Morgunblaðið - 10.03.1987, Blaðsíða 64

64
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. MARZ 1987
er-tiL þin, MdLfn'áur. "
ást er.
___að vera ekki eins og á
fcrossgötum.
mitag.uIS.Pat Ofl.-ai rtgtna rtawvw)
• «N Loa Aagataa Ttam Syadfcata
Með
morgimkaffinu
t-tl- ^1V(
Er þetta ekki galdralækn-
irinn okkar, kominn með
rauða hunda?
HÖGNI HREKKVISI
„HVEfZNIG GENGOR. ÞéfZ At> A1ESRAST r*1'
Gagnrýnendur ljúga
fólk inn í leikhúsin
Undanfarið hafa mér verið að
koma í hug ummæli þingmanns um
eigin frammistöðu fyrir nokkru. Að
það hefði verið óttalegur aumingja-
skapur að greiða ekki ákveðinni
tillögu atkvæði.
Eg held nefnilega að ég og trú-
lega margir fleiri hafí staðið sig að
aumingjaskap í því að sitja undir
þeim óhroða sem steypt er yfír
mann í Iðnó og kallast Dagur Von-
ar. Ósjálfrátt verður sú skoðun
áleitnari, að þeir sem setja saman
slíkan viðbjóð séu að breiða yfír
eigið getuleysi með upphrópunum
í orði og athöfnum. Þar minnist
maður einnig nýársleikrits sjón-
varpsins. Það er ekki ný aðferð að
reynt sé að vekja á sér athygli með
því að ganga fram af fólki, þekkist
t.d. hjá bömum.
Persónur í þessu leikriti eru held-
ur illa gerðar og ósannar og sá eini
er sýnir góðan leik er Sigurður
Karlsson, enda sá eini sem fær að
Ijúka setningu. Hin virðast flest
vera að flýta sér að hespa þessu
af. Sem betur fer. Ég sé ekki betur
en að Margrét Helga, sú mikilhæfa
leikkona, væri eitthvað miður sín,
að þurfa að taka þátt í þessum
óskapnaði.
Stefíð er kunnuglegt. Það er
þetta undarlega móðurhatur. Við
hana er að sakast um allt sem mið-
ur fer. Nú spyrja menn kannski
hvers vegna tekur leikhússtjóri
þetta til sýningar ef verkið er eins
slæmt og ég álít. Ekki veit ég það
og fínnst raunar óskiljanlegt. En
allt bendir til þess að þeir, sem
þama ráða, séu á sama báti og
hinir sem láta frá sér jákvæða
gagnrýni um slíkt verk, eða umsögn
eins og þessa: „í Degi vonar er
persónusköpunin stórbrotin —
íslensku alþýðufólki lyft með eig-
indum skáldskaparins upp á svið
þar sem allir rúma dýpstu og marg-
breytilegustu tilfínningar mann-
sandans" (Siguðurður Hróarsson í
leikskrá).
Mér fínnst ótrúlegt að nokkur
sá sem séð hefur leikritið skilji hvað
maðurinn sé að fara. Væri ekki nær
að segja að mannlegar tilfínningar
séu dregnar niður í svaðið með
sóðalegasta orðbragði sem heyrst
hefur? Ég efast mikið um að
„íslensku alþýðufólki" finnist sem
það kannist við það málfar og þann
munnsöfnuð sem það þarna er
r

Svanur Karlsson er ekki á eitt sáttur með gagnrýnendum um ágæti
verksins Dagur Vonar sem Leikfélag Reylgavíkur er að sýna um
þessar mundir.
matað með. „Hljómlausir söngvar
fáráðleikans auma".
Hversvegna eru þessar sýningar
þá sóttar af áhorfendum? Eg held
að skýringin sé sú að gagnrýnendur
Ijúga fólk beinlínis inn í leikhúsin
og þeir sem fara þegja. Fyrir nokkr-
um árum var verkefnaval Leikfé-
lagsins komið á það stig að fólk
kom grátandi og gubbandi út af
sýningunum. Vegur leikhússins dal-
aði og aðsókn minnkaði. Vonandi
er þetta ekki að endurtaka sig. Það
var gott að koma í sömu vikunni á
minningartónleika Bjöms Ólafsson-
ar og fá tónaregnið táramjúkt á
sínum stað í barminum.
