Morgunblaðið - 21.03.1987, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 21. MARZ 1987
51
snotrir garðar með skrautblómum
eru víða við húsin, og þorpsbúar
flestir búa nú við nútímaþægindi.
Hin síðari ár hefur íbúatala í Vík
verið 3—4 hundruð og er hún sem
áður verslunar- og samgöngumið-
stöð sýslunnar. Síðan hringvegur-
inn kom hefur umferð um þorpið
stóraukist og hvort sem menn hafa
dvalið lengur eða skemur hafa þeir
tekið óvenjulegri tryggð við þetta
vinalega sveitaþorp. Fáir hafa þó
sýnt staðnum meiri tryggð en Einar
Erlendsson, enda var hann meðal
fyrstu landnemanna. Reynisdranga
hafði hann fyrir augum allt frá
bamæsku. Þeir vom vinir hans og
Reynisíjall var fjallíð hans. í Víkur-
kirkjugarði hafði hann kosið sér
legstað, það er síðasti votturinn um
tryggð hans við heimabyggðina, þar
sem hann átti svo bjarta æskudaga
og hafði unnið svo gott og mikið
ævistarf. Hann hefði getað tekið
undir þessi orð skáldsins Einars
Benediktssonar.
„Mér verður um hjarta svo heitt og kalt
í hvamminum, þar sem urðin valt.
Hér dvelur mín sál, hér dreymir mig allt,
sem Drottinn oss gaf — til að unna.“
í dag verður Einar kvaddur
hinstu kveðju í Víkurkirkju af ást-
vinum sínum, frændum og vinum
með virðingu og þökk og enn fleiri
munu hugsa þangað, þegar þessi
vinsæli merkismaður verður þar til
grafar borinn.
Nú er skammt í það, að byggð
í Víkurkauptúni eigi 100 ára af-
mæli og víst er að þá verður rifjuð
upp, saga byggðarinnar og þeirra
minnst, sem þar koma helst við
sögu, þá mun nafn Einars Erlends-
sonar verða ofarlega á blaði og víst
munum við, vinir hans, minnast
hans og hugsa hlýtt til hans, er við
heyrum góðs manns getið.
Guð blessi minningu hans og
veiti ástvinum hans vernd og styrk
í störfum og lífí.
Oskar J. Þorláksson
Mig langaði aðeins til að minnast
hans langafa mins með nokkrum
orðum.
Hann var besti maður sem ég
hef kynnst, hann var góðmenni,
dýravinur og mjög vandvirkur,
hvort sem var í starfi eða leik.
Á síðari árum bjó hann ásamt
langömmu, fýrst í Jökulgrunni í
Reykjavík, en fluttist síðan á Hrafn-
istu. Þar sem fjölskylda mín bjó um
tíma á höfuðborgarsvæðinu, heim-
sóttum við langafa og langömmu
æði oft og voru þær heimsóknir
jafnan ljósasti punkturinn í tilver-
unni. Langafi minn kunni alltaf
einhveija skemmtilega vísu eða
sögu til að segja mér, og aldrei fór
ég tómhent frá honum.
Einum stað á jörðinni unni lang-
afi minn meira en nokkrum öðrum,
nefnilega Vík í Mýrdal, þar sem
hann bjó lengstan part ævinnar.
Þannig lýsir hann Víkinni sjálf-
ur: „Hún er hvorki stór né
mannmörg, Víkin, en hún er ætt-
byggð okkar. Fyrst hún er ætt-
byggð okkar erum við meira eða
minna bundin við hana. Þar eru
endurminningamar okkar — þær
fegurstu og ef til vill líka þær döpr-
ustu. Þar höfum við mörg dvalið
bjartasta skeið æskuáranna, en sum
líka horft á eftir okkar bestu fram-
tíðarvonum. Ufinn sjórinn við
sjávarströndina, svarti sandurinn
fyrir framan og austan, fjallið og
klettamir, Bakkamir, túnin, áin og
loks fannhvíti jökullinn — allt þetta
minnir okkur á eitthvað — eitthvað
unaðsríkt og fagurt. Svarti sandur-
inn skapar andstæðuna í þessa
fögru mynd og minnir á lífið sjálft.
