Morgunblaðið - 21.03.1987, Blaðsíða 48

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 21. MARZ 1987
“48
Minning:
Sigríður Þrúður
Eiríksdóttir
Fædd 5. september 1954
Dáin 11. mars 1987
í dag verður lögð til hinstu hvflu
frá Ólafsvíkurkirkju Sigríður Þ.
Eiríksdóttir, elskuleg ung kona,
sem ég og mínir munu ávallt
minnast sem hjartfólginnar frænku
sem alltaf var gott að eiga að. Allt-
af var hún jafnhlýleg í viðmóti, og
gott var að geta leitað til þeirra
Siggu og Kidda. Og með þessum
fáu orðum vil ég þakka henni alla
þá hlýju og traustu vináttu sem hún
í gegnum árin hefur auðsýnt mér
og mínu fólki.
Blessuð sé minning hennar.
Elsku Kiddi og Eiríkur, við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð.
Einnig foreldrum, systkinum og
tengdafólki hinnar látnu, og biðjum
góðan Guð að styrkja ykkur öll í
ykkar miklu sorg.
„Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði
Guð þér nú fylgi
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt."
(Vald. Briem)
Baddý
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag,
við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag
og alitaf bætast nýir hópar í skörðin...
(Tómas Guðmundsson)
Skjótt skipast veður í lofti og
skammt er oft bilið mili: gleði og
sorgar. Hvem hefði órað fyrir því
að sama daginn og við fengum að
fara heim með yngsta drenginn
okkar af fæðingardeildinni, þegar
við kvöddum hana við dyr kvenna-
deildarinnar, þar sem hún átti að
fara f skoðun og ef til vill smávægi-
lega aðgerð, að þar værir að hefjast
lokakaflinn í lífsbók hennar.
Hún varð ekki löng, aðeins rum
32 ár, en hefur þó að geyma sögu
einnar af bestu persónum allra
lífsbókmennta. Saga hennar Qallaði
um alla þá þætti sem prýða gott
fólk. Hún fjallaði um hlýju. Hvemig
hún tók þeim sem hún kynntist
opnum örmum og með geislandi
brosi. Hún fjallaði um hjálpsemi.
Hvemig hún unni sér ekki hvfldar
fýrr en hún hafði leyst úr því sem
til hennar var leitað með. Þau verk
leysti hún af vandvirkni, því ekkert
lét hún frá sér fara nema hún væri
viss um að ekki væri hægt að gera
betur. Hún var saga gestrisni. Því
enginn gestur kom í hennar garð
án þess að honum væri hlaðið
nægtaborð. Hún var saga ástúðar
og umhyggju. Hve annt hún lét sér
um alla sína nánustu. Aldrei féll
styggðaryrði af vöram í þeirra garð.
Hve hún studdi við bakið á manni
sínum í hveiju sem hann tók sér
fyrir hendur og lagði allt af mörkum
til að stuðla að velgengni hans. Hve
heitt hún unni sjmi sínum og gerði
allt til að honum liði sem best og
ætti sem indælasta ævi.
En saga hennar var þó öðra
fremur hetjusaga. Ekki hetju víg-
vallanna, sem leggur allt í sölumar
til að he§a sjálfan sig til skýjanna,
heldur var hún saga hinnar sönnu
hetju, sem mætti hveiju sem fyrir
bar með aðeins eitt að leiðarljósi:
Aldrei að gefast upp. Hvort heldur
sem var, sem smástelpa heima á
Seyðisfírði að salta sfld í fyrsta sinn
og aðeins stígvélin stóðu upp úr
tunnunni. Hún hætti ekki fyrr en
hún hafði Iokið ætlunarverki sínu.
