Morgunblaðið - 06.03.1987, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 06.03.1987, Blaðsíða 28
28 MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 6. MARZ 1987 Útgefandi Framkvæmdastjóri Ritstjórar Aðstoðarritstjóri Fulltrúar ritstjóra Fréttastjórar Auglýsingastjóri Árvakur, Reykjavík Haraldur Sveinsson. Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson. Björn Bjarnason. Þorbjörn Guðmundsson, Björn Jóhannsson, Árni Jörgensen. Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson, Sigtryggur Sigtryggsson, Ágúst Ingi Jónsson. Baldvin Jónsson. Ritstjórn og skrifstofur: Aöalstræti 6, sími 691100. Auglýsingar: Aðalstræti 6, sími 22480. Afgreiösla: Kringlan 1, sími 83033. Áskriftargjald 500 kr. á mánuöi innanlands. í lausasölu 50 kr. eintakið. Sala ríkis- fyrirtækja Sjálfstæðisflokl farvegnr nýrra baráttuvettvan^ — sagðiÞorsteinn Pálssoní setningarræðuálandsfundiSjálfi Athyglisvert var að lesa það í viðtali við Pierre Ledoux, aðalbankastjóra Banque National í París, í viðskiptablaði Morgun- blaðsins í gær, hve víðtsék samstaða er um það í Frakklandi, að sala ríkisfyrirtækja sé af hinu góða. Hann segir, að jafnvel sós- íalistar, sem hafa staðið fyrir víðtækri þjóðnýtingu, séu ekki lengur á móti þessari stefnu í grundvallaratriðum. Þetta er enn ein staðfestingin á undanhaldi sósíalismans um heim allan; jafn- vel í Sovétríkjunum og Kína eru menn farnir að feta sig varlega í átt til markaðsbúskapar og ein- staklingsfrelsis. Sala ríkisfyrirtækja, „einka- væðingin" sem svo hefur verið nefnd í umræðum upp á síðkastið, þykir hvarvetna í hinum vestræna heimi hafa skilað góðum árangri. Afköst fyrirtækjanna hafa yfir- leitt aukist, þjónusta batnað og laun starfsfólks hækkað. Að baki þessu búa einföld sannindi um mannlega náttúru og lögmál markaðsbúskapar, sem sósíalistar skildu ekki eða horfðu framhjá — með þeim dapurlegu afleiðingum, sem við sjáum hvarvetna í mið- stjómarríkjum. Hér á landi hafa hugmyndir um sölu ríkisfyrirtækja smám saman verið að fá verulegan hljómgrunn. Fullyrða má, að þau skref, sem núverandi ríkisstjóm hefur stigið í þessa átt, hafi almennt mælst vel fyrir. Gallinn er hins vegar sá, að hér hefur ekki verið sýnd næg röggsemi. Ríkisstjórnin fór vel af stað, þegar Albert Guðmundsson, þáverandi fjármálaráðherra, vakti máls á sölu ríkisfyrirtækja sumar- ið 1983. Sverrir Hermannsson, þáverandi iðnaðarráðherra, fylgdi þeirri stefnumörkun eftir með sölu á Landssmiðjunni og Siglósfld og hlut ríkisins í Iðnaðarbankanum. Albert Guðmundsson fylgdi svo í kjölfarið með sölu á hlutabréfum ríkisins í Eimskipafélaginu og Flugleiðum. En síðan hefur fátt eða ekkert gerst. Ríkisstjómin hefur að vísu boðið til sölu nokkr- ar graskögglaverksmiðjur. Ætla hefði mátt að frumkvæði Alberts Guðmundssonar yrði upphafið að skipulegri viðleitni til þess að selja ríkisfyrirtæki en svo virðist ekki vera. Ekkert hefur komið fram, sem bendir til þess að markvisst sé unnið að þessu verkefni. Á við- skiptaþingi Verzlunarráðsins gaf Þorsteinn Pálsson, fjármálaráð- herra, að vísu almennar viljayfír- lýsingar um málið, en af framkvæmdum hefur ekki orðið síðustu misserin. Þó er af nógu að taka. Rekstur ferðaskrifstofu og sementsverksmiðju er t.d. augljós- lega ekki verkefni ríkisins, eins og málum er nú háttað. Alþingi ályktaði fyrir tveimur ámm, að selja bæri starfsfólki Ferðaskrif- stofu ríkisins 30% hlutaijár fyrir- tækisins. Þessu hefur ekki verið hrint í framkvæmd, hvað sem veldur. Og