nú þegar Nína systir er horfln
frá okkur svo alitof fljótt er margt
sem kemur upp í huga minn, og
svo ótal margt sem ég og fjölskylda
mín höfum að minnast og þakka
fyrir.
Ekki var haldin sú gleðistund í
fjölskyldunni að ekki væri hún
manna fyrst að bjóða fram aðstoð
sína, og ekki síður ef eitthvað bját-
aði á hjá mér eða öðmm henni
nákomnum, og var þá sama hvem-
ig heilsu hennar var háttað, um það
var ekkert íjasað, heldur vom hlut-
imir framkvæmdir af alúð og
samviskusemi.
Svo var það hin hliðin hennar
Nínu sem við fengum svo oft að
njóta, þar var hún búin í sitt fínasta
skart tilbúin að gleðjast með okkur
á góðum stundum, söngelsk og
brosandi svo ekki var hægt annað
en hrífast með, í þessu vom þau
samhent hjónin eins og um margt
annað.
Á þessa samheldni reyndi oft,
því fyrir utan hennar síðustu og
erflðustu veikindi hafði hún átt við
að stríða erflðan húðsjúkdóm frá
unga aldri og var oft langdvölum í
sjúkrahúsum sökum þess. Að sjálf-
sögðu vom þessi veikindi mikið álag
á þau bæði, en þau sýndu hvað í
þeim bjó og iétu það ekki bijóta sig
heldur unnu sig samhent frá því.
Eflaust hafa þessi veikindi þrosk-
að hana og aukið henni sýn á
mannlega eiginleika, því bágt átti
hún með að heyra orði hallað á
aðra. Hún sá alltaf fyrst og fremst
það góða í manneskjunni, þessi eig-
inleiki hennar sem var svo sterkur
gerði það að verkum að gott var
að vera návistum við hana, og kom
það vel í Ijós hjá ungum frænkum
og frændum sem höfðu á henni
mikið dálæti og áttu gott með að
ræða við hana, því þar vom hlutim-
ir ræddir fordómalaust.
Að lokum Maggi minn votta ég
og fjölskylda mín þér og bömunum
og fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveéjur.
Erla Sigurðardóttir
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér
hræðstu eigi, Hel er fortjald
hinum megin birtan er.
Höndin sem þig hingað leiddi
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar - Drottinn vakir
daga og nætur yfír þér.
Sig. Kr. Pétursson
Ennþá einu sinni hefur fortjaldið
fallið. Að þessu sinni skýlir það
Jónínu Brynju Kristinsdóttur. Hún
dvelur í birtunni að baki þess, við
hin hímum hins vegar í rökkrinu
fyrir utan, máttvana gegn mekt
hins líkamlega dauða. Jónína lést í
Borgarspítalanum hinn 12. þ.m.
eftir um það bil eins árs baráttu
við sinn banvæna sjúkdóm. Hún var
þess fullkomlega meðvitandi að
hveiju stefndi, en tók örlögum
sínum með einstakri ró og æðm-
leysi, áreiðanlega í fullvissu um
annað og betra líf á nýjum leiðum
á landi ljósanna. Útför hennar fer
fram frá Langholtskirkju kl. 15.00
í dag.
Jónína var innfæddur Reyk-
víkingur, fædd 6. júní 1935. Dóttir
hjónanna Margrétar Brynjólfsdótt-
ur og Kristins Helgasonar bifreiða-
stjóra. Móður sína missti hún aðeins
sex ára gömul og ólst upp hjá föð-
ur sínum sem hélt heimili með Erlu
hálfsystur hennar og þremur öðrum
systkinum, ásamt aðkeyptu vinnu-
afli. Það hefur áreiðanlega oft verið
erfítt fyrir svo lítið bam að njóta
ekki móður-hlýju og móðurhand-
anna mjúku, enda þótt eldri systir,
faðir og aðrir reyndu að bæta það
upp. Hún fór snemma að vinna fyr-
ir sér, stundaði vinnu bæði í
Reylqavík og úti á iandi. Árið 1956
var hún starfsstúlka við Bænda-
skólann á Hvanneyri. Þar kynntist
hún ungum námsmanni, Magnúsi
Björgvinssyni frá Klausturhólum í
Grímsnesi. Felldu þau hugi saman
og gengu í hjónaband 2. ágúst
1956. Þau hafa því verið í hjóna-
bandi í rúmlega þijátíu ár og það
þyrði ég að fullyrða að vandfundin
væri betri og samstilltari sambúð,
þar sem öll verk og vandamál voru
unnin og leyst farsællega með sam-
stilltum huga og hönd.