Eða þegar fjárhagsvandræði hús-
byggjandans steðjuðu að, þá tók
hún því með stóískri ró. Það var
svo fyrir 8 áram að sá sjúkdómur,
sem síðar náði að buga hana, heij-
aði fyrst á hana. Því tók hún eins
og henni einni var Iagið og náði að
rísa upp úr þrengingunum. Síðast-
liðið sumar þótti sýnt að hún hefði
sigrast á þessum sjúkdómi, en þá
dundi reiðarslagið yfrr, nýtt tilfelli,
öllu alvarlegra en það fyrra hafði
tekið sig upp. Þar með hófst loka-
kaflinn, sem endurspeglar allt sem
hún hafði að geyma. Hún náði að
rísa af sóttarsæng, eftir að líf henn-
ar hafði hangið á bláþræði, og
heimsækja foreldra sína á æsku-
slóðir um jólin ásamt fjölskyldu
sinni. Það hafði hún ætlað sér. En
baráttunni var ekki lokið. Heilsunni
hrakaði og nú var ljóst að ekki
varð lengur neitt við ráðið. En í
stað þess að hugfallast við slíka
fregn tók hún að skipuleggja
framtíð fjölskyldu sinnar, svo hún
gæti farið fullviss um að hafa geng-
ið frá öllu.
Hinsta lega var á heimili hennar
í Ólafsvík. Þar naut hún umönnun-
ar eiginmanns, sonar og nánustu
ættingja. Þann 11. mars sl. var
saga hennar öll.
Hún er nú horfín okkur, og ef
Guð gefur munum við hittast á ný
þegar okkar kall kemur. En hún
lifír áfram í hjörtum okkar og í
hugum okkar lifir minning sem
aldrei deyr, um yndislega systur og
mágkonu.
Vitur maður sagði eitt sinn:
„Góða vini kveður maður ekki með
söknuði, heldur með þakklæti fyrir
að hafa fengið að vera samvistum
við þá.“ Við eram þakklát, en við
getum ekki haldið aftur af söknuð-
inum. En þó hlýtur söknuður okkar
aðeins að vera hjóm eitt miðað við
þann missi sem eiginmaður og son-
ur, þeir Kristinn og Eiríkur, hafa
mátt þola. Megi góður Guð styrkja
þá í sorg þeirra.
„... Leitaðu að sál dauðans í líkama lífsins,
því að líf og dauði er eitt eins og fljótið og
særinn. í djúpi vona þinna og langana felst
hin þögia þekking á hinu yfírskilvitlega og
eins og fræin, sem dreymir undir snjónum,
dreymir hjarta þitt vorið. Trúðu á draum
þinn, því að hann er hlið eilífðarinnar. Ótt-
inn við dauðann er aðeins ótti smaladrengs-
ins við konung, sem vill slá hann til
riddara...“
(Kahlil Gibran)
Ella og Árni.
En ég segi þér, sorgin og gleðin ferðast
saman í húsi þínu og þegar önnur situr
við borð þitt, sefur hún í rúmi þínu.
(Kahlil Gibran.)
Ég hélt upp á afmæli mitt sjö-
unda mars sl., til mín komu nokkrir
mínir nánustu, þar á meðal Kata
frænka mín og Ami maðurinn
hennar og áttum við saman góða
stund.
Kvöldið eftir veikist hún skyndi-
lega og var flutt í sjúkrahús. Þrátt
fyrir góðan vilja og kunnáttu lækna
var ekkert hægt að gera annað en
bíða. Þann fjórtánda mars var biðin
á enda.
Katrín Kristjánsdóttir hét hún
fullu nafni og var móðursystir mín,
raunar var hún mér sem besta syst-
ir.
Til hennar leitaði ég frá fyrstu
tíð, allt frá því ég var lítil stelpa á
Felli.
Ég get ekki með nokkra móti
trúað eða sætt mig við þær stað-
reyndir að aldrei geti ég ég framar
farið á hennar fund, leitað félags-
skapar hennar eða leiðsagnar.
Allt frá því að Kata og Ámi
Guðmundsson hófu búskap hefur
heimili þeirra staðið mér opið.
