Morgunblaðið - 18.03.1987, Blaðsíða 44
44
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 18. MARZ 1987
Minning:
Elvar Þór
Hafsteinsson
Fæddur 6. ágúst 1975
Dáinn 11. mars 1987
Kveðjuorð frá ömmu
„Ég lifi í Jesú nafni,
í Jesú nafni ég dey,
þó heilsa og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
í Kristi krafti ég segi:
Kom þú, sæll þá þú vilt.“
(H. Pétursson)
Þetta vers huggarans og sálma-
skáldsins fannst mér höfða til hans
bjarta, en stutta lífshlaups. Nú er
stórt skarð höggvið í fjölskylduhóp-
inn og sár söknuður að honum
kveðinn, en huggun er harmi gegn
að í hugann hrannast upp hinar
fögru minningar frá liðinni tíð um
Elvar Þór.
Fyrsta æviskeiðið sem þessi ljúfi
vinur horfði í kringum sig í þessum
heimi bjó hann heima hjá afa og
ömmu ásamt móður sinni en að
+
Eiginmaöur minn, faöir okkar og tengdafaöir,
JÓHANNES GUÐMUNDSSON,
bóndi, Jörfa,
sem andaöist 10. mars sl. veröur jarösunginn frá Kolbeinsstaða-
kirkju laugardaginn 21. mars kl. 14.00.
Hanna Jónasdóttir,
Kristín Jóhannesdóttir, Sigurður Kr. Sigurðsson,
JónasJóhannesson,
Guðbjörg Jóhannesdóttir,
Guðmundur Jóhannesson,
Anna Jóhannesdóttir.
+
Móöir okkar og tengdamóöir,
JÓNFRÍÐUR ÓLAFSDÓTTIR,
Álfhólsvegi 14, Kópavogi,
veröur jarösungin frá Fossvogsk'rkju fimmtudaginn 19. mars kl. 13.30.
JörundurJónsson, Eygló Ragnarsdóttir,
Haraldur Jónsson, Guðrföur Magnúsdóttir.
frátöldum þeim stutta tíma var
hann alltaf sami aufúsugesturinn,
enda ófáar heimsóknirnar þegar við
nutum komu hans, þar sem hann
stytti okkur stundirnar, bæði með
því að spila við ömmu, tefla við afa
svo og með öðrum samskiptum við
hann. Eins og að líkum lætur þá
er ekki um langa upptalningu að
ræða í störfum eða afrekum hjá svo
ungum dreng, en þó er óhætt að
kalla það afrek hve hann bar sjúk-
dóm sinn æðrulaust, þrátt fyrir að
hann var meðvitaður þess að hann
gekk ekki heill til skógar og gat
ekki alltaf tekið þátt í leik og starfi
með jafnöldrum sínum og þessu tók
hann ætíð með stillingu.
En nú er þessi geðþekki vinur
horfinn okkur að sinni og ekki að
vænta endurfunda fyrr en við flytj-
um á bak við fortjaldið mikla, já,
kannski verður hann til staðar á
ströndinni til að taka á móti göml-
um skörum sem aðstoðar þurfa
með. Segja má að allt sé hverfult
í heimi hér og vegimir órannsakan-
+
Ástkær móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
SIGURLAUG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Vatnsnesvegi 34,
Keflavfk,
lést 2. mars sl. Útför hennar hefur farið fram í kyrrþey aö ósk hinn-
ar látnu. Kærar þakkir til allra sem hafa vottað okkur samúö sína.
Haukur Þórðarson, Magnea Aðalgeirsdóttir,
Alda Þórðardóttir, Jóhann P. Halldórsson,
Sólveig Þórðardóttir, Jónatan Einarsson,
Einar Þórðarson, Steinunn Pólsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir færum viö öllum þeim sem sýndu okkur samúö
og hlýhug viö andlát og útför mannsins míns, fööur, tengdaföö-
ur, bróöur og afa,
ELÍASAR GUÐMUNDSSONAR,
Holtsgötu 2 (Hraungerði),
Sandgerðl,
og heiöruöu minningu hans á einn eöa annan hátt.
Helga Ingibjartsdóttir,
Alda Sólveig Elfasdóttir, Guðmundur Einarsson,
Sigurrós Petra, Ármann Baldursson,
Ólafía Guðmundsdóttir,
Björgvin Guðmundstson,
Sveinn Guðmundsson,
Guðlaugur Guðmundsson
og barnabörn.