Þau hjón hófu búskap á Klaust-
urhólum í samvinnu við foreldra
Magnúsar, en þau voru Guðný Frið-
bjamardóttir og Björgvin Magnús-
son. Þessi félagsbúskapur hélst í
sjö ár, eða til ársins 1962 að foreldr-
ar Magnúsar fluttu til Reykjavíkur.
Þau Jónína og Magnús bjuggu síðan
ein til ársins 1964, en fluttu þá einn-
ig til Reykjavíkur, keyptu sér íbúð
í Njörvasundi 7 og hafa átt þar
heima alla tíð síðan. Þegar faðir
Magnúsar lést árið 1965, festi
Guðný móðir hans kaup á kjallaraí-
búð í Njörvasundi 7. Kom það í
hlut þeirra hjóna og þá ekki síst
tengdadótturinnar að hlúa að henni
og hjálpa á alla lund á meðán hún
Iifði, en hún lést 1984, þá 84 ára
gömul. Hún hafði þá lengi verið
mjög lasburða og þurfti mikla
umönnun sem ávallt var veitt af
alúð og umhyggju. Þeim hjónum
Jónínu og Magnúsi varð fjögurra
bama auðið sem öll eru mesta dugn-
aðar- og myndarfólk og bera
foreldrum sínum verðugt vitni. Þau
eru Björgvin, byggingafræðingur,
sem stundar nú framhaldsnám í
Danmörku, kvæntur Björku
Tiyggvadóttur hjúkrunarfræðingi.
Ólafla Margrét, snyrtifræðingur,
gift Sæmundi Pálssyni tannlækni,
sem stundar framhaldsnám í
Bandaríkjunum, Guðný Rósa, hún
býr að Tjöm í Biskupstungum,
hennar maður er Gunnar Guðjóns-
son. Erla, bankastarfsmaður, sem
býr ásamt manni sínum, Þórði
Magnússyni, verslunarstjóra, í
Njörvasundi 7. Bamabömin em
orðjn fjögur.
Ég hef nú stiklað á stóru varð-
andi lífshlaup Jónínu eða „Nínu
okkar“ eins og hún var jafnan nefnd
í minni fyölskyldu. Ég á þó eftir að
minnast þess þáttar í lífí hennar,
sem að mér og mínum sneri. Hún
hóf störf í fyrirtæki því er ég veiti
forstöðu, Kjötborg hf. í Búðargerði
10, í maí 1974 og starfaði hjá okk-
ur, eða réttara sagt með okkur,
samfleytt í átta ár eða til ársins
1982 er hún sneri til annarrar vinnu
sem hentaði henni betur og var þá
mikið skarð fyrir skildi í fyrirtæk-
inu. Ég sagði áðan að hún hefði
starfað með okkur, því að í litlu
fyrirtæki sem mínu má ekki vera
nein stéttaskipting, heldur verða
allir að standa saman ef viðunandi
árangur á að nást. Öllu máli skipt-
ir því að í samstarflð veljist traust,
ósérhlífið og skapgott dugnaðarfólk
sem fært er um að umgangast sam-
starfsfólkið eins og um eins fjöl-
skyldu væri að ræða og viðskipta-
vinina sem fjöiskylduvini, enda er
venjiilega að mestu um sama fólkið
að ræða frá einum degi til annars
í hinum litlu hverfabúðum.
Öllum þessum kostum var Nína
búin og raunar mörgum fleirum
sem gerðu samstarf með henni
ánægjulegt. Sérstaklega vil ég
minnast á útsjónarsemi hennar þeg-
ar rúm þraut í versluninni til að
koma fyrir öllum þeim vörutegund-
um, sem við vildum hafa á boðstól-
um. Þegar aðrir kunnu ekki ráð
fann hún smugu einhversstaðar og
ef ekki þá kallaði hún til sinn ágæta
eiginmann sem með glöðu geði
hjálpaði til við að bæta inn í hillum
til betri nýtni og sást þá best hve
auðvelt þeim veittist sameiginlega
að vinna verkið sem hagkvæmast.
