Morgunblaðið - 20.02.1987, Blaðsíða 38
38
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 20. FEBRÚAR 1987
fólk í
fréttum
Reksturinn miðast
við áskrifenduma“
Heimsókn á Stöð tvö
w
Ioktóber síðastliðnum hóf ný sjón-
varpsstöð, Stöð tvö, göngu sína.
Sjónvarpsáhorfendur suðvestur-
homs landsins hafa flestir hvetjir
kynnst útsendingum hennar trufl-
uðum sem ótrufluðum. En þegar
rekstur sjónvarpsstöðvar er annars
vegar býr fleira að baki en það sem
augað nær að greina á skjánum.
Jónas R. Jónsson, dagskrárstjóri
stöðvarinnar var spurður hvað dag-
skrá væri gerð langt fram í tímann.
„Núna er hún gerð mánuð fyrir-
fram og við stefnum á að þeir verði
tveir. Vissulega breytist alltaf eitt-
hvað, en nú eigum við að geta
skipulagt hana þannig að sem
minnst hnikist til.“
Nú hefur veríð rætt um að tíma-
setningar í dagskrá stemmi illa.
Hvað veldur þessu?
„Það sem gerðist var það að við
keyptum myndir að utan, sem okk-
ur var sagt að væru svo og svo
langar, en þegar þær bárust kom
kannski í ljós að þær voru fímm
mínútum lengri eða styttri. Vand-
ræðin voru bara þau að myndimar
bárust með svo stuttum fyrirvara
að orðið var of seint að gera eitt-
hvað í málunum. Þetta stendur þó
allt til bóta, við höfum verið harð-
ari á að fá nákvæman tíma
uppgefinn og því að okkur berist
myndimar með almennilegum fyrir-
Stöð tvö er fyrst og fremst
áskriftarsjónvarp
Nú hefur langmest verið um
bandarískt efni á dagskrár stöðvar-
innar. Verðurþetta svona í framtíð-
inni?
„Það er rétt að bandarískt efni
hefur verið rúmfrekt og það stend-
ur til bóta. En hafa verður í huga
að Bandaríkjamenn em óumdeilan-
lega þjóða fremstir í framleiðslu á
sjónvarpsefni og þess vegna verður
þesslenskt efni alltaf algengast. Nú
á næstunni verður þó meira um
efni frá Evrópu — bæði megin-
landinu og Bretlandi vitaskuld. Þá
má ekki gleyma því að innlent efni
eykst dag frá degi. Nú fara að
byija spumingaþættir, skemmti-
Þórir Guðmundsson umkringdur helstu nauðsynjum hins árvök-
ula fréttamanns, tölvuvæddum sjónvarpsskermum, kaffi og
símum.
þættir og margt fleira, sérstaklega
eftir að stóra stúdíóið verður tekið
í notkun nú um mánaðmótin."
Verður þetta innlenda efni læst?
„Stöð tvö er áskriftarsjónvarp og
við reynum að gera sem best við
áskrifendur okkar, sem eru að
borga fyrir þá þjónustu. Reksturinn
miðast ailtaf við áskrifenduma.
Þetta aukna innlenda efni verður
að mestu leyti læst enda er stefna
stöðvarinnar sú að þorri efnisins sé
læstur."
60% lengri útsending
Nú voruð þið með myndrokk
fram eftir nóttu um helgar í bytj-
un, en það hefur verið dregið úr
því. Af hverju?
„Það kom til vegna þess að við
byijuðum að senda út bamaefni á
morgnana og í sannleika sagt þá
skortir okkur tæknimenn til þess
að halda stöðinni opinni allan sólar-
hringinn. Við emm að vinna að því
að þjálfa fleiri menn svo að þeir sem
fyrir em geti fengið að anda að-
eins, þannig að þetta ætti að
breytast eitthvað. Það vom fáir sem
kvörtuðu undan því að myndrokkið
styttist, en viðbrögðin við bamaefn-
inu vom hreint prýðileg. Þama
þurfti bara að vega og meta hvort
skyldi víkja. Annars þá stendur til
Sigurður K. Kolbeinsson, yfir-
maður áskriftardeildar.
að loka götum í dagskránni þannig
að ekki verði um hlé að ræða. Fólk
á að geta kveikt á tækjunum í
trausti þess að það sé gott efni á
Stöð tvö. Nú þegar er útsending-
artími okkar 60% lengri en hjá
ríkissjónvarpinu og við höfum verið
að slípa helstu vankanta af. Fólk
gerir miklar kröfur til stöðvarinnar
og ég tel að við fömm langleiðina
Starfsmaður stöðvarinnar,
Þórarinn Sólberg Stefánsson,
mundar hér eina af sjónvarps-
tökuvélum myndversins.