En umgjörð Víkurinnar hefir samt
alltaf sama svipinn — hinn hreina
svip alvöru og áminninga. Það
minnir mann á eitthvað háleitara
og göfugra en þetta hverfula —
daglega."
Eg fann þessar setningar í bók
sem langafí minn gaf mér, þær eru
skrifaðar af honum sjálfum 22.
febrúar 1920.
Má af þeim lesa, hve vænt honum
þótti um Víkina, þar sem hann verð-
ur lagður til hinstu hvíldar í dag,
laugardaginn 21. mars.
Eg vil þakka honum langafa
mínum ■ fyrir allar skemmtilegu
stundirnar og góðu gjafimar.
Blessuð sé minning hans.
Erla Einarsdóttir yngri,
Sauðárkróki.
Þá er loks á leið til þín,
Ijúfa æskubyggðin,
í faðmi þínum, fóstra mín,
fersk er gamla tiyggðin.
Mig hefur lengi langað það
að litast um hér á vorin.
Getur nokkur gleymt þeim stað,
er gekk hann fyrstu sporin.
(B.E. Vestur-skaftfellsk ljóð)
I dag kveð ég kæran vin. I hug-
ann koma minningar liðinna ára.
Allt eru það ljúfar minningar um
góðan mann.
Það var um vor fyrir um fjörutíu
ámm að ég og fjölskylda mín flutt-
um til Víkur í Mýrdal. Á móti okkur
tóku hjónin Einar Erlendsson og
Þorgerður Jónsdóttir. Þau tóku
okkur eins og við værum þeirra
eigin böm og frá þeim degi hefur
vinátta okkar haldist. Og ótaldar
em stundimar sem við höfum átt
með þeim á heimili þeirra og í sum-
arhúsinu við lækinn (kofann);
stundum var líka spilað fram á
morgun. Ifyrir allar þessar stundir
og tryggð við fjölskyldu mína vil
ég þakka mínum góða vini sem nú
er farinn í ferðina miklu sem við
öll fömm í að lokum.
Fæddur 25. júlí 1957
Dáinn 15. mars 1987
Af eilífðar Ijósi bjarma ber,
sem brautina þunga greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér,
mót öllum faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson)
Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska. Hann Kiddi mágur er geng-
inn af sviði veruleikans og skilur
eftir sig stórt gat í tilvemnni. Það
er svo erfitt að sætta sig við að
hann skuli aldrei koma aftur. Mað-
ur sem stormaði hér inn og lífsorkan
gneistaði af, stríðnin og glaðværðin
streymdi frá honum, að hann skuli
ekki framar vera á meðal okkar.
Oft fékk ég að kenna á stríðninni
hans, því hann fann að hann gat
hreyft við mér. Ég gat þó aldrei
reiðst honum eða móðgast í alvöru,
því hann meinti aldrei neitt illt.
Hann Kiddi mágur var alltaf
uppfullur af hugmyndum, og þó svo
að sjómennskan og smábátaútgerð-
in væri honum efst í huga lét hann
sér ekkert óviðkomandi og hugur-
inn mddist inn á aðrar brautir, þó
svo að aldrei yrði úr framkvæmd-
um, enda útgerðin nóg fyrir einn
mann.
Binni sér nú ekki aðeins eftir
bróður sínum heldur sínum nánasta
félaga, enda ekki nema árið á milli
þeirra og þeir alla tíð mjög sam-
rýndir. Nú síðast höfðu þeir hug á
að fara saman út í grásleppuútgerð
en af því verður nú ekki.
Elsku Sjöfn, Viggi og Aron, miss-
ir ykkar er mikill en minningin um
góðan og lífsglaðan mann er mikil
eign og vonandi hjálpar hún ykkur
gegnum sorgina.