Það sást einnig þegar þau voru að
breyta, bæta og stækka íbúðar-
húsnæði sitt í Njörvasundi og
byggja tvö sumarhús í Seyðishólum.
Þegar það fyrra var orðið of þröngt
tóku þau til við byggingu annars.
Orðin voru ekki mörg en einlæg
verkin látin tala. Árangurinn varð
einnig í samræmi við það og enginn
var ánægðari eftir vel heppnað
verk, hvort heldur það var í hennar
þágu eða annarra.
Þó að nú syrti að í hugum ást-
vina og annarra samferðamanna
Nínu og söknuðurinn sé sár, þá
skulum við hafa það hugfast að
aðeins er um stuttan viðskilnað að
ræða. Hún varð aðeins örlítið á
undan á leiðarenda og jafn örugg
og við erum í vissunni um að nótt-
in tekur við af kvöldinu þá er jafn
víst að dagur rís á ný er nóttinni
lýkur. Við getum glaðst yfir að sá
dagur sem Nína lítur eftir vista-
skiptin verður bæði bjartur og fagur
og varir að eilífu.
Um leið og ég og fjölskylda mín
þökkum Nínu fyrir allar ánægju-
stundimar, trausta og skemmtilega
samfylgd og samvinnu á lífsleið-
inni, sendum við ástvinum hennar
innilegar samúðarkveðjur.
Drottinn blessi minningu mætrar
konu.
Jónas Gunnarsson
Það er undarleg tilfínning, sem
grípur mann, þegar vinir manns
hverfa á braut. Jónína, eða Nína
eins og hún var alltaf kölluð af
okkur skólasystrunum, er sú fjórða
í röðinni sem deyr úr 35 manna
hópi. En við vorum skólasystur í
Húsmæðraskólanum á Laugarvatni
árið 1954-1955.
Jónína Brynja faeddist í Reykja-
vík 11. júní 1935. Foreldrar hennar
voru Kristinn Helgason bifreiða-
stjóri og Ólaffa Margrét Biynjólfs-
dóttir húsmóðir, sem lést árið 1941
þegar Nína var aðeins 6 ára göm-
ul. Það er mikill missir fyrir 6 ára
gamalt bam að missa móður sína.
En faðir hennar hélt heimilinu sam-
an og ólst hún því upp hjá honum
ásamt systkinum sínum. Systkinin
t
FaÖir okkar, tengdafaöir og afi
KRISTINN ÁRNASON,
fyrrum skipstjórl f rá Geröum
veröur jarösungin fró Útskálakirkju laugardaginn 21. febrúar kl.
14.00. Þeim sem vildu minnast hans er vinsamlega bent á dvalar-
heimiliö Garövang eöa Slysavarnafélagið.
Eyjólfur Kristinsson, Sigrföur Ólafsdóttir,
Þorsteinn Kristlnsson, Helga Þorkellsdóttir,
Guörún Kristinsdóttir, Vilhelm Andersen
og barnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaöir og afi,
LEÓ KRISTLEIFSSON,
Bogahlíð 20,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju í dag, föstudaginn 20.
febrúar, kl. 13.30.
Lilja Þorkelsdóttir,
börn, tengdabörn,
og barnabörn.
Lokað
í dag vegna jarðarfarar TRYGGVA TRYGGVASONAR.
Heildverslun Jóns Bergssonar,
Langholtsvegi 82.

voru alls 5, þar af 4 alsystkini.
Nína fór snemma að vinna fyrir
sér, bæði við saumaskap og önnur
störf m.a. verslunarstörf.
Hún réð sig ( vinnu að Bænda-
skólanum á Hvanneyri í Borgarfirði
og kynntist þar eftirlifandi manni
sínum, Magnúsi Björgvinssyni, sem
stundaði nám í búfræði. Magnús
er frá Klausturhólum í Grímsnesi
og þar hófu þau búskap og bjuggu
þar í tíu ár.
Árið 1964 fluttu þau svo til
Reykjavíkur og keyptu sér húsnæði
í Njörvasundi 7 og hafa búið þar
alla tíð síðan.