Fyrir rétt tæpum tíu áram fluttu
þau hjón að Barrholti 10 í Mofells-
sveit, þar bjuggu þau bömum sínum
fimm gott og tryggt athvarf, það
heimili sýnir glöggt hve mikil hús-
móðir Kata var, heimilið var hennar
vettvangur.
Kötu veittist létt að vinna enda
geymi hún ekki til morguns það sem
hún gat gert í dag.
Lund hennar var einnig létt, hún
sló oft á létta strengi í amstri hvers-
dagsins, að ég tali nú ekki um á
góðra vina fundum. Hér í Mosfells-
sveit eignaðist hún marga vini, það
batt hana sterkari böndum við sveit-
ina.
Undanfarin ár vann hún utan
heimilis, fyrst á Reykjalundi, síðar
í Gagnfræðaskólanum, sá hún þar
um matseld fyrir kennara og líkaði
þar vel.
Kær vinkona og frænka er látin,
fyrir mig er dýrmætast að eiga
góðar minningar, þær veita mér
styrk.
Ég bið góðan Guð að styrkja
Árna og börnin hans.
Engum er ljóst hvaðan lagt var af stað
né hver lestinni miklu ræður.
Við sláumst í fórina fyrir það
jafnt fúsir sem nauðugir bræður.
Og hægt hún fer, en hún færist um set
þessi fylgd yfir veginn auðan.
Kynslóð af kynslóð og fet fyrir fet
og ferðinni er heitið í dauðann.
(Tómas Guðmundsson.)
Guðbjörg Ester Einarsdóttir
„Eitt bros getur dimmu i dagsljós breytt".
(E. Ben.)
Þannig munum við sem söknum
Siggu hafa hana í huga. Hún gaf
ævinlega bjart bros, enda ljúf í lund
og jákvæð allt til enda. Engin bitur
ásökun út í örlög sín sem urðu svo
snögglega ráðin á bezta æviskeiði.
Hún fæddist á Seyðisfirði og átti
ágæta foreldra, Jóhönnu Þorsteins-
dóttur og Eirík Sigurðsson og
fyögur samhent og elskuleg systk-
ini, Rúnar, Elínrósu, Hörpu og
Þröst.
Og síðar prýðiseiginmann, Krist-
in Sveinbjömsson frá Ólafsvík, þar
sem heimili þeirra var eftir það.
Sonur þeirra, Eiríkur, er 12 ára.
Mikil reynsla á viðkvæmum aldri,
þó hann eigi góðan föður og aðra
aðstandendur.
Öll stóðu þau saman með dug
og umhyggju svo henni veittist auð-
Fædd 19. janúar 1935
Dáin 14. mar8 1987
Kveðja frá samstarfsfólki
við Gagnfræðaskólann í
Mosfellssveit
í gær var Katrín Kristjánsdóttir
lögð til hinstu hvíldar að Lágafelli
í Mosfellssveit. Hún andaðist að
kveldi laugardagsins 14. mars eftir
skamma dvöl á sjúkrahúsi.
Þegar lífsglatt samferðafólk á
besta aldri er hrifið brott með svo
skjótum hætti og óvæntum erum
við sem eftir stöndum oft furðu
sein að skilja. Atburðarásin hefur
tekið óþægilega stefnu og ómeðvit-
að Iokum við staðreyndimar úti í
lengstu lög. Haustið 1981 hóf
Katrín störf hér við gagnfræðaskól-
ann sem ráðskona í mötuneyti
starfsliðs. Löngum var á orði haft
að hún héldi lífínu í okkur öllum
með sinni frábæra umönnun og er
meira til í því en margan kann að
grana.
Aðalsmerki Katrínar var einstök
samviskusemi og snyrtimennska.
Hún vildi hafa allt í röð og reglu í
kringum sig. Á hennar herðum
ið að vera heima síðustu vikumar,
eftir að ekki var annað framundan
en bið, sem ekki reyndist á mann-
legu valdi að ráða neitt við né bæta
úr. Mörg orð segja ekki alltaf mest.
