Morgunblaðið - 10.03.1987, Qupperneq 58

58
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. MARZ 1987
Guðrún Sveins-
dóttir — Minning
Fædd 8. október 1950
Dáin 2. mars 1987
„Skamma stund mun ég hvflast
i faðmi vindanna og síðan verða
endurborin af nýrri móður." K.Gibran.
í upphafí er mannsævin sem
óskrifað blað. Smátt og smátt er
lífssagan skráð. Sumir eiga langa
lífdaga, aðrir styttri. Hjá Guðrúnu
okkar var ævin ekki löng en mikið
var henni gefíð. Skaparinn gaf
henni góðan maka og fjögur yndis-
leg böm, sem verða henni veglegir
*. bautasteinar. Við vonum að hinn
harði heimur fari um þau mildum
höndum. Góður Guð þerrar trega-
tárin og aftur birtir í sálum þeirra
allra.
Kæri Ásmundur, böm, Inga,
Sveinn og allir aðrir aðstandendur,
megi Guð miskunnseminnar gefa
ykkur styrk á þessum dimmu dög-
um.
Það er okkar bjargfasta trú að
elsku Gunna bíði sem vinur í varpa
í hinu eilífa austri þegar við leggjum
þar að landi. Veri hún sæl að sinni
og hafi þökk fyrir allt.
Anna og Gísli
,En ástin er björt sem bamsins trú,
' hún blikar á Ijóssins geimi
og fjarlægð og nálægð fyrr og nú,
oss finnst þar í eining streymi.
Frá heli til lífe hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi".
(E-B.)
Að kvöldi 2. þessa mánaðar lést
vinkona min og jafnaldra, Gunna
Sveins, eftir stutt en erfítt stríð við
þann sem sigrar okkur öll fyrr eða
síðar.
Við kynntumst 7 ára gamlar í
Langholtsskóla og áfram í Voga-
skóla þar til við útskrifuðumst
saman gagnfræðingar 1967.
Gunna var elst sjö bama Sveins
K. Sveinssonar og Ingu Valborgar
Einarsdóttur. Ég tel víst, að einhver
annar muni rekja ættir hennar, en
særindi hljóta nú að ríkja víða þeg-
ar hennar er saknað. Ég minnist
með gleði allra þeirra unaðsstunda,
sem við áttum á hinu stóra, hressi-
lega og lífsglaða heimili, þegar hún
var í foreldrahúsum í Sigluvoginum.
Þann 18. júní 1972 giftist hún
Ásmundi Gíslasyni. Þau stofnuðu
heimili að Smiðjuvegi 13 í
Reykjavík og þrem ámm seinna
fluttust þau að Nesjaskóla í Homa-
fírði, er Ásmundur tók við starfí
þar sem kennari.
Þótt vinátta okkar Gunnu hafi
alltaf verið náin varð hún enn nán-
ari er ég fluttist líka austur á
Homaflörð hálfu öðm ári seinna.
Á Homafírði kunni hún vel við
sig, enda átti hún einstaklega auð-
velt með að aðlagast og kynnast
fólki. Hún tók strax mikinn þátt í
öllu félagslífí, var m.a. í kvenfélag-
inu í Nesjum, ritstýrði vikublaðinu
okkar, „Eystrahomi", 1983—1984
og sat í ritstjóm þess, auk þess sem
hún var virkur félagi í leikhópi UMF
Mána. Gunna var fyrirmyndar móð-
ir og húsmóðir. Hún var einstaklega
geðgóð, hlý og hláturmild, þótt
stundum dyldust þessi skapgerðar-
einkenni í gustmiklum persónuleika
hennar. Ekki þurfti annað en heyra
í henni til að ský hyrfu frá sólu.
Ég stend í þakkarskuld við vin-
konu mína og nöfnu fyrir 30 ára
vináttu.
Ég veit að minningin um Gunnu
veitir foreldmm hennar, Ásmundi
og bömum þeirra §ómm, Döddu,
Ömu, Möttu og Kjartani, þann
styrk sem sigrar sorgina og vekur
trúna á lífíð.
Guðrún Jónsdóttir
Á kveðjustund leita margar
minningar á hugann. Það er hægt
að koma víða við þegar rifjað er
upp það sem á dagana hefur drifið,
en hér vil ég aðeins koma að örfáum
orðum.