hvers vegna ekki að selja fyrirtækið í heild? Það er við hæfí, að sala ríkis- fyrirtækja verði á dagskrá á landsfundi sjálfstæðismanna, sem nú er hafínn. Ekki er óeðlilegt, að spumingum verði beint til ráð- herra flokksins, hvers vegna þeir hafi ekki sýnt meira framkvæði í þessu efni, en raun ber vitni. Hafa ber í huga, að um þessar mundir eiga hugmyndir um einka- franitak byr meðal almennings, svo flokkurinn getur ekki afsakað sig með því að róðurinn sé erfið- ur. Öðra nær. Baráttan fyrir sölu ríkisfyrirtækja og fijálsræði í at- hafnalífínu hefur líklega aldrei notið meiri skilnings og velvildar en nú. Framhjá því má Sjálfstæð- isflokkurinn ekki horfa. Reaganá réttri leið Ronald Reagan, Bandaríkja- forseti, hefur styrkt stöðu sína í embætti með ávarpinu til bandarísku þjóðarinnar í fyrra- kvöld. Hann viðurkenndi þar, að vopnasalan til írans hefði verið mistök, sem hann bæri fulla ábyrgð á. Hann viðurkenndi jafn- framt, að þótt ekki hafi verið ætlunin að skipta á gíslum fyrir vopn hafí sú orðin reyndin. Hann hét því, að bæta fyrir þessi mistök og eiga gott samstarf við báðar deildir Bandaríkjaþings, þar sem andstæðingar hans úr flokki repú- blikana era nú í meirihluta. Ummælum Reagans hefur ver- ið vel tekið í Bandaríkjunum. Þau þykja til marks um það, að hann geri sér fulla grein fyrir alvöra Iransmálsins og mikilvægi þess, að forsetaembættið njóti trausts bandarísku þjóðarinnar og sam- herja Bandaríkjamanna erlendis. Um vilja Reagans til að reisa for- setaembættið til fyrri virðingar og áhrifa og endurbæta fram- kvæmd bandarískrar utanríkis- stefnu verður ekki lengur deilt. Að sjálfsögðu era það síðan verk- in, sem munu skera úr um það, hvort honum tekst á næstu tveim- ur áram í embætti að ávinna sér fyrri vinsældir og traust og skapa sér jafnvel varanlegan sess í sög- unni. Ýmsar forsendur eru fyrir því, að svo geti orðið, en reynslan ein leiðir í ljós, hvað verður. Hér fer á eftir í heild setning- arræða Þorsteins Pálssonar, formanns Sjálfstæðisflokksins, á landsfundi flokksins, sem hófst síðdegis í gær: Vinir og samheijar. Þegar við komum saman til landsfundar fyrir tveimur árum vorum við á það minnt, sem segir í Hávamálum, að veður ræður akri. Nú er veður til að skapa. Kosningar til Alþingis standa fyrir dyrum. Við komum hér saman til þess að hefja lokasókn kosningabaráttunnar: — til þess að þétta raðimar, — til þess að efla samstöðuna, — til þess að skerpa brand mál- staðarins og hugsjónarinnar. Við höfum það hlutverk, sjálf- stæðismenn, að skapa íslandi nýja framtíð. Kosningabaráttan er ekki íþrótt ein. Við greiðum ekki at- kvæði í þeim tilgangi einum að fullnægja stjómskipulegum skyld- um. Við eram að varða leið til nýs tíma, til nýrrar aldar. Við eram að skipa málum okkar sjálfra; mæla fyrir um það, sem til framfara og farsældar horfír í íslensku þjóð- félagi. Fyrir tveimur árum kölluðum við saman landsfund fyrr en skipulags- reglu gerðu kröfur til. Það var gert í þeim tilgangi að bregðast við pólitískri óvissu og efnahagslegu umróti, sem varð í kjölfar verkfalla á öndverðum vetri 1984. Enginn vafí leikur á því, að það mikla afl, sem hér safnaðist saman fyrir tveimur áram, gat eytt óvissu og skapað á ný þá festu, sem hveiju þjóðfélagi á framfarabraut er nauð- synleg. Við náðum árangri með samstöðu og einbeitni. Alþingi starfaði fram á sumar til þess að koma fram þeim málum sem lands- fundur Sjálfstæðisflokksins hafði mælt fyrir um. Nú erum við á réttri leið. En hlut- verk