Hún var ekki stór eða sterkleg, en
þegar á reyndi var hún gædd undra-
verðu sálarþreki, sem hún miðlaði
einnig til þeirra sem vora í kringum
hana.
Með virðingu og þökk fyrir að
hafa þekkt hana sendum við öllum
þeim sem næstir henni standa hug-
heilar samúðarkveðjur; með þeirri
ósk okkur til handa sem eigum eft-
ir þessi þáttaskil á einn eða annan
hátt; mættum við hafa Siggu að
leiðarljósi og hennar æðraleysi. Og
að lokum minnumst við ljóðlínu,
sem lagt var út af þegar amma
hennar var jarðsett...
„Heilsast og kveðjast hér um fáa daga
hryggjast og gieðjast það er lífsins saga.“
Kveðja frá föðursystrum og
börnum þeirra, bæði hér
heima og utanlands.
„Ég hef augu mín til Qallanna.
Hvaðan kemur mér hjálp.
Hjálp mín kemur frá Guði
skapara himins og jarðar.“
Er mér barst fregnin um andlát
mágkonu minnar og elskulegrar
vinkonu kom þetta vers upp í huga
minn, eins og svo oft áður er erfið-
leikar hafa steðjað að og maður
hefur leitað huggunar í Guðs orði.
Ég kynntist Siggu fyrst um jólin
1972 er hún kom eins og sólar-
geisli inn í fjölskyldu okkar með
bróður mínum. Allt frá fyrstu kynn-
um fann maður hlýjuna sem henni
fylgdi og aldrei gat manni annað
en liðið vel í návist hennar. Það
má segja að það hafí verið sérstök
forréttindi að fá að verða þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að kynnast
henni svo náið eins og ég fékk
tækifæri til, því hún bjó yfír sér-
stökum mannkostum sem erfítt er
að lýsa.
Ég minnist þess oft hversu mik-
ils virði hún var mér og reyndist
mér vel þegar ég var enn unglingur
og búsett í Ólafsvík og hafði hvorki
móður mína né systur til að leita
til þegar systir mín var í burtu í
skóla á vetuma. Þá má segja að
hún hafí komið í stað þeirra beggja,
veitti manni móðurlega hlýju og
umhyggju og var trúnaðarvinur og
vinkona allt í senn. Ógleymanlegar
era allar þær stundir sem við áttum
saman.
Á stundum sem þessum er oft
erfítt að skilja hvers vegna folk í
blóma lífsins er hrifíð á brott frá
okkur, en við trúum því að hennar
hafí beðið önnur verkefni eftir sam-
verana með okkur hér á jörð.
Frá því að Sigga veiktist síðast-
liðið haust hefur maður nú enn
betur komist að því yfír hve miklum
hvfldu matarinnkaupin og þótt
launin væra bágborin kom hún í
skólann á öllum tímum til þess að
búa í haginn fyrir næstu daga.
Ævinlega var fyllstu hagsýni gætt.
Svo sjálfsagt þykir okkur lífíð að
oft uppgötvuðum við ekki manninn
fyrr en hann er allur.
Katrín var ein þerria sem gott
er að hafa í návist sinni, hlý og
glaðleg en hún var fremur seintek-
in og ekki sú manngerð sem bunar
út úr sér allri ævisögunni við fyrstu
kynni. Hún var samstarfsfólki sínu
miklu meira en matmóðir því að
ófáir urðu trúnaðarvinir hennar.
Alltaf var jafn gott að ræða við
hana þegar um fór að hægjast eft-
ir hádegisverð.
Engum duldist að það vora böm
Katrínar, eiginmaðurogheimili sem
gáfu granntóninn í líf hennar. Þar
skyldi öryggið ekki bresta.