Eg bið algóðan guð að styðja
ykkur.
Hildur
Hann Kiddi mágur er dáinn.
Þessi frétt beið okkar eins og hnefa-
högg í andlitið þegar við komum
heim úr helgarbílferðinni, sem hafði
orðið óvenjulega löng. Þá var ekki
liðinn sólarhringnr frá því við Kiddi
sátum heima hjá Einari bróður hans
og spjölluðum. Hann var m.a. að
reyna að fá mig til að koma með
sér í Stýrimannaskólann í haust.
Það er ótrúlegt að þessi gáska-
fulli maður sé allur. Manni virtist
hann eiga eftir að gera svo mikið.
Hvílíkan hafsjó af hugmyndum
hann fékk. Það hefði þurft heilan
Einar Erlendsson bjó mestan
hluta ævi sinnar í Vík í Mýrdal.
Þeim stað unni hann og þangað
verða jarðneskar leifar hans fluttar.
Ég hygg að varla hafi liðið svo
dagur í lífi Einars, eftir að hann
flutti hingað til Reykjavíkur, að
hann hafi ekki hugsað til Víkur.
Hann naut þess er sveitungar hans
komu í heimsókn og spjallað var
um gang mála þar austur frá.
Síðastliðinn áratug hafa þau Ein-
ar og Þorgerður átt heimili að
Hrafnistu í Reykjavík. Þar hafa þau
verið í skjóli bama sinna og tengda-
bama. Öll hafa þau reynt að gera
þeim ævikvöldið sem léttbærast, en
þó held ég að á engan sé hallað
þótt minnst sé á hlut Margrétar,
tengdaóttur þeirra. Hún hefur vak-
að yfir öllum þeirra þörfum og ekki
talið eftir sér sporin í þeirra þágu.
Ég ætla ekki að rekja starfsferil
Einars. En þess má geta að hann
vann alla sína starfsævi hjá sama
fyrirtæki, Kaupfélagi Vestur-Skaft-
fellinga, og hafði trúlega aldrei
áhuga á að skipta um vinnustað.
Hann helgaði samvinnuhreyfing-
unni, sem hann trúði á, alla sína
starfskrafta.
Einu sinni heyrði ég Þorgerði
segja: „Svona tekur Vestur-Skafta-
fellssýsla á móti sonum sínum.“
her manna til að framfylgja þeim.
Það var alveg sama hver í fjölskyld-
unni átti við erfiðleika að etja, alltaf
var Kiddi kominn á kaf í að leysa
vandamálið. Hann lagði sig þá allan
fram þó verkefnin væm næg hjá
honum sjálfum. Við íjölskyldan
fluttum hingað til Grindavíkur fyrir
rúmu ári. Síðan hefur vart liðið sá
dagur að Kiddi kæmi ekki, annað-
hvort einn eða með Aron litla og
stundum Vigga með sér. Mér fannst
þetta afskaplega gott því á þessum
tíma hef ég verið löngum stundum
úti á sjó og ég vissi þá að það var
litið til Beggu á meðan. Þetta gerði
Kiddi, þó hann væri sjálfur á sjó.
Hann kom í land á hveijum degi
og alltaf fann hann sér tíma til að
heimsækja Beggu systur. Það var
því ekki undarlegt og lýsir tilfinn-
ingum okkar allra þó sonur minn
segði grátandi: „Nú kemur hann
Kiddi frændi ekki oftar í kaffi til
niömmu."
Já, þó söknuður okkar sé sár, er
hann þó enn tilfinnanlegri hjá öðr-
um. Elsku tengdamanna, Sjöfn,
Viggi og Aron, ég bið Guð að
styrkja ykkur og hjálpa gegnum
sorgina. Við skulum muna að það
væri ekki í anda Kidda að leggjast
í sorg og sút. Við skulum ganga
ótrauð fram á veginn með minning-
ar um ljúfan dreng í veganesti.