Á unglingsárunum lágu leiðir
okkar saman. Guðrún var full af
lífsorku og krafti, sem einkenndi
allt hennar fas og framgöngu. Hún
var hispurslaus og ófeimin. Hún
sagði til syndanna óspart, en Iá
ekki heldur á lofinu.
Fólk af þessu tagi siglir ekki
lygnan sæ og margir vindar og
stríðir blésu á ærslafullum ungl-
ingsámnum. Við krakkamir sem
héldum hópinn áttum ekki víða at-
hvarf, en Sigluvogur 9, æskuheimili
Guðrúnar, varð sem okkar annað
heimili. Þegar ég lít til baka þá
undrast ég það umburðarlyndi og
kærleika sem við mættum hjá
sæmdarhjónunum Sveini og Ingu.
Við vomm hópur sem mikið fór
fyrir. Hver dagur var ævintýri. Lífíð
var leikur, græskuleysi og gaman.
Alvaran var víðs flarri og þróttur
æskunnar fékk að leika lausum
hala, óbeislaður. Það leið varla sá
dagurinn að við hefðum ekki inn-
byrðis samband og alltaf var stutt
í tilefni til að halda hátíð. Hér var
Guðrún oftast í hlutverki gestgjafa
og primus motor. í minningunni er
ákveðinn ljómi yfír þessum tímum.
Ég minnist þess er Ásmundur
Gíslason bættist í þennan hóp og
sá hvemig sterkasta aflið, kærleik-
urinn, fór að draga þau saman. Að
lokum fór svo að þau ákváðu að
binda bagga sína með sömu hnútum
og hjónabandið varð hlutskipti
þeirra.
Árin liðu, bömin fæddust eitt af
öðm. Ábyrgð lífsins lagðist á herð-
ar þeirra, ef til vill meir en margra
annarra, þar sem mannkosta fólk
átti í hlut.
Fyrir um tveimur árum lá leið
mín austur á Homafjörð. Ég ferðað-
ist um nótt og fegurð næturinnar
var stórkostlega hrikaleg. Ferðin
austur er mér ógleymanleg og einn-
ig þangaðkoman.
Markmið ferðarinnar var að
syngja og vitna um Jesúm Krist.
Fyrsti staðurinn sem við heimsótt-
um var dvalarheimili aldraðra, sem
Ási veitir forstöðu. Eftir að hafa
flutt boðskap okkar um upprisinn
frelsara þáðum við góðgjörðir og
ég minnist þess sérstaklega að þeg-
ar ég talaði um Guðrúnu og
Ásmund við gamla fólkið, þá kom
bros á varimar og glampi í augun.
Við heimsóttum fleiri staði fyrir
austan. Guðrún greiddi götu okkar
og svo hélt hún okkur veislu. Sama
gestrisnin, sami krafturinn og sömu
léttu strengimir og í Sigluvoginum
forðum.
Ég var niðri á Mogga fyrir um
það bil mánuði. Ég var tekinn afsíð-
is og mér var sagt að Guðrún væri
veik. Það væri alvarlegt.
Daginn eftir var ég uppi á Land-
spítala. Ég er ekki vanur að stoppa
lengi á spítulum, en þama stoppaði
ég næstum í tvo tíma. Við töluðum
um eilífðina, um kraft trúarinnar
og hverfulleika lífsins. Við minnt-
umst einnig gömlu daganna og það
var hlegið og það var skrafað. Ég
ætlaði að koma aftur, en um slíkt
varð ekki að ræða.
Ég vil þakka fyrir góða og ein-
læga vináttu. Ég vil einnig benda
á að við eigum Guð sem er Guð
allrar huggunar. Þegar harmur
mætir eigum við svölun í trúnni á
Jesúm Krist. Bænin og ákall Jesú
nafns er uppsprettulind kraftar og
lausnar inn í þessar erfíðu kringum-
stæður.
Presturinn talaði svo fagurlega
um dýrð eilífðarinnar í kirlq'unni á
fimmtudaginn. Jesús er lykillinn að
þeirri dýrð.
Ási minn, ég segi við þig aftur,
Drottinn styrki þig. Drottinn varð-
veiti þig og bömin ykkar fjögur og
ég bið huggunar Guðs til handa
foreldrum og systkinum og þeim
sem eiga um sárt að binda.