+
Þökkum auösýnda samúö viö fráfall og jaröarför
EYÞÓRU ÞÓRÐARDÓTTUR,
Aragerði 12,
Vogum.
Halldór Ágústsson,
dætur, tengdasynir og barnabörn.
legir og gangur lífsins ofar mann-
legum skilningi.
„Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin,
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.“
(B. Halld.)
Ég fel þennan dótturson minn
og vin Guði á vald og bið honum
allrar blessunar á ókunnum strönd-
Amma
Ósjálfbjarga værum við, ef Drott-
inn Guð umvefði okkur ekki með
sínum sterku örmum er hin þunga
sorg dynur yfir. Hann megnar einn
að gefa okkur þrek.
Við afi viljum þakka elsku Elvari
Þór alla þá gleði er hann veitti
okkur með nærveru sinni.
Ef við látum hugann reika nokk-
ur ár aftur í tímann finnum við að
margs er að minnast, þó að tími
hans hér á jörð hafi verið örstuttur.
Oft höfum við minnst þess, er
við heimsóttum þau til Svíþjóðar
fyrir tíu árum. Þá var hann að byija
að mynda orð, sænsk og íslensk.
Þar áttum við saman okkar fyrstu
gleðistundir, sem urðu fleiri eftir
að þau fluttu heim til íslands.
En sumarið sem hann varð átta
ára urðu erfíð tímamót í ævi hans,
er í ljós kom að hann ætti við mjög
erfíðan sjúkdóm að etja. Fylgdu
sjúkrahúslegur í kjölfar þess.
Fjölskyldan varð harmi slegin.
Erfíðir tímar fóru í hönd. Sjúkra-
húsið varð hans annað heimili.
Móðir hans stóð alltaf honum við
hlið í veikindum hans. Hún og pabbi
hans voru ævinlega líf hans og
yndi, þó að leiðir þeirra skildi.
Svipur Elvars var ávallt hlýr.
Hann bar með sér birtu og yl, gáska
og gleði. Hugur hans var ætíð bljúg-
ur og blíður, alltaf var hann tilbúinn
að gleðja aðra.
Elvar hafði gaman af að ráða
krossgátur. Þegar ég hafði teikna
fyrir hann léttar bamakrossgátur,
bað hann mig að gera fleiri, svo
að hinir krakkamir gætu stytt sér
stundir við að ráða þær með sér.
Minningarnar veita okkur styrk
og þrótt. Við viljum þakka læknum
og hjúkrunarfólki Landspítalans
fyrir þeirra góðu hjúkrun og hjálp,
sem Elvari var veitt.
Elskulegum foreldrum hans,
stjúpa, systkinum, afa og ömmu í
Álfalandi 10, öllum öðrum ættingj-
um og vinum fjær og nær vottum
við okkar dýpstu samúð. Megi al-
góður Guð veita þeim styrk í hinni
þungu sorg.
Minning Elvars lifir áfram sem
Ijós á vegi okkar. Megi Alföður
heilaga hönd umvefja hann og leiða
elsku Elvar Þór um æðri brautir.
Amma og afi á Laugarnesvegi
Maðurinn með Ijáinn hefur reitt
til höggs þar sem helst hlífa skyldi.
Ungur drengur kveður okkur aðeins
ellefu ára að aldri eftir langa bar-
áttu. Elvari kynntumst við fyrst
þegar Ólafur bróðir minn kynntist
Solveigu móður hans fyrir fáeinum
árum og þau gengu í hjónaband.
Solveig átti tvo væna drengi, Grét-
ar, nú tæplega tvítugan að aldri,
og Elvar Þór. Elvar var þá aðeins
átta ára, haldipn illkynja sjúkdómi
og háði baráttu, sem vitað var að
gæti orðið tvísýn.