Nína og Magnús eignuðust fjög-
ur böm, en þau eru: Björgvin f. 11.
september 1955, Ólafla Margrét f.
24. janúar 1957, Guðný Rósa f. 8.
des. 1960 og Erla f. 13. nóvember
1963.
Bömin era því öll uppkomin og
gift og var Nína ánægð með að
hafa fengið að vera með bömunum
sínum alla tíð þar til þau vora sjálf
orðin fær um að standa á eigin
fótum, en hagur flölskyldunnar sat
ávallt í fyrirrúmi hjá henni, enda
íjölskyldan afar samheldin.
Bamabömin era orðin 4, allt
drengir, sem allir vora augasteinar
ömmu sinnar og vakti hún yflr vel-
ferð þeirra, enda var Nína sérstak-
lega bamgóð kona og hændust böm
mjög að henni.
Hún var mikið fyrir að halda
saman Qölskyldunni og var alltaf
boðin og búin þegar hjálpar var
þörf. Hún var fyrst og fremst móð-
ir og mikil amma og hún hlakkaði
alltaf til að fá bamabömin í heim-
sókn og gerði sérstaklega ráð fyrir
þeim í sumarbústaðnum þeirra, sem
þau hjónin byggðu sér í landi
Klausturhóla í Grímsnesinu.
Þar undi hún sér vel og vora þau
hjónin ákaflega samhent um að
gera bústaðinn sem bestan, og áttu
þau margar ánægjustundimar þar
meðan á byggingu sumarbústaðar-
ins stóð. Nína hafði miklar framtíð-
aráætlanir í huga varðandi
bústaðinn, enda sterkar taugar til
þessa staðar, þar sem þau hófu
búskap sinn.
Nína var sterkur persónuleiki,
félagslynd og vel liðin í vinnu og
hreinlynd.
Hún mátti ekkert aumt sjá og
var ákaflega heiðarleg. Hún lét
skoðanir sínar gjaman í ljós og
þoldi ekkert fals né óhreinlyndi.
Við kynntumst á Laugarvatni
veturinn 1954—1955 og hefur sá
kunningsskapur haldist síðan. Nína
var alltaf tilbúin þegar eitthvað stóð
til, og hrókur alls fagnaðar.
Mér er sérstaklega minnisstætt
þegar við stofnuðum hljómsveitina
okkar, Brak og bresti, þegar Nina
spilaði á glös með mismunandi
miklu vatni í eða sló saman skeið-
um, spilaði á trommumar eða sama
hvað það var, alltaf var góða skap-
ið fyrir hendi og það var alveg
ábyggilegt að engum leiddist sem
var í félagsskap Nínu.
Alltaf kát og hress og tilbúin
með brandara á vöranum þegar
einhver var í vondu skapi. Enda
mikið hlegið í þá daga og þurfti oft
lítið tilefni til.
Eftir að alvara Kfsins tók við
höfum við hist öðra hveiju skóla-
systumar. Og eftir að við stofnuð-
um Nemenda- og kennarasamband
húsmæðraskólans fyrir rúmu ári,
lét Nlna sig ekki muna um að bjóða
okkur öllum heim alveg fyrirvara-
laust. Þannig var Nína, alltaf vinur
vina sinna traust og góð og sú, sem
alltaf var hægt að treysta á.
Þó var húre aldrei heilsuhraust.
í mörg ár þjáðist hún af psoriasis,
sjúkdómi sem þjáði hana mikið.
Allt síðastliðið ár, eða frá því í
mars síðastliðnum, hefur hún háð
baráttu við krabbameinið — gengið
í gegnum erfíða læknismeðferð, en
alltaf haldið rósemi sinni. Hún hef-
ur fremur reynt að stappa stáli í
fjölskylduna en kvarta sjálf. Með
stakri prýði hefur hún gengið í
gegnum meðferðina og hvatt fjöl-
skylduna til að standa saman nú
eins og endranær.
Maggi minn, ég vona að guð
gefl ykkur öllum styrk til að við-
halda þeirri trú sem Nína átti svo
mikið af. Það hefði hún viljað sjálf.
Guð veri með ykkur.
Valborg Soffía Böðvarsdóttir