okkar er eigi að síður viðamik- ið og vandasamt. Við þurfum að halda áttum, íslendingar. Kosning- arnar munu sannarlega ráða úrslit- um um það, hvort okkur auðnast að halda áfram á braut framfara og hagsældar. Sá kostur er fólginn í sjálfstæðisstefnunni. Hinn kostur- inn er vegvillur vinstri stjómar, með verðbólgu og kjaraskerðingu. f þessum efnum segja orð og fullyrð- ingar minnst. Þar er reynslan ólygnust. Sögnlegt hlutverk Það hefur verið sögulegt hlutverk Sjálfstæðisflokksins, að tryggja festu í stómarháttum á íslandi; veita aðhald og hafa forystu um framfarir og nýsköpun: — Það er ekki tilvi^un, að 12 ára ferill viðreisnarstjómar var tími aukins frelsis, festu í stjómarhátt- um framfara og Iágrar verðbólgu. Þá nutum við forystu Ólafs Thors, Bjama Benediktssonar og Jóhanns Hafstein. — Það er ekki tilviljun, að verðbólgan fór af stað á nýjan leik á tíma vinstri stjórnarinnar í.byijun síðasta áratugar, rétt eins og á tíma vinstri stjómar sjötta áratugarins. — Það er ekki tilvljun, að það var fyrst með tilkomu Sjálfstæðis- flokksins undir forystu Geirs Hallgrímssonar, að spymt var við fæti á ný. — Það er ekki tilviljun, eftir að sú tilraun var brotin á bak aftur með kosningasigri vinstri flokk- anna, að verðbólgan fór á ringul- reiðarstig. — Það er ekki tilviljun að við eram nú á réttri leið á nýjan leik, eftir fjögurra ára stjórnarþátttöku sjálfstæðismanna. í vor ganga fleiri nýir kjósendur að kjörborði en nokkra sinni fyrr. Kosningaaldur hefur verið lækkað- ur. Unga fólkinu í landinu hefur verið sýndur aukinn trúnaður, en um leið leggjast á það auknar skyld- ur. Kosningamar snúast ekki einungis um stundarhagsmuni og dægurflugur venjubundinna stjórn- málaátaka. Þær snúast öðru fremur um framtíð þessa unga fólks, þeirr- ar kynslóðar sem mun leiða Island á vit nýrrar aldar. Sumum þykir sem Sjálfstæðis- flokkurinn hafí farið of geyst við að mæla fyrir breytingum og rífa hluti úr þeim skorðum, er þeir áður voru í. En ef við hefðum ekki gert þetta væram við ekki trúir skyldu okkar sem brautryðjendur, ekki sannir málsvarar þeirra sem vilja sækja fram á við og ekki stjóm- málalegur vettvangur þeirrar ungu kynslóðar, sem á að móta ísland framtíðarinnar. Skoðanakannanir gefa vísbend- ingu um að staða okkar sé hvað sterkust á meðal unga fólksins í landinu. Það er í sjálfu sér mikil örvun og hvatning. En þetta er ekki einasta ánægjuefni, heldur leggur það okkur á herðar meiri skyldur en ella. Sjálfstæðisflokkur- inn á að vera farvegur nýrra hugmynda og baráttuvettvangur ungs fólks, sem oft og tíðum vill rífa hluti úr viðjum vanans. Tími uppgjörs og- nýrraáforma Kosningar eru í senn tími upp- gjörs og nýrra áforma. Ríkisstjórnin leggur fram verk sín og stjórnar- flokkamir lýsa áformum sínum með skírskotun til fenginnar reynslu. Stjómarandstaðan leggur á hinn bóginn fram gagnrýni sína og áform, en reynir að gleyma minn- ingunni um þann tíma þegar hún sjálf bar ábyrgð á stjóm landsmála. Engum blöðum er um það að fletta, að það stjórnarsamstarf sem stofnað var til við framsóknarmenn í maímánuði 1983 hefur í öllum meginatriðum verið árangursríkt. Eftir síðustu alþingiskosningar voru styrkleikahlutföll á Alþingi þannig, að útilokað var að mynda starfhæfa ríkisstjóm án þátttöku sjálfstæðismanna. Ljóst var þá að ný ríkisstjóm yrði að ráðast til at- lögu við einhveijar alvarlegustu meinsemdir, sem grafíð höfðu um sig í efnahagslífí þjóðarinnar í ára- tugi. Ef árangurs átti að vera að vænta var