Það var ekki á Elvari að sjá, að
þar færi helsjúkur drengur. Hann
var eins eðliíegur og hver annar
jafnaldra hans, stór, kraftmikill og
lifandi. Andlit hans var svo bjart,
svipur hreinn og í honum mátti
greina þá heiðrikju, sem við skynj-
um aðeins hjá börnum. I skóla og
í leik sló Elvar hvergi af og lagði
mikið af mörkum til að auka á gleð-
ina. Jákvæð viðhorf hans til lífsins
og tilverunnar þrátt fyrir sífelld
óþægindi og erfiðleika ættu að vera
okkur, sem eftir erum, til eftir-
breytni. Erfiðleika sína virtist hann
ætíð geta yfirunnið með því að
horfa til framtíðarinnar og þess
jákvæða. Að komast aftur í skól-
ann, út með félögunum og bregða
á leik var það sem honum var efst
í huga hveiju sinni.
Eftir að helstríð Elvars hófst var
móðir hans vakin og sofín yfír
hverju því, er verða mætti honum
til hugarléttis. Náði hugsun hennar
ekki eingöngu til þess stríðs, er hún
háði með syni sínum, heldur vildi
hún einnig leggja sitt af mörkum
til að létta undir með þeim, sem í
svipaðri aðstöðu voru og hún sjálf.
Hefur af því sprottið félagsskapur,
þar sem fólk getur leitað stuðnings
og huggunar hvert hjá öðru auk
þess, sem leitað hefur verið leiða
til að létta undir með því fólki á
marga lund.
Dauðinn kemur alltaf á óvart og
orðlaus stöndum við nú frammi fyr-
ir því almætti, sem krefst svo
mikils, þó við vitum að það var
þetta sama almætti sem gaf og gaf
okkur svo ríkulega sem Elvar var.
Elsku Solveig, Óli, Grétar, Oddný
og Hákon. Elvari hlýtur að hafa
verið ætlað annað og meira hlut-
skipti en hér hjá okkur. Sagt er,
að tíminn græði öll sár og minning-
in um elskulegan dreng, sem hafði
svo mikið að gefa, mun ylja ykkur
um ókomna tíð. Við verðum að trúa
því og vona, að hann sé sæll og
glaður í annarri tilvist.
Blessuð sé minning Elvars Þórs
Hafsteinssonar.
Ásta og fjölskylda
Kær vinur er látinn, ungur að
árum, eftir harða baráttu við ill-
kynja sjúkdóm í tæp fjögur ár. Við
kynntumst Elvari þegar Sólveig
móðir hans og Ólafur vinur okkar
hófu sambúð. Hann var þá orðinn
veikur, en erfítt var að trúa því að
þessi lífsglaði drengur væri svo
sjúkur sem raun var. Sólveig móðir
hans reyndist honum einstaklega.
Hún vék öllu til hliðar svo hún
mætti sinna elskulega drengnum
sínum sem best. Ekkert var of gott
fyrir hann. Hún reyndist ekki að-
eins honum góð, heldur eiga önnur
börn á Bamadeild Hringsins henni
mikið að þakka. Veikindi Elvars
urðu þannig til að færa öðrum böm-
um ýmislegt sem léttir þeim sjúkra-
leguna. Má einnig minnast á
baráttu Sólveigar og annarra for-
eldra fyrir því að sköpuð væri
aðstaða fyrir foreldra sjúkra barna
hér í Reykjavík.
Elvar hlakkaði mikið til er hann
fékk að stunda skólann sinn. Skóla-
stjóri, kennarar og nemendur
Melaskóla sýndu honum mikla vin-
áttu, og héldu jafnan sambandi við
hann á spítalanum.
Elvar var bókelskur og talaði
Ólafur eiginmaður Sólveigar oft um
það við mig hve vel gefinn og nota-
legur drengu>- Elvar var.
Við þökkum fyrir að hafa mátt
kynnast Elvari, og biðjum góðan
guð að styrkja Sólveigu, Grétar,
Olaf og aðra nána aðstandendur
og vini.
B.J.
Hetjulegri baráttu lítils drengs
er lokið.
Vinur minn er dáinn. Það er svo
erfitt að skilja það, að Guð vilji
taka hann, svona ungan dreng, í
burtu frá okkur.
Elvar Þór Hafsteinsson hitti ég
fyrst fyrir u.þ.b. 5 árum. Við urðum
strax góðir vinir og áttum saman-
margar yndislegar stundir sem
aldrei gleymast. Þegar Elvar veikt-
ist af hvítblæði, „æðsta-sjúkdómn-
um“ eins og hann orðaði það,
kynntist ég annarri hlið á honum.