Hina stóru kosti góðrar móður
og húsfreyju flutti Katrín með sér
í skólann óg fyrir hennar atbeina
skapaðist ákveðin fyölskyldu-
stemmning við borðið á kennara-
stofunni. Eftirlifandi eiginmaður
Katrínar er Ámi Guðmundsson
Katrín Krisijáns-
dóttir - Kveðjuorð
sálarstyrk hún bjó og hversu þrosk-
aðan persónuleika hún hafði að
geyma. Alltaf var hún jákvæð og
brosandi þegar maður heimsótti
hana og treysti því staðfastlega að
allt yrði gert, sem í mannlegu valdi
stæði til að bjarga henni, annað
yrðum við að fela æðri máttarvöld-
um. Henni var þó mest í mun að
komast aftur í sitt eðlilega um-
hverfí.
Síðustu vikumar var hún á heim-
ili sínu eins og hún óskaði og gat
notið þar hverrar stundar með fjöl-
skyldunni. Það var hreint aðdáunar-
vert hve dugleg þau vora öll þijú
Sigga, Kristinn og Eiríkur litli, og
foreldrar hennar sem dvöldu hjá
þeim síðustu vikumar og veittu
þeim ómetanlegan styrk og hjálp,
og sjá hversu þétt þau stóðu saman
á þessum erfíðleikatímum.
Stórt skarð hefur verið hoggið í
fjölskyldumar sem næst henni
stóðu, sem seint verður upp fyllt,
en ég þakka þér elsku Sigga mín
samfylgdina og allt það sem þú
veittir okkur.
„Far þú í friði
friður guðs þig blessi
hafðu þðkk fyrir allt og allt.“ (V.Br.).
Olga Sveinbjörnsdóttir
Himinn.nn grét að morgni hins
11. mars sl. er mágkona mín,
Sigríður Þráður Eiríksdóttir, lést á
heimili sínu, Brautarholti 20, Ól-
afsvík, eftir stranga baráttu við
dauðann.
Hún fæddist 5. september 1954
á Seyðisfírði, næstelst fímm systk-
ina. Eftirlifandi foreldrar hennar
era Eiríkur Sigurðsson og Guðrán
Jóhanna Þorsteinsdóttir. Á Seyðis-
fírði átti hún öll sín bemskuspor í
faðmi stórrar og samheldinnar fjöl-
skyldu. Síðan lá leið hennar suður
í skóla, þar sem hún kynntist eftir-
lifandi manni sínum, Kristni Svein-
bjömssyni frá Ólafsvík. Þau gengu
í hjónaband 26. júlí 1975 og vora
þá sest að í Ólafsvík, þar sem þau
síðan reistu sér yndislegt heimili
og hófu síðar útgerð sem gengið
hefur vel, ekki síst fyrir dugnað
þeirra og áræðni. Hinn 1. október
1974 fæddist einkasonur þeirra,
Eiríkur, sem var stærsti sólargeisl-
inn í lífí þeirra uppfrá því.
í byijun vetrar 1978 kom reiðar-
slag, Sigga var með alvarlegan
sjúkdóm og nú fóra erfiðir tímar í
hönd, sem þó að lokum breyttust í
bjartari daga, því hún læknaðist og
framtíðin brosti við. Hún styrktist
og varð hraustlegri og fallegri en
nokkra sinni og árin liðu og allt
virtist leika í lyndi. En nú sl. haust
var eitthvað að og um miðjan októ-
ber helltist kvíðinn og óttinn jfír á
ný, því Sigga var aftur orðin alvar-
lega veik. En nú dugðu engin ráð,
fresturinn var útranninn, þó enginn
málarameistari. Börnin þeirra fimm
hafa öll gengið í skóla hér og verið
til fyrirmyndar í hvívetna. Slfkt er
betri vitnisburður um foreldrahús
en nokkur orð.
Nú skiljast leiðir. Við kveðjum
Katrínu og þökkum samfylgdina
sem því miður varð alltof stutt.
Ástvinum hennar vottum við okkar
dýpstu samúð.
Mannorð lifír þótt maðurinn deyi.
Samstarfsfólk við
Gagnfræðaskólann
í Mosfellssveit.