Morgunblaðið - 20.02.1987, Blaðsíða 37

37
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 20. FEBRÚAR 1987
Minning:
Sveinbjörg Helga-
dóttir Hafnarfirði
Kveðja frá Betu systur.
Far vel heim
heim í Drottins dýrðargeim
náð og miskunn muntu finna
meðal dýrstu vina þinna.
Friðarkveðju færðu þeim.
Farl vel heim.
(Steingr. Thorst.)
Sá einn, sem reynir skynjar best og skilur,
hve skin frá vinarhug er gott að finna.
í hjarta þér bjó fegurð ást og ylur,
sem innstu lífsins rætur saman tvinna,
en kærleikurinn er það ljós á leið,
sem lýsir skærast mannsins æfiskeið.
(Ljóð og lausavísur Ág. Böðv.)
Þessar ljóðlínur komu mér í hug,
þegar hin kæra vinkona mín, Svein-
björg Helgadóttir, kvaddi okkur
hinstu kveðju.
Líf okkar í þessum heimi er svo
margþætt, þar skiptast á skin og
skúrir, sólskinsdagar og svartar
nætur, en í veðrabrigðum lífsins eru
vináttan og kærleikurinn sterkustu
þættimir til þess að styrkja vonina
og stytta myrkrið, en einmitt þessa
þætti átti Sveina í svo ríkum mæli.
Er ég læt minningamar reika
.allt aftur til bemskuáranna í bama-
skóla og til ársins 1927, er við
gengum saman til fermingar, hjá
séra Áma í Fríkirkjunni, fínn ég
best hve tryggð góðrar vinkonu er
manni mikill auður í lífínu. Allt frá
bemsku hefí ég notið gjöfullar vin-
áttu Sveinu og eftir að hún giftist,
hennar ágæta eiginmanns, séra
Garðars Þorsteinssonar, á meðan
hans naut við. í fjölda mörg ár
komu þau hjón á aðfangadag jóla
og færðu mér blóm og óskir um
gleðileg jól, en eftir lát manns henn-
ar kom hún ein sömu erinda. Þessi
heimsókn var mér árvisst ánægju-
efni og því saknaði ég hennar mjög
um síðustu jól, en þá hafði sjúk-
dómurinn tekið Sveinu herskildi.
Ég trúi á framhaldið og gleðst
því yfír, að þrautunum er lokið og
að hún hefur nú fengið frið til þess
að njóta launa ljúfmennsku sinnar
í hlýrri og fegurri heimi. Jafnframt
er mér í huga hjartans þakklæti
fyrir þær óteljandi ánægjustundir,
sem ég naut með henni og hinni
ágætu fjölskyldu hennar, bæði á
fallega heimilinu hennar og annars
staðar, því þar hefí ég ávallt fund-
ið,/ að kærleikurinn vermir eins og
vor,/ um verönd sína dreifír ljúfu
geði,/ og það fymist ei um farin
vinaspor,/ sem fetuð voru til að
skapa gleði.
Fari kær vinkona vel.
„Friður Guðs þér fylgi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V-Br.)
Björg Sveinbjömsdóttir
Andlát Sveinbjargar Helgadóttur
markar tímamót. Um áratugaskeið
þjónaði séra Garðar Þorsteinsson,
prófastur, bæði sem sóknarprestur
og prófastur. Frú Sveinbjörg stóð
dyggilega við hlið eiginmanns síns
og studdi hann í hvívetna. í hugum
okkar verða nöfn beggja jafnan f
minni höfð.
Þau voru samrýnd og samhuga
um heill kirkjunnar og vildu veg
hennar sem bestan.
Heimili þeirra stóð öllum opið.
Þau voru glaðir og veitulir gestgjaf-
ar og greiðvikin.
Frú Sveinbjörg var glæsileg kona
og framganga hennar öll opinská,
virðuleg en um leið vinsamleg.
Söfnuðir og sóknarprestar í Kjal-
amesprófastsdæmi þakka störf
hennar og kynni öll. Við vottum
ástvinum hennar samúð og biðjum
þeim blessunar Guðs.