Gunnar Þorsteinsson
Látin er frænka og kær vinur.
Guðrún andaðist eftir mjög skamma
sjúkrahúsvist þann 2. mars sl. Bar-
áttunni við sjúkdóminn skæða er
lokið.
Hún fæddist þann 8. október
1950, elst sjö bama hjónanna
Sveins K. Sveinssonar og Ingu
Valborgar Einarsdóttur. Systkini
hennar eru Soffía, Sveinn M., Guð-
mundur, Einar, Sigurður og Þór-
laug. Guðrún ólst upp í fjörugum
systkinahópi oggestkvæmu heimili.
Hún gekk í Langholtsskóla og síðar
Vogaskóla og að því loknu gerðist
hún skiptinemi og fór til Ameríku.
Eftir Ameríkudvölina fór hún til
náms að Húsmæðraskólanum að
Laugarlandi í Eyjafirði. Þar nam
hún fræði sem áttu eftir að koma
sér vel á stóra heimili.
Þann 18. júní 1972 gekk hún að
eiga Ásmund Gíslason og var það
mikill hamingjudagur í lífí þeirra.
Þau vora einkar samhent og í
mínum augum var samband þeirra
byggt á traustum granni, sem bar
hæst í ást og virðingu hvort fyrir
Bróðir minn,
GUNNAR JÚLÍUSSON,
bóndi,
Laugarbóli, Laugardal,
Reykjavfk,
veröur jarðsunginn frá Áskirkju miövikudaginn 11. mars kl. 15.00.
Baldvin Júlfusson.
t
Útför eiginmanns míns,
GUÐMUNDAR BREIÐFJÖRÐS JÓHANNSSONAR,
fer fram í Kópavogskirkju miðvikudaginn 11. mars kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaöir en þeim sem vilja minnast hans er
* bent á Slysavarnafélags fslands.
Mfnerva Hafllðadóttlr.
t
Útför eiginkonu minnar,
ERLU ÞÓRDÍSAR JÓNSDÓTTUR,
fer fram í Dómkirkjunni í Reykjavík miðvikudaginn 11. mars kl.
13.30.
Helgi Kolbeinsson.
Lokað
í dag milli kl. 13.00 og 16.00 vegna jarðarfarar
MARGRÉTAR HALLDÓRSSON.
Teiknistofan hf.,
Ármúia 6.
t
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
BJARNI VILHJÁLMSSON,
fyrrverandi þjóöskjalavöröur,
veröur jarösunginn frá Háteigskirkju f dag, þriöjudaginn 10. mars,
kl. 13.30.
Blóm eru afþökkuö meö vinsemd en þeim sem vilja minnast hans
láti Hjartavernd eöa aörar líknarstofnanir njóta þess.
Kristfn Eirfksdóttir,
Kristfn Bjarnadóttir, Elfsabet Bjarnadóttir,
Eirfkur Bjarnason, Vilhjólmur Bjarnason.
t
Innilegar þakkir sendum við þeim er auösýndu okkur samúð og
hlýhug viö andlát og útför eiginmanns míns, fööur okkar, tengda-
fööur og afa,
GÚSTAFS A. ÓLAFSSONAR,
hæstaréttarlögmanns
frá Stóra-Skógi.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki hjartadeildar, lyflækninga-
deildar B11 og öldrunarlækningadeildar Landspítalans og Hvíta-
bandsins fyrir mjög góöa umönnun.
Ágústa Sveinsdóttlr,
Sigríöur Gústafsdóttir, Skúll Guömundsson,
Ólafur Gústafsson, Krlstfn Siguröardóttir,
Gústaf A. Gústafsson, Björg Hauksdóttir
og barnabörn.
Lokað
vegna jarðarfarar MARGRÉTAR HALLDÓRSSON milli
kl. 12.00 og 16.00 í dag.
Tess
við Dunhaga.
öðra.
Þau hjónin eignuðust flögur
myndarleg böm, Guðrúnu Döddu,
14 ára, Ömu, 11 ára, Matthildi, 9
ára og Kjartan, 7 ára.
Árið 1975 flytjastþau hjón ásamt
Döddu til HomaQarðar, þar sem
Ásmundur gerðist kennari við
Nesjaskóla. Hafa þau búið þar
síðan, en Ásmundur er nú forstöðu-
maður Elli- og hjúkranarheimilis-
ins. Guðrún kunni vel við sig fýrir
austan og naut hún sín í samfélagi
er átti einstaklega vel við hana.