Guð blessi ykkur öll.
Svenni
í dag er til moldar borinn vinur
okkar og mágur, Óskar Kristinn
Óskarsson frá Firði, Múlahreppi.
Óskar Kristinn var fæddur 25. júlí
1957 og ólst upp í Firði hjá foreldr-
um sínum, Óskari Þórðarsyni og
Kirstínu Þorsteinsdóttur og er hann
næstyngstur af sjö bömum þeirra,
en þau era Jens, Þorsteinn, Einar,
Þórður, Bergljót og Brynjólfur.
Óskar Kristinn trúlofaðist Sjöfn
Ágústsdóttur frá Hraunteigi í
Grindavík 1976 og hófu þau búskap
á Efstahrauni 20, Grindavík, og
eiga þau tvo syni, Vigni 9 ára og
Aron 3 ára.
Það má með sanni segja að slíkt
reiðarslag sem þetta vekur mann
til umhugsunar um tilganginn og
það er sú hugleiðing sem fær mig
til að setjast niður og skrifa minn-
ingu um okkar ástkæra mág og vin
„Kidda", eins og við kölluðum hann
alltaf.
Kiddi ákvað fljótlega eftir lok
skólagöngu að læra rafvirkjun og
lærði. hann hjá Tómasi Guðmunds-
Mín von er sú að hún taki einnig
vel á móti einum af sínum bestu
sonum þegar hann kemur heim aft-
ur.
Einlægar samúðarkveðjur sendi
ég og fjölskylda mín Þorgerði og
bömunum, tengdabömum og
barnabömum og fjölskyldum
þeirra.
Helga Einarsdóttir
í dag er til moldar borinn frá
Víkurkirkju í Mýrdal afi minn, Ein-
ar Erlendsson.
Afi fæddist 1. febrúar 1895 í
Engigarði í Mýrdal. Foreldrar hans
vora Erlendur Björnsson og Ragn-
hildur Gísladóttir er þá bjuggu í
Engigarði en fluttu síðar til Víkur
og vora ein af fyrstu landnemunum.
Þar sleit afi bamsskónum.
24. júlí 1920 kvæntist afi Þor-
gerði Jónsdóttur. Tveimur áram
síðar reistu þau sér hús fyrir ofan
bakkana í Vík og nefndu Grand.
Þaðan var gott útsýni og sást fugla-
bjargið í Reynisfjalli sem hann
ungur seig í, drangamir og sjórinn
sem hann sótti nokkra vetur. Þessi
staður, Vík í Mýrdal, var afa ætíð
mjög kær. Þar vildi hann hvíla. Afi •
og amma eignuðust þijú börn og
einnig ólu þau upp bróðurson afa
sem sitt eigið bam.
I Vík starfaði afi sem bókari við
syni í Grindavík. Hann vann við
rafvirkjun hjá Tómasi í nokkur ár,
en einhvem veginn togaðist á í
honum sjómennskan og fagið og
varð sjómennskan yfirsterkari.
Hann réðst út í smábátaútgerð og
átti hún hug hans allan.
Fyrir um það bil ári eftir mikla
umhugsun ákvað hann að gera hlé
á smábátaútgerð sinni og réð hann
sig til sjós hjá Þorsteini bróður
sínum og vann þar þegar stóra
kallið kom.
Margar ánægjustundir höfðum
við átt saman á heimilum okkar á
kvöldin yfir kaffíbollum og ræddum
við landsins gagn og nauðsynjar.
Minnist ég þá allrar þeirrar kátínu
sem í Kidda bjó. Alltaf sá hann
spaugilegu hliðamar á hlutunum.
Það var alveg ómetanlegt hvað
ánægjulegt það var að koma á
heimili Sjafnar og Kidda, sama
hvort heldur var um nótt eða nýtan
dag.
