Morgunblaðið - 10.03.1987, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. MARZ 1987 57
um við heldur því, þegar þau Gísli
höfðu ákveðið að heimsækja okkur
til Aðalvíkur. Er þau komu með
flugvél yfir flugbrautina litlu í Látr-
um og við vorum komin til að taka
á móti þeim hvessti allt í einu svo,
að flugvélin gat ekki lent og varð
frá að hverfa. Við héldum þá að
þau hefðu haldið suður, en þess í
stað fóru þau til ísafjarðar og leigðu
sér bát til að halda ferðinni áfram
norður, því það var ekki vani þeirra
hjóna að gefast upp. Frændi minn,
Jóhann Júlíusson, útgerðarmaður á
ísafirði, sem fór með þeim norður,
undraðist og dáðist að dugnaði
Margrétar, sem tók við að stýra
bátnum er komið var út í Djúpið
og stýrði honum eins og vanur sjó-
maður fyrir Ritinn og allt til
Aðalvíkur, þótt veður væri hryss-
ingslegt og nokkur ágjöf.
Þegar þessi minningarbrot eru
fest á blað hrannast upp endur-
minningar um konu, sem átti óvenju
mikinn kjark til að bera og var
óljúft að gefast upp við þau áform,
sem hún hafði sett sér.
Margrét og fjórar vinkonur henn-
ar hittust á fjórða áratug vikulega
um vetrarmánuðina, og mættum
við eiginmennirnir oftar en ekki í
lok þessara saumaklúbba þeirra,
drukkum með þeim kaffi og rædd-
um áhugamál okkar. Þetta voru
ánægjulegar samverustundir, sem
við munum sakna.
Margrét Halldórsson var kona
einstök í sinni röð, er gat aðlagað
sig breyttum lífsmáta, og hún verð-
ur okkur samferðafólkinu ógleym-
anleg. Mestur er þó söknuður
eiginmanns, sonar, tengdadóttur,
sem mat hana mikils og þriggja
mannvænlegra barnabarna, sem sjá
á bak elskulegri ömmu.
Unnur og Gunnar Friðríksson
Þó vitað sé, „að eitt sinn skal
hver deyja“ þá er engum ljóst hve-
nær leiðarlokin eru. Sár söknuður
verður því ávallt hjá aðstandendum
þegar ástvinur er burt kallaður án
tiilits til hvort aldur sé hár eða
heilsan brostin, en huggun er það
harmi gegn að eiga ljúfar minning-
ar frá samverustundum.
í dag er kvödd hinstu kveðju
Margrét Halldórsson, eiginkona
Gísla Halldórssonar heiðursforseta
ÍSÍ, en hún lést 27. febrúar sl. eft-
ir langvarandi sjúkleika er hún bjó
við bæði í heimahúsi og síðast í
Landspítalanum.
Margrét var fýrir margar sakir
einstök kona. Hún var dönsk að
ættemi, kom ung að árum með eig-
inmanni sínum til íslands og gerðist
í raun íslenskari í hugsun og fram-
komu en margir þeirra er fæddir
eru hér á landi.
Hún var mikil húsmóðir, er bjó
eiginmanni sínum og syni fagurt,
hlýlegt og gott heimili, þar sem
höfðingsskapur og gestrisni voru
ríkjandi. Þess munu þeir minnast
nú er heimsóttu þau Gísla og
Margréti í Tómasarhaga 31, en
þeir vom fjölmargir er þangað áttu
leið við ýmis tækifæri vegna hinna
umfangsmiklu starfa Gísla Hall-
dórssonar fyrir íþróttahreyfinguna.
Það var þægilegt að umgangast
þessa hógvæm og lítillátu konu og
við hana að ræða, hún gat bmgðið
fyrir sig skemmtilegum orðsvömm,
með örlitlum dönskum blæ, en sam-
fara orðræðu hennar var góðvildin
mest áberandi til manna og mál-
efna.
Margrét var gæfumanneskja.
Hún átti umhyggjusaman og góðan
eiginmann, ástríkan son, elskulega
tengdadóttur og þijú mannvænleg
bamabörn.
Við hjónin munum ávallt minnast
Margrétar Halldórsson fyrir hjarta-
hlýju og góðar samvemstundir.
Astvinum hennar sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Guðrún Ragnheiður,
Hermann Guðmundsson.
í dag verður til moldar borin frá
Dómkirkjunni í Reyjavík Margrét
Halldórsson, eiginkona Gísla Hall-
dórssonar arkitekts, heiðursforseta
ÍSÍ.
Fullu nafni hét hún Inger Mar-
grethe Eriksen, fædd í Kaupmanna-
höfn 25. desember 1908, einkabam
foreldra sinna, Adolfs Eriksen skrif-
stofumanns og konu hans Jennýjar,
sem var leikkona við Dagmar Tea-
tret þar í borg og kom m.a. í
sýningarferð hingað til lands árið
1904.
Forlögin höguðu því svo, að
Margrét átti eftir að búa á íslandi
stóran hluta ævinnar, eða 47 ár.
Eftirlifandi maður hennar, Gísli
Halldórsson arkitekt, stundaði
framhaldsnám við Byggeteknisk
Hejskole í Kaupmannahöfn árin
1936—1940. Á þeim tíma kynnstust
þau, vom gefin saman í hjónaband
í Danmörku og komu hingað heim
saman ásamt tveggja ára syni
sínum, Leifi, með ms. Esju í hinni
nafntoguðu Petsamo-ferð 1940, um
það leyti sem heimsstyijöldin síðari
var að skella á.