Hæfileikar hennar til að umgangast
fólk og laða fram það besta í mann-
eskjunni vora eftirtektarverðir. Tók
hún þátt í félagslífi staðarins, svo
sem kvenfélaginu, leikfélaginu og
JC-hreyfíngunni, ásamt því að hún
vann utan heimilisins. Hressileiki,
einlægni og hreinskilni vora eigin-
leikar sem henni vora í blóð bomir,
en skapkona gat hún líka verið ef
því var að skipta, en oftast stutt í
hláturinn.
Þegar ég spurði Guðrúnu hvort
ekki væri tími til kominn að flytjast
til höfuðborgarinnar, stóð ekki á
svarinu: „Nei, ég lít á Homafjörð
sem okkar heimili, þar era góðir
vinir og rétta umhverfið til þess að
ala upp bömin."
Sýnir þetta taugar hennar til
þess staðar sem hún óskaði eftir
að verða jarðsett á.
Þótt flarlægðin á milli okkar
frænknanna væri mikil, breytti það
ekki þeim vinskap sem í æsku var
ofínn. Þegar við hittumst var ávallt
eins og við hefðum sést í gær.
Þannig var Guðrún vinur vina
sinna, hlý, kær og tilfínningarík.
Það er erfítt að sætta sig við að
ung kona, í blóma Iífsins sé tekin
burt, en við verðum að trúa því að
hennar hafí beðið stærra verkefni
hinu megin, sem þoldi enga bið.
Ég votta eiginmanni Guðrúnar
mína innilegustu samúð svo og
bömum, foreldram og öðram ást-
vinum.
Megi góður guð veita þeim styrk
er nú syrgja eiginkonu, móður, dótt-
ur og vin.
Lilja Leifsdóttir
Gunna Sveins eins og hún var
alltaf kölluð af okkur vinkonunum
er dáin. Eftir standa ættingjar og
vinir í hljóðri sorg. Hún var áber-
andi persóna, alltaf kát og brosandi.
Fyrstu kynni okkar Gunnu hóf-
ust í Vogaskóla er við voram 15
ára gamlar, fyrir 21 ári. Síðan fór
Gunna til Ámeríku sem skiptinemi
í 1 ár og svo í húsmæðraskóla norð-
ur í land. leiðir okkar lágu síðan
saman aftur um það bil sem við
giftum okkur, í júní 1972, með viku
millibili. Þá fluttum við báðar í
gamla miðbæinn í Reykjavík og
hittumst nær daglega. Mér er
minnisstætt eitt atvik í eldhúsinu
hjá mér þegar Gunna segir: „Uss,
ég ætla að hlusta á hvar er verið
að auglýsa kennarastöður úti á
landi, því við Ási ætlum ekki að
búa í Reykjavík í framtíðinni."
Fyrir valinu varð svo Nesjaskóli
við Homaflörð. Gunna og Ási fluttu
austur haustið 1975 með tvær dæt-
ur og síðar bættust við tvö böm.
Við héldum alltaf góðu sambandi
þó langt væri á milli okkar.
Þegar Gunna varð 30 ára létum
við okkur ekki muna um að aka
austur í afmælisveisluna 3 vinkonur
ásamt eiginmönnum, því við gátum
ekki hugsað okkur að missa af því
að vera með þeim hjónum á svo
stórri stund. Nokkram sinnum átt-
um við hjónin leið um Austurland
og þá var alltaf gott að koma við
hjá Gunnu og Ása.
Síðastliðið vor var haldin 70
manna námsstefna á Höfn á vegum
FSÍÖ og átti ég þess kost að vera
með. Ásmundur skipulagði þessa
námsstefnu með stakri prýði og
makar okkar treystu vináttuböndin
sín á milli þessa fjóra daga sem
námsstefnan stóð. Gunna mín lét
sig ekki muna um að taka á móti
hópnum á þeirra heimili. Ég fékk
síðan tækifæri til að þakka henni
fyrir gestrisnina í hófi, sem haldið
var fyrir hópinn á Hótel Höfn.
Gunna var tryggur og góður vin-
ur sem best sést á hennar stóra
vinahóp sem er dreifður um allt
land.