Á gröf þeirra hjóna í Hafnar-
fyarðarkirkjugarði hafa fyrri söfn-
uðir þeirra reist þeim bautastein í
þakkar- og virðingarskyni. En sjálf
skilja þau eftir sig bjarta minningu
góðra kynna, sem lengi mun geym-
ast.
Blessuð sé minning þeirra hjóna.
Bragi Friðriksson
Síðsumars árið 1985 fór hópur
Hafnfírðinga í ferð til Færeyja á
vegum Rótaryklúbbs Hafnarfjarð-
ar. Meðal ferðafélaganna var
vinkona okkar hjónanna, Svein-
björg Helgadóttir, fyrrverandi
prófastsfrú. Þessi ferð var einkar
vel heppnuð, enda gerðu gestgjafar
okkar allt, sem í þeirra valdi stóð,
til að gera okkur dvölina ánægju-
lega og sem eftirminnilegasta.
Sveinbjörg naut þessara dagar, sem
aðrir, i ríkum mæli og hafði hún
oft orð á því, þegar við hittum hana
síðar, hve ánægjuleg og lærdómsrík
ferðin hefði verið í alla staði. Því
get ég þessa hér að engu okkar kom
til hugar að aðeins liði 1 vika frá
heimkomu okkar og þar til þessi
hressa og lífsglaða kona var lögð
inn á spítala til aðgerðar, haldin
þeim sjúkdómi, sem nú hefur lagt
hana að velli. Hún andaðist á St.
Jósefsspítala í Hafnarfírði 10. þ.m.
Frú Sveinbjörg Helgadóttir
fæddist í Reykjavík 9. október árið
1913, dóttir hjónanna Friðrikku
Pétursdóttur og Helga Jónssonar í
Tungu og síðar útvegsbónda í Kot-
vogi. Hún ólst upp í foreldrahúsum,
en 19 ára að aldri giftist hún Kristni
Olasyni og áttu þau eina dóttur
bama, Hrafnhildi. Þa slitu sam-
vistir. Árið 1943 giftist hún séra
Garðari Þorsteinssyni, sóknarpresti
í Hafnarfírði og síðar prófasti Kjal-
amesprófastsdæmis. Eignuðust
þau þijú böm saman, Aðalbjörgu,
húsmóður í Hafnarfírði, gift Bergi
S. Hjartarsyni, byggingameistara,
Þorstein, stórkaupmann í
Reylqavík, sem kvæntur er Áslaugu
Sigurðardóttur og Friðrik, raf-
virkjameistara í Hafnarfírði, en
hann er kvæntur Ásthildi Flygen-
ring. Auk þeirra ólu þau upp dóttur
Sveinbjargar af fyrra hjónabandi
hennar, sem fyrr segir, Hrafnhildi
Kristinsdóttur, húsmóður í
Reykjavík, gift Hjörvari Sævalds-
symi, bryta. Nú era ömmubömin
orðin 10 og langömmubömin 3.
Sveinbjörg var einkar glæsileg
kona, sem sómdi sér vel við hlið
séra Garðars, enda tók hún, allt frá
giftingu þeirra, fullan og virkan
þátt í lífí hans og starfí. Hún setti
sig vel inn í málefni kirkjunnar og
gerði sér far um að kynna sér stefn-
ur og strauma í trúmálum þjóðar-
innar. Hún átti því auðvelt með að
taka, af fullri reisn, þátt í umræð-
um, bæði lærðra og leikra, þegar
þau mál bar á góma, sem oft var.