Hér í Reykjavík hafa þau búið
allan sinn búskap og Margrét rækt-
að sitt móður- og húsmóðurhlutverk
af stakri prýði með óvenju hugul-
sömum og góðum eiginmanni.
Auk þess að sinna oft á tíðum
fjölþættum og erilssömum húsmóð-
urstörfum, er tengdust atorkusemi
eiginmannsins, lagði hún mikla
rækt við íþróttaiðkun og útiveru og
deildi þannig hlutverki meðan kraft-
ar og heilsa entust með Gísla
Halldórssyni í hinu langa og árang-
ursríka starfi að eflingu íþróttalífs.
Um 36 ára skeið voru þau hjónin
nær daglegir sundlaugargestir en
auk þess stundaði Margrét badmin-
ton og tók þátt í hestamennsku um
margra ára bil.
Áratugaforystu Gísla Halldórs-
sonar í íþróttamálum og borgarmál-
um fylgdu mikil rausn og gestrisni
á heimili þeirra. Þeir sem því tengd-
ust og nutu svo oft og ríkulega,
minnast Margrétar sem hinnar
glaðværu og hlýlegu húsmóður, er
naut þess að hafa heimili sitt opið
sem flestum og geta veitt af rausn
og myndarskap. Það eru trúlega
æði margir sem við fráfall Margrét-
ar hugsa með hlýhug og ánægju
til þeirra tiðnu stunda á fallegu og
vinalegu heimili.
Margrét og Gísli eignuðust eitt
bam, Leif, sem er byggingafræð-
ingur að mennt og rekur Teiknistof-
una, Ármúla 6, ásamt föður sínum
og fleiri aðilum.
Við sem ritum þessar línur,
ásamt konum okkar, Ragnheið' og
Sigrúnu, höfum notið heimilis
Margrétar og Gísla um áratuga-
skeið. Á skilnaðarstundu flytjum
við alúðarþakkir fyrir allar þær
samverustundir, um leið og við
sendum Gísla, Leifi og Dísu ásamt
bömum þeirra, svo og öðmm ná-
komnum, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sveinn Björnsson,
Sigurður Magnússon.
í dag er til moldar borin Margrét
Halldórsson, eiginkona Gísla Hali-
dórssonar, arkitekts. Okkur langar
til að minnast þessarar mætu konu
með nokkmm orðum.
Margrét var fædd í Danmörku
af dönskum foreldmm þann 25.
desember 1908. Þegar Gísli Hall-
dórsson var við nám í Kaupmanna-
höfn felldu þau hugi saman Gísli
og Margrét og giftu sig árið 1938.
Margrét fluttist til sinna nýju heim-
kynna árið 1940 og var sú ferð
með nokkuð sérstökum hætti, því
að þau Gísli komu heim um Petsamo
og var þá heimsstyijöldin síðari í
algleymingi. Var ferð þessi sérstak-
lega skipulögð fyrir íslendinga á
Norðurlöndum, einkum í Dan-
mörku, og var hún ekki hættulaus
eins og á stóð.
Við kynntumst Margréti í gegn-
um starf Gísla Halldórssonar í
borgarstjóm Reykjavíkur. Gísii var
borgarfulltrúi árin 1958—74 ogfor-
seti borgarstjómar 1970—74. Á
þessum ámm vora samvemstund-
imar æði margar bæði í ferðalögum
innanlands og erlendis. Minnisstæð-
astar em þó stundimar á heimili
Gísla og Margrétar, þar sem Mar-
grét hafði búið fjölskyldunni ein-
staklega fallegt heimili. Þar naut"
hún þess að vera gestgjafi.
Margrét tók miklu ástfórstri við
sitt nýja heimaland. Oft sagði hún
að þrátt fyrir sinn danska uppmna
liti hún fyrst og fremst á sig sem
íslending. Margrét var einstaklega
greiðvikin og trygglynd og oft nut-
um við þess á þeim ámm þegar
samvemstundirnar vom sem flest-'
ar.
Gísli Hatldórsson hefur gegnt
mörgum trúnaðarstörfum, hefur
t.d. bæði verið forseti borgarstjórn-
ar eins og fyrr segir og forseti ÍSÍ.
Oft reyndi mikið á Margréti í þeim
störfum eiginmannsins, t.d. í opin-
bemm móttökum. Alltl rækti hún
með miklum sóma, en jafnframt af
þeirri hógværð sem einkenndi alla
hennar framgöngu.
Þau Gísli og Margrét eignuðust
einn son, Leif. Við sendum Gísla
og fjölskyldunni allri okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og þökkum
vináttu og ógleymanlegar stundir.
Sonja og Birgir
ísl. Gunnarsson.
[©3 Perstorp
Vantar þig
i tilbreytingu?
AF HVERJU EKKIAÐ
LÍFGA UPPÁ
GÖMLUINNRÉJT- :
INGUNA?
MEÐ PERSTORP HARÐ-
« PLASTI, BORÐPLÖTUM
OGGÓLFEFNI.
@ HF.OFNASMIflJAN
HÁTEIGSVEGI 7 SÍMI: 21220.
Ath pabbarnirfá
|U|Æ|S)| S)fQ)|S ) IIMII
Inl'slrCI IKIHIIN £lllml
SNORRABRAUT 56 SÍMI 13505
* FERMIN<SARFÖT
Viö erum svolítiö montin af
fermingarfötunum okkar f ár, sniðin eru
pottþétt, litirnir fallegir
og verö góö.
Einnig erum viö meö glæsiiega leöurjakka og
rúskinnsjakka
fyrir bæöi stráka og stelpur.
Líttu viö því sjón er sögu ríkari.