Svanur Karlsson
Verslunin borgi meira
Velvakandi góður,
í leiðara Morgnnblaðsins 25. fe-
brúar sl. er Þjóðviljinn tekinn á
beinið fyrir að nota stór orð og
stríðsletur um gróða verslunarinn-
ar. Talar blaðið um „kreddur
sósíalista" og „öfund“.
Nú þegar Sjálfstæðisflokkurinn
er að svíkja loforð sín um niðurfell-
ingu tekjuskatts af almennum
launatekjum, vegna erfiðleika ríkis-
sjóðs, þá fínns mér það kreddu
líkast að hafna því að verslunin
borgi meira til samneyslunnar þeg-
ar vel gengur hjá henni.
Skyldum sínum við verslunina
þjónar Sjálfstæðisflokkurinn vel en
vill gjaman gleyma mér og mínum
líkum.
Stígur Herlufsen
Hafnarfírði
Víkverji skrifar
Það er kominn skemmtilegur
lítill veitingastaður rétt við
tjörnina, sem heitir raunar Við
tjömina. Hann er óvenjulegur að
tvennu leyti: í fyrsta lagi er hann
starfræktur á annarri hæð í gömlu
timburhúsi, sem stendur við Kirkju-
hvol. Þetta húsnæði hefur í eina tíð
verið notað, sem íbúð en á seinni
árum var starfrækt þar hárgreiðslu-
stofa. Ekki hefur verið lagt mikið
í að innrétta þetta húsnæði en það
er kannski einmitt “sjarmi" staðar-
ins. I annan stað býður þessi veit-
ingastaður fyrst og fremst upp á
fískrétti og grænmetisrétti, a.m.k.
var ekki annað að sjá á matseðlinum
það kvöld, sem Víkveiji kom þar
við. Maturinn stendur fyrir sínu,
eins og raunar víðast á veitingahús-
um nú orðið en umhverfíð er svo
ólíkt því, sem við eigum að venjast
á veitingastöðum hér, að þessi nýi
staður verður ekki sízt eftirsóknar-
verður af þeim sökum.
Fyrir nokkmm dögum kom
Víkverji á sjúkrahús hér í borg-
inni og gekk að afgreiðslu í anddyri
þess til þess að fá upplýsingar um
sjúkling. Þar beið þá maður fyrir,
sem óskaði eftir því við afgreiðsl-
ustúlku að fá upplýsingar urn, hvar
apótek væri opið þá stundina. Stúlk-
an gerði sig líklega til að afla þeirra
upplýsinga en þá hringdi síminn.
Síðan tók við svo langt símtal, að
maðurinn, sem beið eftir upplýsing-
um um apótekið hvarf á braut, en
afgreiðslustúlkan sneri sér að
Víkveija og spurði hann, hvort hann
vantaði upplýsingar um apótek!
Þótt margir áratugir séu liðnir
frá því að síminn var tekinn í notk-
un er virðingin fyrir þessu tæki svo
mikil, að ef síminn hringir þykir
sjálfsagt að afgreiða fyrst þann,
sem hringir en ekki hinn, sem kem-
ur á staðinn! Nú getur auðvitað
staðið svo á, að svara þurfí í síma
vegna þess að sá, sem hringir á
brýnt erindi, en í þessu tilviki var
augljóslega ekki um slíkt að ræða.
Þrátt fyrir öll þau námskeið, sem
t.d. Stjómunarfélagið stendur fyrir
þ.á.m. um símaþjónustu, er það nú
samt svo, að fólk verður að búa við
skort á þjónustu og kurteisi af því
tagi, sem hér er lýst.
Bflaeign okkar íslendinga þykir
nú sæta svo miklum tíðindum,
að það var frétt á forsíðu Wall Stre-
et Journal um það á dögunum, að
við værum að ná Bandaríkjamönn-
um í bílaeign pr. mann!