Gestkvæmt var oft á heimili þeirra,
enda prestakallið víðfemt, þar sem
séra Garðar þjónaði þrem kirkjum,
frá Álftanesi til Vatnsleysustrand-
ar. Á þeim ámm var það alvanalegt
og raunar miklu oftar en nú er orð-
ið, að presturinn framkvæmdi
skímar- og giftingarathafnir á
heimili sínu. Gefur augaleið að þá
hefur ekki síst rejmt á húsmóðurina
við allan undirbúning, því séra
Garðar gerði miklar kröftir, bæði
til sjálfs sín og annarra um að öil
prestverk, sem hann innti af hendi,
fæm vel og virðulega fram. Þetta
sáu og vissu öll sóknarböm hans
og kunnu vel að meta og þá ekki
síður eiginkonan, sem jafnan lagði
sig í framkróka svo að kirkjulegar
athafnir, sem fram fóra á heimili
þeirra, mættu verða fagrar og eftir-
minnilegar öllum þeim, sem hlut
áttu að máli.
Eftir að séra Garðar tók við
embætti prófasts árið 1954, fóm
flest fundahöld prófastsdæmisins
fram í Hafnarfirði. Mikill fjöldi
sóknamefndarmanna og presta úr
öllu prófastsdæminu þurftu að sjálf-
sögðu að reka margskonar erindi
saftiaðanna við prófast. Það var því
oft margt um manninn á heimili
þeirra á þeim áram. Gefur augaleið
að það hefur ekki verið lítið starf,
sem prestsfrúin lagði af mörkum
við móttöku og umönnun svo fy'öl-
margra gesta, auk þess sem hún
sjálf hafði stóra heimili að sinna.
Þrátt fyrir erilsamar embættis-
skyldur, gáfu þau sér alltaf tíma
til að sinna öðram áhugamálum
sínum, innan kirkjunnar sem utan.
Sveinbjörg starfaði mikið og lengi
í Kvenfélagi Hafnarfyarðarkirkju og
var formaður þess í mörg ár. Lét
hún sér mjög annt um kirkju sína
og búnað hennar allan, enda ekki
litlir fjármunir sem kvenfélagskon-
ur hafa látið af hendi rakna til
fegranar kirlq'unnar og annars
kirkjulegs starfs, bæði fyrr og síðar.
Útivist stunduðu þau hjónin eftir
föngum. Séra Garðar var mikill
skógræktarmaður og lengi í farar-
broddi þeirra Hafnfirðinga, sem að
skógræktarmálum störfuðu. Einnig
á þeim vettvangi haslaði Sveinbjörg
sér völl og vora þær stundir áreið-
anlega ófáar, sem þau hjónin
helguðu þessu hugaðarefni sínu, svo
sem garðamir þeirra bára best vitni
um. Bæði höfðu þau mikinn áhuga
og yndi af Iax- og silungsveiðum.
Fóra þau í veiðiferðir saman á
hveiju sumri og hefi ég fyrir satt
að Sveinbjörg hafí verið kjarkmikill
og slyngur veiðimaður og iðulega
skákað „hinu sterkara kyni“ á því
sviði.
Hér að framan hafa verið dregn-
ar örfáar myndir af lífi og starfi
frú Sveinbjargar Helgadóttur, á því
tímabili ævi hennr, er hún deildi
kjöram sínum með sóknarprestinum
okkar, séra Garðari Þorsteinssyni.
Það er vart hægt að minnast svo
annars þeirra að hins sé ekki getið,
svo samofið var lífshlaup þeirra i
flestum greinum. Það fer ekki hjá
því að það hafí verið henni mikið
áfall, þegar hún missti eiginmann
sinn árið 1979, en hún var ekki
þeirrar gerðar að hún bæri sorgir
sínar á torg. Hún gerði sér vel grein
fyrir þeirri staðreynd að ekkert líf
er án dauða og enginn dauði án
lífs. Kannski lýsir það Sveinbjörgu
nokkuð, að þegar við hjónin heim-
sóttum hana eftir lát séra Garðars,
þá sagði hún að efst í huga sér við
aðskilnaðinn væri þakklæti sitt til
forsjónarinnar fyrir öll árin, sem
þau hefðu fengið að vera saman.
Nokkra eftir að hún veiktist af
hinum banvæna sjúkdómi sínum,
gerði hún sér ljóst að hveiju stefndi
og var reiðubúin þegar kallið kom.