útsendingarstjórnklefa er nóg af tækjum, skjáum og rofum.
Morgunblaðið/Bjami
Jónas R. Jónsson, dagskrárstjóri, við töflu þar sem dagskráin er
skipulögð fram í tímann.
í grafísku deildinni starfa þau Steingrímur Eyfjörð, Sigríður
Þóra Ardal og Guðný Richards. Þau sjá um að hanna hverskonar
teikningar, leikmyndir, skýringarmyndir og línurit, sem stöðin
notar.
' í* V
*i*S.
með að uppfylla þær. Hinu má ekki
gleyma að Stöð tvö er aðeins fjög-
urra mánaða gömul. Ríkissjónvarp-
ið hefur haft 20 ár og það er eins
og það er.“
Næstan fundum við Þóri Guð-
mundsson, fréttamann. Hann sat
við tölvuvæddan sjónvarpsskerm og
skrifaði fréttir dagsins af miklum
móð. Við spurðum hann um vinnu-
tilhögun.
„Við fáum erlendar fréttir okkar
frá tveimur fréttastofum. Annars
vegar frá Reuter, en þau frétta-
skeyti fáum við inn á tölvu og
getum kallað upp að vild. Þá fáum
við telex, með þeim fréttamyndum
sem okkur berast að utan frá WTN
(Worldwide Television News), en
svo reynum við að sjóða fréttimar
saman úr þessu. Þessar frétta-
myndir eru annaðhvort frá morgn-
inum eða kvöldinu áður, en þær
berast hingað um eftirmiðdaginn.
Svo er náttúrulega talsverð pressa
á manni að nota nú myndimar, því
að ríkissjónvarpið gerði samning
við sama fyrirtæki og við og þaraf-
leiðandi með sömu myndir.
Innlendar fréttir koma hins vegar
ekki af sjálfu sér, þær gerast bara
og þá ríður á að fylgjast vel með.
Fréttimar emm við að skrifa þang-
að til að fimm mínútur em til
útsendingar og væmm lengur ef
útsendingarstjóri krefðist ekki nær-
vem okkar með fimm mínútna
fyrirvara.“
10.000 áskrifendur
Sem fyrr sagði er Stöð tvö
áskriftarsjónvarp og hittum við því
yfirmann áskriftardeildar, en hann
er Sigurður K. Kolbeinsson.
Gengur að reka áskriftarsjónvarp
á íslandi?
„Já, tvímælalaust. Nú þegar em
um 10.000 áskrifendur að stöðinni
og þeim fer ijölgandi dag frá degi.
Aðalvandi okkar hefur verið að út-
vega nógu marga myndlykla, en
það leysist nú vonandi með vorinu.
Ég held að menn eigi ekki að þurfa
að bíða meira en tvær vikur eftir
myndlykli, en hörgli á meginlandinu
er um að kenna."
Hvar eru flestir áskrifendur?
„Þeir era líkast til flestir í
Keflavík og Njarðvík, enda fólk þar
yfirleitt fljótt að tileinka sér nýjung-
ar. Þar em húsfélagasamningar
líka mjög algengir, en aðrir staðir
t.d. Garðabær fylgir Keflvíkingum
fast á hæla. Salan hefur aukist
mjög upp á síðkastið og við tókum
eftir því að salan rauk upp eftir að
bamasjónvarpið byijaði um helgina
24. og 25. janúar. Þá fóm menn
að bíða í röðum út á götu eftir
myndlyklum."
COSPER
— Hérna segja foreldrarnir að við megnm ekki leika okk-
ur. Ég var farinn að óttast að ég fyndi ekki staðinn.