Já, það væri hægt að skrifa langa
Kaupfélagið um 60 ára skeið en
þegar aldur færðist yf.r fluttu afí
og amma á Hrafnistu í Reykjavík.
Ófá sumur dvaldi ég hjá afa og
ömmu á Grand. Þar var gott að
vera og þaðan á ég góðar minning-
ar.
Afi var einkar geðgóður maður,
það var ungum uppstökkum strák
þung þraut að skilja slíkt jafnaðar-
geð, og eitt sinn spurði ég ömmu
mína: „Reiðist hann afi aldrei?"
Um margra ára skeið var það
fastur liður hjá Einari afa að setj-
ast niður við stofuborðið á Grand
og skrá í dagbók, það tilheyrði
hveijum degi. Oft fylgdist ég með
þessum færslum. Ég var handviss
að þetta væri besta dagbók í öllum
heimi. Því svo vandvirkur var afi
að hvergi sást misfella. í huga
mínum var dagbókin hluti af hveij-
um degi — rétt eins og hver dagur
var hluti af henni. Þessi bók bar
eiginleikum afa glöggt vitni: sam-
viskusemi og nákvæmni sem svo
mjög einkenndu öll hans störf. Þá
var rithöndin falleg.
Einar var bömum sínum og
barnabörnum góður faðir og afí og
öll mátu þau hann mikils.
Ég minnist afa með þakklæti
fyrir hjálp hans og góðvild.
Blessuð sé minning hans.
Logi
sögu um um okkar ánægjulegu
samverastundir, en við Ægir eigum
Kidda mikið að þakka. Alltaf gátum
við hringt í hann og beðið um hjálp
í húsbyggingu okkar og aldrei stóð
á hjálpsemi hans. Slíka minningu
veit ég að fleiri hafa um okkar
ágæta vin. Aðeins nokkrir dagar
era síðan Kiddi kom og hjálpaði
okkur að lagfæra lýsingu í húsi
okkar og þá áttum við okkar síðustu
ánægjulegu stund. „Hvem gat
granað það“. Við ræddum eins og
oft áður yfir kaffibol'um um mál-
efni líðandi stundar og síðast en
ekki síst hlógum við dátt þegar við
voram að rifja upp þær sameigin-
legu stundir sem við áttum á
skemmtun nú nýlega. Glaðværð
hans á slíkum stundum var ómetan-
leg. Sú minning mun seint gleymast
hjá flölskyldu minni og er þakklæti
okkur efst í huga.
Kiddi var traustur og góður fé-
lagi og alltaf boðinn og búinn til
hjálpar. Því kynntust þeir sem hann
þekktu. Mikil eftirsjá er að svo
góðum félaga og missir því mikill
hjá unnustu hans, Sjöfn, og sonum
þeirra, Vigni og Aron. Eftir svo
stuttan tíma sem þau fengu að vera
saman er svo mikið að þakka og
er það huggun sú sem þú hefur,
elsku Sjöfn mín, og gefur þér styrk
til að sinna dagsverkum þínum með
sonum ykkar.
Minning hans lifir og biðjum við
góðan Guð að gefa ykkur og öllum
ástvinum ykkar styrk í ykkar miklu
sorg.
Blessuð sé minning hans.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt."
(V. Briem)
Ægir og Kolla.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýnu okkur hlýhug
og samúö viö andlát og útför mannsins míns, föður okkar, tengda-
fööur og afa,
BJARNA PÉTURSSONAR WALEN,
Furugrund 34,
og heiöruöu minningu hans á einn eða annan hétt.
Svanborg Sæmundsdóttir,
Elísabet Berta Bjarnadóttir,
Magni S. Bjarnason, Barbara Bjarnason
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir sendum viö öllum þeim sem sýndu okkur samúð
og vináttu við andlát og útför
RAGNHEIÐAR ÞORGRÍMSDÓTTUR.
Leifur Halldórsson,
börn og móöir.
Minning:
OskarK. Óskars-
son frá Firði