Hún var ekkert í vafa um það að
tekið yrði á móti sér, handan móð-
unnar miklu.
Sóknamefnd og aðrir stjómend-
ur Hafnarfj arðarkirkj u vilja á
kveðjustund bera fram á opinberum
vettvangi þakkir fyrir líf og störf
frú Sveinbjargar Helgadóttur.
Þakkir fyrir áratuga störf hennar
í þágu kirkju og safnaðar, en um-
fram allt, þakkir fyrir það hversu
vel og dyggilega hún ætíð stóð við
hlið eiginmanns síns á farsælum
embættisferli hans, hér í Hafnar-
fírði.
Fjölskyldu hennar og öðrum ætt-
ingjum og vinum sendum við
einlægar samúðarkveðjur.
Eggert ísaksson
í dag er kvödd frá Hafnarfjarðar-
kirkju Sveinbjörg Helgadóttir
fyrrum prófastsfrú. Horfín er kona
sem setti svip sinn á bæinn og er
því sjónarsviptir að henni látinni.
Kynni okkar urðu í gegnum starf
eiginmanns hennar þar eð hann var
sóknarprestur minn frá fermingu.
Kynni okkar urðu meiri eftir lát
hans. Sveinbjörg var nútímakona
sem vildi lifa lífínu með reisn enda
henni í blóð borið.
Ég kom til hennar í sjúkrahúsið
í desember, þá vissi hún að hveiju
stefndi. Þá var bæði grátið og hleg-
ið í gegnum tárin, það var erfitt
að hugsa að hver dagur gæti orðið
sá síðasti, en örlögin vora ráðin.
Um leið og ég kveð Sveinbjörgu
vinkonu mína þakka ég henni
ógleymanleg kynni á liðnum áram.
Ástvinum hennar sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðlaug Karlsdóttir
Nú að Sveinbjörgu Helgadóttur
genginni, ekkju séra Garðars Þor-
steinssonar, sem þjónaði Hafnar-
ijarðarkirkju í 45 ár, er mér efst í
huga þakklæti fyrir hlýhug hennar
til kirkju sinnar og stuðning við
hana gegnum árin, sem ekki verður
metinn, og hve ánægjulegt var að
heimsækja hana og hitta fyrir og
þá einnig við sjúkrabeðinn, því hún
bjó ávallt yfír sérstæðum þokka,
reisn og glæsileik. Húm hafði öðl-
ast innri styrk og mikla lífsreynslu.
Hún hafði staðið öragg og traust
við hlið séra Garðars í erilsömu og
kröfuhörðu preststarfi hans, kynnst
þá að sjálfsögðu fjölbreyttum
lífsmyndum, dýpstu sorg og gleði
mannlífs, sem er vegsemd og vandi
þess sem það fagnaðarerindi boðar,
sem lýsa á í gegnum tilvera manna
alla.
Þau höfðu feðast víða um heim-
inn og þá komist í snertingu við
mismunandi menningu og mannlíf
og það aukið víðsýni og samkennd.
Þau höfðu m.a. farið til Landsins
helga og fetað þar í spor frelsarans
og atburðir hálpræðissögunnar
greipst þá enn frekar í hug og sál.
En hver sem henni treystir fær
greint grannkjama lífs, þá elsku
Guðs, sem í Kristi opinberast og
gefst, og upprisubjarma hans yfír
öllu lífi.
Þessi lífsskynjun, þessi trú, eykur
fegurðarþrá og lífsgleði og hvort
tveggja vora meginþættir í lífsaf-
stöðu Sveinbjargar.
Hún unni fegurð og list. Það
sást á heimili hennar. Það var fag-
urt, prýtt listaverkum. Og það kom
fram í söngelsku hennar og -gleði.
Sjálf hafði hún numið söng um
skeið og séra Garðar var á sínum
tíma einn okkar bestu söngvara,
barítónröddin hans hljómmikil og
þýð.