Vinur minn breyttist í hetju sem
barðist við illkynja sjúkdóm. Oft var
hann mikið veikur, en alltaf reis
hann upp aftur, brosandi, fijálsleg-
ur og til í að lenda í ævintýrum.
Eitt sinn fórum við vinirnir einir .
okkar liðs með Akraborginni til
Akraness og til baka. Það var mik-
ið ævintýri fyrir tvo 10 ára polla,
en það var svo auðvelt stundum að
gleyma öllum boðum og bönnum
þegar við vorum saman.
Hjólreiðatúramir okkar um bæ-
inn þveran og endilangan, skoðandi
í alla glugga, dreymandi um allt
það stórkostlega sem við ætluðum
að gera þegar við yrðum stórir.
Skíðaferðirnar sem við fórum
saman í Bláfjöll eða Skálafell og
létum okkur hafa það þó vettling-
amir frysu á höndunum og hættu
að gera sitt gagn. Dagurinn var
alltof stuttur fyrir tvo litla ævin-
týramenn.
Elvar geislaði svo af lífsorku og
dugnaði, þrátt fyrir veikindi sín, að
undmn sætti.
Sinn kraft, gleði og baráttuvilja
fékk Elvar mikið af í veganesti frá
móður sinni, Sólveigu, sem aldrei
vék frá honum og gerði allt sem
hún gat til að létta syni sínum lífið.
Það er s 'o sárt að skilja að Elv-
ar, sem var öllum svo kær, alltaf
svo kátur og duglegur, sama hvað
hann tók sér fyrir hendur, skuli
vera dáinn.
Minningin um hann gleymist
aldrei, né baráttan sem hann háði
fyrir lífí sínu svo hetjulega, svo
ungur.
Elsku Sólveig, Ólafur, Grétar og
aðrir ástvinir. Guð gefi ykkur styrk
{ ykkar miklu sorg.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Bjartur og fjölskylda,
Smyrilshólum 6.
Tæp 12 ár er ekki löng ævi eða
það finnst okkur ekki sem fullorðin
erum. Það sem Elvar reyndi og
upplifði á þessum fáu ámm sínum
er meira en margur hlýtur á langri
ævi.
Þegar ég sest niður til að minnast
vinar okkar, Elvars Þórs, kemur
margt upp í hugann. Þó við þekkt-
um hann bara í rúmt ár fínnst mér
það miklu lengri tími. 1. júlí 1983
gerði sá sjúkdómur fyrst vart við
sig sem nú hefur sigrað. Enginn
sem sá Elvar og ekki þekkti lét sér
detta í hug að hann gengi með al-
varlegan sjúkdóm sem stundum lá
niðri um tíma en tók sig svo upp
aftur og aftur. Enginn getur gert
sér í hugarlund þvílík vonbrigði það
vom honum, móður hans og öllum
sem að honum stóðu. En hann
kvartaði ekki. Það var ótrúlegt að
sjá hann, pattaralegan, kraftmikinn
og duglegan. Lífsgleðin var svo
mikil að hann geystist í gegnum
allt, sama hvað var. Á bamadeild
Landspítalans þar sem hann var
meira og minna frá því hann veikt-
ist fyrst, átti hann marga vini á
meðal hjúkrunarfólksins. Og þar
eignaðist hann líka litla vinkonu
sem var sjúklingur og á milli þeirra
myndaðist alveg sérstakt samband
vináttu og væntumþykju. Þetta
leiddi svo til þess að þau vom æði
oft saman á stofu, að þeirra eigin
ósk. Stundum voru þau bæði mjög
veik, stundum annað. Þá tók hitt
tillit til þess og reyndi að gera allt
betra ef kostur var. Sem betur fer
komu líka þær stundir sem bæði
vom hress. Þá var nú margt brallað
og engin takmörk fyrir því sem
þeim datt í hug og margar ferðirn-
ar hljóp hjúkrunarfólkið þá fyrir
þau, sem allar vom nú kannski
ekki nauðsynlegar, en hafði gaman
af og taldi ekki eftir sér. Þessar
og margar aðrar góðar minningar
á Díana nú og geymir í hjaita sínu,
minningu um góðan vin sem hún
saknar og horfír á eftir, með þakk-
læti fyrir allar góðu stundirnar og
óskar alls góðs í nýjum heimkynn-
Elsku Solla mín, mikill er söknuð-
ur þinp þegar þú horfir á eftir