ljóst, að menn yrðu að hafa kjark og úthald til þess að standa að ákveðnum og um margt sársaukafullum aðgerðum. Augljóst var að Alþýðubandalagið var með öllu ófáanlegt til ábyrgrar stjórnar- þátttöku. í fyrstu sýndist Alþýðu- flokkurinn hafa vilja til þess að eiga aðild að nýrri ríkisstjórn. En þegar á hólminn var komið þorði forysta Alþýðuflokksins ekki að takast á við þau vandasömu verkefni, sem við blöstu. Enginn annar kostur var því fyr- ir hendi, en að mynda stjóm með framsóknarmönnum. Sjálfstæðis- menn vora ekki allir á eitt sáttir um það. Þó að samstarf flokkanna hafí skilað miklum árangri undan- farin fjögur ár þarf enginn að fara í grafgötur um að í ýmsum efnum er verulegur pólitískur ágreiningur á mílli stjómarflokkanna. Báðir aðilar hafa á hinn bóginn kappkost- að að leggja meir upp úr því að ná árangri, þar sem samstaða hefur verið fyrir hendi, en að eyða tíma og afli í að mikla ágreiningsefnin. Loforðalisti ríkisstjómarinnar var ekki langur. En hann tók til því viðameiri verkefna. Og það er fagnaðar- og ánægjuefni nú, við lok kjörtímabilsins, að við getum með rökum sýnt fram á, að í öllum meginatriðum hafa þau markmið náðst, sem samið var um að stefna að í byijun kjörtímabilsins. Það er æði iangt síðan ríkisstjóm hefur skilað slíkri niðurstöðu. Óðaverðbólgan var auðvitað meginviðfangsefnið. Það er mönn- um enn í fersku minni, þegar verðbólgan var orðin 130% og við blasti, að höfuðatvinnuvegir þjóðar- innar voru að stöðvast af þeim sökum. Þar á ofan bættist gífurleg- ur viðskiptahalli og stöðug aukning erlendra skulda. Allt þetta stefndi efnahagslegu sjálfstæði þjóðarinnar í voða. Efnahagslegt umhverfi hafði verið þannig áram saman, að engar líkur vora á að víðtækar sættir gætu tekist á vinnumarkaði um það viðamikla verkefni, að skipta upp þjóðarkökunni í kjarasamningum. Nú þegar komið er að lokum kjörtímabilsins liggur fyrir sá árangur að verðbólgan er komin niður í u.þ.b. 10 af hundraði. Með nokkram sanni má segja, að þessi árangur sé forsenda þess að þjóðin geti haldið áfram á framfarabraut. Það næst enginn árangur í al- mennri efnahagsstjóm hvorki á sviði atvinnumála, né heldur í fé- lags- og menningarmálum, nema við getum búið við stöðugt verðlag. Sterk vígstaða Þó að ekkert annað hefði gerst undanfarin fjögur ár væri þetta eitt út af fyrir sig nægjanlegt til þess að við getum gengið til kosninga með máiefnalega sterka vígstöðu. Við heyrum andstæðinga okkar segja: þetta var nú auðvelt, það er góðæri í landinu — og þegar sakir eru með þeim hætti gerist það af sjálfu sér að verðbólga lækkar. Við þetta er tvennt að athuga: í fyrsta lagi náðist árangur í baráttu við verðbólguna strax í upphafi kjörtímabilsins, þegar þjóð- in gekk í gegnum einhveija dýpstu efnahagslægð í þijá áratugi. Við sýndum fram á það í kreppu, að það var unnt að ná tökum á þess- ari alvarlegu meinsemd. Hitt er svo bæði satt og rétt, að góðæri síðustu tveggja ára hefur auðveldað okkur að festa þann árangur í sessi og ná öðrum mikilvægum efnahags- legum áformum. í öðru lagi er rétt að hafa í huga, að upp úr góðæriskaflanum í kringum 1980 spratt mesta óða- verðbólga sögunnar, mesta erlenda skuldasöfnun sögunnar og mesti viðskiptahalli sem við höfum glímt við. Stjómarstefna þeirra ára var þannig, að þjóðin missti af góðær- inu. Bæði Alþýðubandalag og Alþýðuflokkur komu við þá sögu. Einmitt þessar staðreyndi sýna glöggt, að það skiptir máli hvemig
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.