Það hafði glatt Sveinbjörgu mjög
eftir að séra Garðar var látinn að
geta hlýtt á hljómplötur með hríf-
andi söng hans. Hún hafði þá átt
góðan stuðning bama og ástvina
en fyrst og fremst fann hún hvfld
í Guðsvitund sinni og trú. Og þegar
dró úr lífsþreki hennar og kröftum
skynjaði hún sannleik og leyndar-
dóm þessara orða postulans: „Þótt
vor ytri maður hrömi þá endumýj-
ast dag frá degi vor innri maður"
og fann að „líf hins trúaða er fólg-
ið með Kristi í Guði“. (Kól. 3.3.)
Hún þekkti þann skapara sem
alla fegurð formar í lífi og litum
og veitir mannlegu lífi styrk og
reisn og í Jesú Kristi fullkomnar
hljómkviðu lífs.
GunnþórIngason
í dag verður kvödd hinstu kveðju
fyrram prófastsfrú Sveinbjörg
Helgadóttir, eiginkona sóknar-
prests okkar Hafnfírðinga um langt
árabil, séra Garðars Þorsteinssonar,
prófasts, en hann lést í apríl 1979.
Við, sem þekktum til erilsamra
starfa sóknarprestsins, séra Garð-
ars, vissum vel hvem þátt frú
Sveinbjörg átti í afar farsælu starfí
þeirra.
Ollum var ljóst að frú Sveinbjörg
af mikilli alúð og miklum myndar-
skap lagði sig fram um greiðasemi
við þann mikla Qölda sem til sóknar-
prestsins, eiginmanns hennar, *
leituðu.
Frú Sveinbjörg og séra Garðar
áunnu sér mikið traust þeirra sem
þeim kynntust og ég minnist þess
er vinur minn, séra Garðar, var
kvaddur hinstu kveðju „að þá sárin
vora stærst var líka séra Garðar
stærstur sem þjónn Drottins".
Vinir þeirra hjóna minnast þeirra
er leiðir skilja með virðingu og
þakklæti og reyndar veit ég að
þeirra er minnst með hlýhug um
allt Kjalamessprófastsdæmi.
Ég og fjölskylda mín kveðjum frú
Sveinbjörgu Helgadóttur með þakk-
læti og biðrjum henni Guðs blessun-
ar. Við sendum bömum hennar og
fjölskyldum þeirra samúðarkveðjur.
Matthías Á. Mathiesen
t
Innilegar þakkir færum viö öllum þeim er sýndu okkur samúö og
hlýhug við andlát og jarðarför föður okkar og afa,
BJARNA HALLDÓRSSONAR,
Uppsölum.
Guö blessi ykkur.
Börn, tengdabörn og afabörn.
t
Alúðar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu okkur vinarhug
og samúð við andlát og útför
REYNIS EYJÓLFSSONAR.
Ragnhelöur Frlöriksdóttlr,
Jóhannes Valgelr Reynisson, Jóhann Reynisson,
Reynir Eyjólfsson,
Una Gísladóttir,
Guörún EHsabet Árnadóttlr,
Anna S. Bjarnadóttlr,
Gfsll Eyjólfsson,
Eyjólfur Reynisson,
iris Árnadóttlr,
Árnl Reynlsson.
t
Þökkum vinsemd og allar hlýjar kveðjur sem okkur bórust við fráfall
SALBJARGAR MAGNÚSDÓTTUR.
Logi Krlstjánsson,
Marfa Kristjánsdóttir,
Bergljót Kristjánsdóttir,
Andrós Kristjánsson,
Katrfn Kristjánsdóttlr,
og barnabörn.
Ólöf Þorvaldsdóttir,
Jón Aöalsteinsson,
Eggert Lárusson,
SJÖfn Haugsdóttlr,
Olga Þórhallsdóttir
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð viö frófall og útför fööur okk-
ar, tengdafööur og afa,
SNÆBJ ARNAR THORODDSEN,
Kvfgindisdal.
Börn, tengdabörn
og barnabörn.